Stofhappen
De euforie van gisteren voor de Jumbo Visma ploeg transformeert zich vandaag in een soort nachtmerrie waarin zoveel fout gaat dat het bijna onwerkelijk wordt.
Wout van Aert formuleerde het na de etappe als volgt; ‘gisteren leverden wij een strijd in de voorhoede en vandaag was het een strijd in de achterhoede.’ Ploegleider Grischa Niermann verwoordde het kort het bondig; ‘het was een kutdag!’
Vooraf een deze rit gaven de Vlaamse commentatoren al aan; ‘De verwachtingen zijn hoog gespannen, het kan vriezen of dooien. Het wordt of een gecontroleerde race of er is chaos. Hier kan de Tour misschien niet worden gewonnen maar wel verloren.’
Het werd in ieder geval stof happen. De droogte van de afgelopen weken zorgden voor mistige beelden. De renners leken geheel verdwenen in een wereld van grijstinten. Alleen de zes vluchters ontsprongen de dans.
Verdeelde kampen
De vijfde etappe is de kasseienrit – een mini Parijs – Roubaix – Er wordt heel wat gediscussieerd of zo een etappe wel in de Tour thuis hoort. De kampen zijn verdeeld.
Er zijn renners die hun hoofd schudden, zo’n etappe waarop zoveel kans is op materiaalpech hoort niet in de Tour thuis. Maar de ASO zoekt graag de grenzen van het onmogelijke op. Is gul in het uitdelen van boetes als het om kinderachtige overtredingen gaat, maar draait het hoofd om bij losstaande of gevaarlijke hekken. Houdt ook veel te weinig rekening met een voor de renners veilige finish. Ondanks alle wetenschappelijke onderzoeken en bewijzen waarin wordt aangegeven waar het veiliger kan zonder afbreuk te doen aan de spanning van de Tour, lijken de heren oostindisch doof. Dus wordt er eens in de vier jaar een kasseienrit opgenomen in het programma van de Tour. Architect Thierry Gouvenou heeft de kasseien-bijbel – die bestaat echt – er nog weer eens op nageslagen en een paar mooie vondsten ontdekt. Elf stroken verdeeld over zo’n tachtig kilometer.
Overigens zijn er ook ploegen die juist uitkijken naar deze uitdaging.
Zo ook Jumbo Visma; er is niets aan het toeval overgelaten, de juiste fietsen, extra banden, geoefend op de kasseien. De renners hopen vandaag hun positie te verstevigen en wat voorsprong te nemen op hun grootste rivaal Tadej Pogacar.
Schrik op schrik
Maar… de sterren staan vandaag beslist niet gunstig voor de Jumbo Visma ploeg.
De gele trui drager is gevallen. De kijker zit verstijft op zijn stoel; het zal toch niet? Wout voelt aan zijn arm, aan zijn schouder. Ploeggenoot Steven Kruiswijk kijkt bezorgd maar samen stappen zij weer op de fiets. ‘Gaat het?’ lijkt deze te vragen waardoor Van Aert even de controle verliest en vervolgens door een meesterlijke en onwaarschijnlijke manoeuvre een botsing met één van de ploegwagen weet te voorkomen. En dan zit de schrik er even goed in. Het blijft hier niet bij, materiaal pech zorgt voor paniek bij kopman Vingegaard. Er vinden meerdere fietswissels uit die heel goed passen in een slapstickfilm maar hier gaat het om de realiteit en valt er niets te lachen.
Van Aert herpakt zich, neemt de achterblijvers op sleeptouw en weet de schade op een bewonderenswaardige wijze beperkt te houden.
Het is nog niet de laatste tegenslag voor de Jumbo Visma renners. Roglic raakt bij een val betrokken; een ronddwalende strobaal valt niet meer te ontwijken en een aantal renners maakt kennis met de kasseien op een manier waarvoor zij zeker niet kiezen. ‘Waar blijft Roglic nu?’, vragen de commentatoren zich af. Wel die probeerde zijn uit de kom geschoten schouder weer op zijn plek te zetten. Op de grond liggend lukte dat niet. Zittend in een stoeltje van een omstander lukte dit buitengewoon pijnlijke proces wel. Met een behoorlijk opgelopen achterstand vervolgde hij zijn weg ondersteund door een paar ploeggenoten. Verbaasd werd er in het commentaarhok gereageerd waarom Roglic voor zich liet rijden en zelf niet mee deed. De verschillende meningen drongen elkaar op. Geen van allen bleken te kloppen. Aan dit horrorscenario was niet gedacht.
Achteraf gezien is het nog een raadsel dat na zoveel pech Wout van Aert zijn gele en groene trui behoudt en de schade voor Vingegaard beperkt blijft. Roglic weliswaar uit de toptien verdwijnt. Twee minuten achterstand is zeker geen weelde maar ook niet helemaal onoverkomelijk. Het begeerde geel zal er voor hem waarschijnlijk niet meer inzitten maar een podium plaats behoort nog steeds tot de mogelijkheden. Toch is hij vandaag – helaas helaas – de grote verliezer.
Drama, vreugde en magie
En dan de tweevoudige Tourwinnar Tadej Pogacar (UAE Team Emirates) met geen enkele ploegmaat bij zich zag hij zijn kans schoon, zette een tandje bij en alsof het hem ogenschijnlijk geen enkele moeite kostte won hij steeds meer terrein.
‘Dit is echt de allerbeste renner van de wereld, deze man kan alles, hier staat geen enkele maat op.’ Pogacar doet vandaag goede zaken en voor velen zal hij in Parijs voor de derde keer op het hoogste podium staan. Tenzij hij ook zo een totaal onvoorziene pechdag krijgt. In de Tour is immers van alles mogelijk zo blijkt vandaag maar weer en Parijs is nog ver.
De Belg Jasper Philipsen (Alpecin -Dekeunick) had op voorhand deze dag aangekruist om triomfantelijk over de streep te komen. Zover kwam het echter niet. Het gevecht vooraan werd geleverd tussen de vluchters Taco van den Hoorn (Intermarché Wanty-Gobert Materiaux) – de diesel, de nooit opgever – en de Australiër Simon Clarck (Israel – Premier Tech) ‘Ja…ja… hij heeft ‘m’, wordt er gejubeld door de Nederlandse commentator om vervolgens daar snel achteraan te zeggen; ‘zo schijnt het. Dit wordt een fotofinish.’ Het jubelen kwam te vroeg, de foto geeft duidelijk aan dat de Aussie net iets sneller was. De één legt het hoofd op het stuur van vreugde en de ander van teleurstelling. Wielrennen is drama, vreugde en magie.
janna van zon