Kopmannen worden op de pijnbank gelegd.
Twee dagen lang hebben de renners een heroïsche strijd moeten leveren tegen de elementen. In een bakoven van veertig graden moest er geklommen worden.
Afdrukken van voetzolen en fietsbanden waren te zien in het smeltende asfalt.
Ligt een renner kotsend over zijn stuur en vallen er renners van vermoeidheid uit de Tour. Weten zowel artsen als ASO en UCI dat dit eigenlijk niet kan om zoveel krachtsinspanning van de renners te vragen bij zulke weersomstandigheden.
Hebben een aantal renners zelfs de moed zich hardop uit te spreken dat dit bij geen enkele sport gebeurt. En terwijl in Nederland code oranje of rood telt, aangeraden wordt niet naar buiten te gaan als dat niet nodig is, het in Frankrijk nog warmer is, moeten de renners “gewoon” hun werk doen en dat is hard tegen een berg op fietsen.
‘Kopmannen op de pijnbank.’ schrijft parcoursbouwer Thierry Gouvenou. Natuurlijk kon niemand de krankzinnige hoge temperaturen voorspellen en natuurlijk is de Tour de France niet voor watjes. Maar om nu gelukkig te worden van het ongeluk van een ander? De commercie boven de gezondheid van de renners te schalen?
‘Opgeven is geen optie’, hoe vaak wordt deze quote niet herhaald. ‘De Tour de France is voor kerels!’ Het was nooit anders – zoveel wordt wel duidelijk bij het lezen over de veel en zorgvuldig geschreven TOUR geschiedenis. Maar datgene wat er vandaag de dag gevraagd wordt van de renners staat toch in schril contrast met wat de OSA hier tegenover stelt. Neem nu het uitdelen van boetes als er “per ongeluk” een papiertje van een gelletje in de verkeerde zone wordt gegooid. Helemaal mee eens dat ook de renners zuinig moeten zijn op de natuur en daar best even over kunnen nadenken. Maar zou de OSA zich niet meer bezig moeten houden met zaken die er echt toe doen? Door o.a. de renners nog beter te beschermen bij het aangeven van straat meubilair of te zorgen voor een warmte protocol? Dit zijn nog maar een paar simpele voorbeelden. Het maakt de Tour heus niet minder spannend wanneer er wat meer zorg en aandacht wordt besteed aan de gezondheid en welzijn van de renners.
Gisteravond bij de avondetappe had men toch wat meer vuurwerk verwacht. ‘Alle renners zitten stik kapot!’ Ja… vind je het gek?
Pogacar nog altijd azend op het geel, moet het vandaag met weer een renner minder doen. Knieproblemen maken het voor de Poolse renner Rafal Nadal onmogelijk zijn kopman langer bij te staan. Deze zoveelste tegenslag binnen deze ploeg stimuleert overige renners om er nog een tandje bij te zetten.
De Deen Mikkel Bjerg, de Amerikaan Brandon McNulty en de Zwitser Marc Hirschi lijken zo getergd dat zij een bovenmenselijke en verbazingwekkende prestatie leveren. Hun inspanning levert Tadej Pogacar de ritzege op. Daarmee wint hij vier secondes aan bonus punten op zijn grootste rivaal Jonas Vingegaard die geen moment tijdens deze etappe van zijn zijde is geweken.
Het team Israel Premier Tech heeft duidelijk de smaak te pakken. Na de winst van de Canadees Hugo Houle en het feit dat ook Froome weer meedoet, toont de ploeg mooi aanvallend werk. Zijn droom om ooit weer zijn oude niveau van voor de onfortuinlijke val (2019) te halen, zal met grote waarschijnlijkheid niet worden vervuld maar dat Froome nog niet moet worden afgeschreven is wel duidelijk.
Bauke Mollema, Jasper Stuyven en Giulio Ciccone (Trek Segafredo) Connor Swift (Arkea) Dylan van Baarle (Ineos Grenadiers) Andreas Kron en Florian Vermeersch ( Soudal) laten zich in de voorlinie zien. Het is in de eerste vijftig kilometer voortdurend stuivertje wisselen, geen van de renners houdt echter stand en verdwijnen weer in het peloton.
Groene trui veilig
Vandaag hoopt Wout van Aert zijn groene trui veilig te stellen en dat lukt hem. Met een voorsprong van 220 punten is hij niet meer in te halen. Tenzij… de nummer twee staande Jasper Philipsen (Alpecin) vanaf vandaag alle ritten en tussensprinten wint. En Wout zou uitvallen wegens een val of ziekte.
