Wat een finish!
Wat een etappe weer. Niet normaal. Het is wel echt genieten geblazen voor alle Tour liefhebbers deze editie. Er gebeurt iedere dag wel wat en de etappes zijn stuk voor stuk fantastisch om naar te kijken. En zo was het vandaag ook weer, maar daar verderop uiteraard meer over. Het was wederom een warme dag. En dat zal de komende dagen ook zeker nog het geval zijn. Dat belooft nog wat voor de komende Pyreneeën etappes later deze week. Vandaag ging de etappe van Saint-Étienne naar Mende met een hele lastige aankomst. Althans als je de laatste 200 meter op een vliegveld even buiten beschouwing laat.
Het zou Matthews een keer gegund zijn
Zoals gister min of meer al was voorspeld was het weer een dag voor de aanvallers. En één aanvaller had ik het enorm gegund. En dat was Michael Matthews van Bike Exchange. Het geval wil dat Matthews nog steeds geen contract heeft voor volgend seizoen. Zijn ploeg wil eerst nog zien dat hij nog steeds over de goede benen bezit. Dus was vandaag een uitgelezen mogelijkheid voor de man uit Canberra om zich in de kijker te spelen. En de etappe van vandaag was op zijn hemd geschreven. De man die zo vaak vooraan zit (net als in deze Tour overigens) maar zelden wint. En dat knaagt ook aan het grote sterke lijf van de Aussie.
Een grote groep neemt de benen
Op een snikhete dag was het vanaf het begin erg onrustig. Een grote groep ontsnapt, onder wie Mollema, Van Baarle, Powless, Kron, Cosnefroy en Matthews. Op het eerste klimmetje volgde het peloton op een halve minuut. Verschillende renners probeerde de oversteek te maken. Dat was daar het sein voor Pogacar om eens flink aan de boom te schudden. De kopgroep werd razendsnel ingegrepen. Alleen Powless en Juul-Jensen spartelde nog tegen. Al werden zij na de top ook ingerekend.
Het tempo bleef hoog en op de tweede klim ontsnappen Bonnamour. Soler, Martínez, Cosnefroy, Großschartner, Kämna, Konrad, Mühlberger, Geschke, LL Sánchez, Küng, Pinot, Meintjes, Bettiol, Powless, Uran, Kron, Mollema, Simmons, Fuglsang, Neilands, Woods en Matthews voegden zich bij hem. Geschke kwam als eerste boven en pas dan, na een slordige 40 kilometer, keerde de rust terug. Het peloton reed inmiddels op minuten achterstand. En opeens kwam de gele trui in gevaar, omdat Meintjes voorin zat.
De beslissende ontsnapping
Dan was daar het moment op ruim 50 kilometer van de finish waar Matthews liet zien over hele goede benen te beschikken. De Australiër had er genoeg van en reed hard weg van de groep. Kron, Sánchez en Großschartner sloten een kilometer of tien later bij hem aan. In de afdaling kreeg Matthews, Bettiol, Kämna en Konrad bij zich. Meintjes, Fuglsang, Pinot, Martínez en Uran sloten nog wat later aan. De beslissende groep kreeg zodoende gestalte.
Een waanzinnige finale
Wederom is het de man van de dag, Matthews, die als eerste de knuppel in het hoederhok gooide. Het was een jump waar kracht achter zat. Maar ook kracht zou kosten. Achter probeerde iedereen achter elkaar aan te rijden. Wat vervolgens overbleef was een man-tegen-man gevecht in een ware thriller. Matthews leek de winst te kunnen pakken, maar had niet op Bettiol gerekend. De Italiaan van EF Education (en oud-winnaar van de Ronde van Vlaanderen) had een machtsjump naar voren toe. Meter voor meter liep hij in op de ploeterende Matthews. Eenmaal bij de Australiër deed de Italiaan het slim. Hij bleef even in het spoor, kwam even tot adem en besloot toen in een ultieme jump weg te rijden van Matthews. Bettiol reed meter voor meter weg. Het leek erop dat Matthews verslagen was, maar toen gebeurde het onmogelijke. Matthews bleef ondanks het hoge tempo van Bettiol aan het elastiek hangen. En nu was het de beurt aan Matthews om meter voor meter dichterbij te komen. Het was een waanzinnig plot van een geweldige etappe. En nog waren ze niet op de top. Maar het wonder was nog niet voorbij. Matthews besloot te demarreren. De etappe ontplofte en ook ik kon mijn ogen niet geloven. Ik gunde het Matthews zo erg, dat ik een schreeuw niet kon onderdrukken. Matthews reed steeds verder weg van Bettiol en kwam alleen boven. Nog anderhalve scheidde hem van een bijna historische etappe. Ik had dit zelden meegemaakt in al die jaren. Ik heb heel veel wielerfeiten in mijn hoofd, maar ik kan mij zo’n finale echt niet herinneren. Matthews bleef weg en won volkomen verdient de etappe voor Bettiol. En de Australiër was zichtbaar emotioneel. Het was een waanzinnig einde van een waanzinnige etappe. Je moet er bijna bij zijn geweest om het te geloven. Hitchcock was er jaloers op geweest op zo’n plot.
Een kleine 14 minuten na de koplopers kwamen de klassementsrenners aan de voet van de Côte de la Croix Neuve. Pogacar viel aan op het moment dat zijn ploegmaten McNulty en Majka een geweldig tempo hadden doorgevoerd. De enige die hem kon volgen is Vingegaard. Beide matadoren van deze Tour kwamen samen over de streep en wonnen zodoende tijd op hun concurrenten. Vanzelfsprekend hield de Deen de gele trui. En met z’n tweeën gaan zij uitmaken wie deze waanzinnige Tour gaat winnen.
Morgen weer eenzelfde soort etappe en dat belooft alleen nog maar meer vuurwerk.