Nu dat de kruitdampen (of stofwolken) zijn opgetrokken, kunnen we de balans opmaken voor de rit van vandaag. De rit van vandaag ging van Binche (Belgisch Wallonië) naar Longwy (Frans grootgebied). De karavaan bezocht twee landen vandaag en de rit was op papier niet makkelijk. De renners moesten in totaal 3 colletjes beklimmen, 1 van de 4e categorie en twee van de 3e categorie. De rit van vandaag zou zich prima lenen voor aanvallers. Je kent ze wellicht onder de noemer, puncher of alleskunner en zijn zij vaak in de aanval. De beste aanvaller is natuurlijk Wout van Aert. De man in absolute vorm. Maar vergeet Matthieu van der Poel (in goede doen als voorwaarde) niet.
De beste puncher
Ideale wedstrijden voor dit type renner zijn de eendaagse voorjaarsklassiekers. Deze wedstrijden worden gekenmerkt door meerdere heuvels met een hellingspercentage van 10-20% en zijn vaak 1-2 km lang. Voorbeelden hiervan zijn beklimmingen in Luik-Bastenaken-Luik (een van de lastigste klassiekers in de World-Tour), de beruchte Muur van Huy (de laatste scherprechter in de Waalse Pijl) en natuurlijk de bekendste voor Nederlandse begrippen de Cauberg uit de Amstel Gold Race.
Punchers zijn meestal relatief goed gebouwd, met bredere schouders en grotere benen dan de gemiddelde wielrenner. Door de lichaamsbouw van dit type renner kunnen ze via snelle uitbarstingen uit het peloton ontsnappen, soms met de hulp van een teamgenoot. Voorbeelden van zulke renners zijn de Belg Philippe Gilbert (Lotto-Soudal), Julian Alaphilippe (Quick-Step), de oude Spaanse rot Alejandro Valverde (Movistar), de Zwitser Marc Hirschi (UAE) en veelvraat Slowaak Peter Sagan. Vaak hebben deze wielrenners een carrière in het mountainbiken gehad, waar er veel kortere maar steile beklimmingen zijn. Hun lagere uithoudingsvermogen is echter een nadeel in etappekoersen waar de beklimmingen meestal langer zijn (5-20 km), zij het bij lagere hellingen (5-10%).
Mooiste aanvaller
Voor mij is de mooiste aanvaller ooit een Nederlander. En deze Nederlander was aanvaller en daarnaast ook klassementsrenner geworden. Zijn naam: Gert-Jan Theunisse. Waarom juist Theunisse? Die vraag is heel makkelijk te beantwoorden. Hij schreef in zijn eentje geschiedenis door in 1989 in een rit naar L’Alpe d’Huez het onmogelijke te presteren. “De Blonde Engel” was zijn bijnaam, met dank aan zijn lange wapperende blond manen die onder zijn petje vandaan kwamen. De winnaar van 1988, Pedro Delgado, was de grote favoriet voor de Tourzege in 1989. Delgado schakelde zichzelf al meteen uit zonder dat er een meter was gereden. Reden: hij kwam te laat bij de start van de proloog.
Uiteindelijk werd deze Tour een van de meeste legendarische Tour edities. Dat kwam vooral door het einde, waarin Greg Lemond de Tour won door Fignon in de afsluitende tijdrit in Parijs met 8 seconden klopte. Dit maakte zoveel indruk op mij, dat definitief het wielrennen voor mij een van de belangrijkste sporten werd in mijn leven. Maar de Tour van 1989 was voor mij ook door de 17e rit naar Alpe d’Huez. Theunisse was naar de Tour gekomen met twee doelen: de bolletjestrui en de etappe naar l’Alpe d’Huez. Theunisse ging op 130 kilometer van de finish al vroeg in de etappe in de aanval. Onderweg moest Theunisse o.a. de Col du Galibier beklimmen en de Col de la Croix-de-Fer. Deze twee bergen zijn hele bekende bergen, maar de laatste berg van de dag is dat natuurlijk helemaal, de Alpe d’Huez. Die dag zat ik als 18-jarige voor de tv en zag Theunisse steeds verder wegrijden van alle grote favorieten, Fignon, Delgado, Lemond, Indurain, Alcala en de Ier Sean Kelly. Legendarische namen, maar die waren die dag niet opgewassen door de allerbeste puncher die ooit in het peloton heeft rondgereden. Ik heb al een keer eerder over het levensverhaal van Theunisse geschreven. Dat is een verhaal vol dramatiek. Maar Theunisse blijft voor mij legendarisch alleen al om die ene dag op 19 juli in het jaartal 1989.
Van Aert is voor mij de man van de Tour 2022
De rit van vandaag begon direct met weer een actieve Wout van Aert. Van Aert reed met Jacob Fugelsang en de Amerikaan Quinn Simmons. De Amerikaan is 21 jaar. Hij won in 2019 de Amerikaanse kampioenschappen wielrennen bij de junioren op zowel de weg als in de tijdrit. In 2019 werd hij in Harrogate wereldkampioen op de weg bij de junioren. Van Aert was dus direct weer in goed gezelschap. Ze hielden het nog lang vol, maar de achtervolgers waren gewoon te sterk. Jammer voor Van Aert was dat UAE (de ploeg van Pogacar) hulp kreeg. Dat is toch iets wat je niet snapt. Waarom de beste renner van het peloton helpen? Laat het hem zelf opknappen. Uiteraard laat hij vandaag zien dat hij de beste is. Maar je moet hem uitdagen. Je moet hem pijnigen. Maar de enige die dat echt snapt is Jumbo Visma en dan in de vorm van een fantastische Van Aert. Ook al wint hij de Tour niet dan nog is hij voor mij nu al de man van de Tour van 2022!
Spierballen van Pogacar
Onder leiding van Bora (snap ik nog, gelet op Vlasov), EF (waarom?) en Alpecin (voor Philipsen) reed UAE zich terug tot aan Van Aert. Van Aert die zelf maar alleen door was gegaan (Simmons was gelost) wist tegen beter weten in dat hij vandaag de gele trui zou verliezen. Vraag was dan alleen aan wie? De beslissing moest komen op de lastige aankomst van de Cöte des Religieuses. Dat was een heuvel van 1,6 kilometer lang met een gemiddeld stijgingspercentage van 5,8%. Het begin is 12,3 % en lastig, maar daarna is het goed te doen. Althans niet te vergeten dat de renner dan al 218 kilometer hebben gereden. Voorin zat de beste sprinter Michael Matthews van het kleine peloton met alle favorieten. Roglic had een wonderbaarlijke wederopstanding. De Sloveen ging aan en had zichtbaar geen last van zijn schouder. Echter, Roglic en Matthews waren gewoonweg niet opgewassen tegen de man die gister ook al in de aanval ging, Tadej Pogacar. De beste ronderenner van nu was gewoonweg te sterk. Matthews beukte op de pendalen, maar kwam geen meter dichterbij. En zo won Pogacar de etappe en de gele trui. Van Aert, niet geheel verrassend meest strijdlustigste renner, trok zoeven de groene trui aan.
Morgen gaat de Tour pas echt beginnen met de aankomst op La Super Planche des Belles Filles. Een roemruchte berg, maar daar morgen meer over.
Documentaire over voormalig wielrenner Gert-Jan Theunisse – YouTube