Na vijftig kilometer over vlak terrein moet er vanaf nu geklommen worden. De laatste tachtig kilometer is het klimmen en dalen. De benjamin van de Tour. Quinn Simmons (Trek Segafredo) is – gezien zijn leeftijd – misschien wel de meest aansprekende en attractieve renner van deze Tour. Ook vandaag laat de Amerikaan zien hoe sterk hij is en een grote belofte voor de toekomst.
Simon Geschke (Cofidis) moet zijn bergtrui vandaag en morgen zien te verdedigen. Ondanks een mechanische tegenvaller houdt hij stand maar de trui gaat wel steeds meer knellen. Het stijgingspercentage dat overwonnen moet worden loopt meer en meer op.
Het is Wout van Aert die in eerste instantie het tempo in het peloton bepaald. Er komt echter een moment dat Wout laat lopen, voor hem is het zaak zijn krachten te sparen voor de laatste twee dagen van de Tour; de tijdrit en Parijs.
De explosieve aankomst is geen ideale omstandigheid voor de jonge en winnaar van de Alpe d’Huez Tom Pidcock ook Dylan van Baarle (beide Ineos Grenadiers renners) komt adem en de juiste benen tekort.
Romain Bardet (DSM) hoopt vandaag wat plaatsen in het klassement op te kunnen schuiven. Gisteren had hij een hele slechte dag, laat hij weten, maar vandaag nu de temperatuur naar normale waarde is gezakt voelt de Fransman zich een stuk beter.
Hij laat een overtuigende ontsnappingspoging zien en hoopt op één gloriedag.
Het is McNulty die met zijn tempo de hele boel aan gort rijdt. Alleen zijn kopman Pogacar en de gele truidrager zijn in staat hem te volgen. Pogacar heeft één super dag nodig om de gele trui te heroveren. Maar zoveel is wel duidelijk Vingegaard is vergeleken bij voorgaande jaren veel en veel sterker geworden. Ook op het mentale vlak toont hij zich een ware leider. Maar niets is onmogelijk en de herinnering aan twee jaar geleden staat Jumbo Visma nog fris voor de geest. Toen spatte een droom het geel mee naar Parijs te nemen wreed uiteen. Toen had Pogacar de superdag waar hij nu ook weer op hoopt of rekent. ‘De plannen liggen klaar’, wordt er met een grimlach meegedeeld. ‘Ik raak iedere dag meer gemotiveerd.’
McMulty wint terecht het rode rugnummer – de prijs voor de strijdlust. ‘Blij en trots dat wij als vier overgebleven UAE renners deze prestatie hebben kunnen leveren. Wij hebben alles gegeven en ik denk nog steeds dat wij de gele trui kunnen winnen.’
Gele trui drager Jonas Vingegaard bekijkt de Tour dag voor dag. ‘Het was niet fijn vandaag geïsoleerd te zitten maar het is wat het is.’
Zijn voorsprong is nog steeds 2.18 minuten en hij weet, realiseert zich maar al te goed, dat hij ieder moment kan worden aangevallen. Ook dat is wat het is.
Fabio Jakobsen
Voor sprinter Fabio Jakobsen waren de afgelopen twee dagen een fietshel. Bijgestaan door drie van zijn ploegmaten lukt het telkens om op tijd binnen te zijn. Vandaag moet Fabio het voor een groot deel alleen opknappen. Het risico om alle vier te laat binnen te komen wil hij niet op zijn geweten hebben. Met de finish in zicht moeten er nog vijfhonderd loodzware meters overwonnen worden. Op de meet staan zijn ploegmaten en de verzorgers hem op te wachten. Zij schreeuwen hem vooruit, zwalkend over de weg lukt het – met nog 18 secondes te gaan – de streep te halen. Uitgeput valt hij tegen de borden, zij benen trillen nog na. Hij is totaal leeg.
Praten is onmogelijk dat doet hij – op eigen verzoek – later op de avond tijdens het programma De avondetappe. Morgen nog één voor hem vreselijke dag maar hij geeft niet op. ‘Als ik Parijs haal en de Tour kan uitrijden heb ik heel veel geleerd.’
Bij de herhaalde beelden en het interview gegeven door zijn ploeggenoot Florian Sénèchal zal menigeen een traantje hebben weggepinkt.
Het toonde een wereld van ruwheid, liefde voor het vak en diepe vriendschap.
janna van zon