De Tour gaat beginnen!
Vandaag staat op het programma een relatief korte etappe, maar de crux zitten hem in de hoogtemeters. Vandaag worden er drie cols van de 1e categorie aangedaan en één van de 2e categorie. Thierry Gouvenou (de bouwer van deze Tour) verwacht met deze rit dat de kopmannen (zover ze nog overeind zijn) vandaag op de pijnbank komen te liggen. Vooral ook gelet op de laatste beklimming van de Peyragudes, die een maximaal stijgingspercentage kent van 16%. Ik vermoed dat er niet veel wielrenners zijn die daar na twee weken keiharde koers naar uit kijken.
Het verraad van Froome
Vandaag ligt de aankomstlijn pas voor de derde keer in Peyragudes, een finale die in 2012 werd ontdekt. Tijdens die editie moest (toen nog helper) Froome wachten op zijn leider Bradley Wiggins (beide behorend tot de Sky ploeg), ten koste van de overwinning die naar Alejandro Valverde ging. Froome wilde wel, voelde zich die dag erg goed, maar moest vanwege stalorders wachten. Het beeld was een prachtige. Froome die demonstratief omhoog ging zitten en maar steeds achterom keek. Het was een regelrechte aanval op de gemoedstoestand van gele truidrager Wiggins door zijn eigen ploeggenoot. De leiders (de vreselijke Dave Brailsford) van Sky aarzelden geen seconde: een scheldtirade van de ploegleiders in de oortjes, en alles verliep plots opnieuw zoals vooraf gepland: Froome, die nog geen Ronde van Frankrijk had gewonnen, wacht opnieuw rustig op zijn leider. Daarmee was de kous nog niet af. Wiggins walgde van dit verraad en verliet de Tour zelfs bijna hierdoor, onthulde Sean Yates, sportdirecteur van Sky, in zijn autobiografie (“Hij stuurde me een sms met de tekst: ‘Ik denk dat het voor iedereen ter wereld beter zou zijn dat ik naar huis ga’ ‘“). Maar Wiggins bleef, Froome schikte zich in zijn rol van luitenant en Wiggins won dat jaar (zijn enige) Tour. Waarna Froome de macht overnam.
Wat gaat Pocagar doen?
Alle ogen waren gericht op Tadej Pogacar. Wat zou de man in de witte trui doen? Zou hij gaan aanvallen? Het begon vandaag al erg slecht, want ook Majka, zijn trouwe helper, moest gedwongen naar huis. Niet omdat hij ziek was, maar omdat hij gister door zijn ketting had getrapt. Daardoor blesseerde hij zich zo zeer, dat hij vandaag niet meer van start kon. En juist het wegvallen van de man in vorm, Majka, deed heel erg pijn. Het was nog dat Pogacar in McNulty een hele belangrijke pion over hield. Die McNulty redde de Tour nog voor Pogacar. Het was namelijk Vingegaard die alle aanvallen makkelijk kon pareren. Pogacar kon alleen maar McNulty volgen en dat deed Vingegaard ook. Hierdoor was het eigenlijk een status quo. Dit drietal mocht het vandaag uitmaken en het werd een heerlijk sprint. De laatste 300 meter moest het gaan doen. En het aangezicht op die muur was indrukwekkend. Vingegaard ging als eerste aan en Pogacar counterde relatief eenvoudig. Het werd uiteindelijk de derde overwinning voor Pogacar die Vingegaard klopte. De beste renner van de dag, McNulty, werd derde.
Jakobsen, allez!
Maar het verhaal van de dag is Fabio Jakobsen. De etappewinnaar van de eerste sprint etappe deze Tour in Denemarken had het al de gehele dag zwaar. Gister was het ook al harken. Maar vandaag was het kantje boord. Je bent dichtbij Parijs en dat is je doel. Maar je hebt nog twee etappes die je in principe scheiden van Parijs. En dat zijn juist de door jou gevreesde Pyreneeën. Dat gold vandaag voor Jakobsen. Het beeld op die laatste 300 meter staan nog zo helder op mijn netvlies. Zijn ploeggenoten en verzorgers staan jou toe te juichen. De supporters die gek worden, omdat ze de klok weg zien tikken. Dan komt het aan op mentale weerbaarheid. Het lijkt Jakobsen te lukken, alleen hij komt niet meer vooruit. Het is nog 150 meter, maar de streep kwam voor zijn gevoel niet dichterbij. Maar in zijn ooghoeken ziet hij de klok boven de eindboog. Jakobsen weet dat het nu op deze momenten aankomt. “Allez, Fabio”; schreeuwen zijn Belgische makkers. Uiteindelijk komt Jakobsen over de finish en kijkt verlossend naar boven. Daar ziet hij 16 seconden staan. 16 seconden. Dat is helemaal niets. Uiteindelijk was het de strijd van de eenzame fietser. En dat beeld van de renner die in de hekken hangt was het mooiste beeld van deze dag.
Morgen op weg naar Hautacam! De laatste kans voor Pogacar.