Amai…. Wat een Tour is dit tot nu toe! Ook na de dag van gister was er weer veel stof tot napraten. Het begon natuurlijk eerst met de vreselijke valpartij. Tot de dag van gister waren er maar 9 uitvallers. Gister kwamen daar 7 renners bij. Nagenoeg een verdubbeling en dat door die harde valpartij in de etappe naar Morzine. De Nederlander Wilco Kelderman (Jumbo/Visma) kwam er nog met schaafwonden vanaf, maar er waren twee renners zwaar aan toe. Romain Bardet (toch een van de Franse favorieten) ging met een hersenschudding naar huis. De Spanjaard Pedredo ging naar naar het ziekenhuis met drie gebroken ribben.
Verder was daar gister het schandaal met de motards van de Franse TV. Zij hielden Pogacar zichtbaar en duidelijk tegen op de toppen van de Joux Plane. Op dat moment was Pogacar in felle strijd met zijn rivaal, Vingegaard. Pogacar wilde gaan sprinten voor de bonificatieseconden maar werd opgehouden. Het eerlijke antwoord van de ploegleider van UAE, Matxin, was: “ik weet niet of het echt veel had uitgemaakt!” Maar de beide motards werden bestraft en mogen vandaag niet op de motor stappen voor de uitzending.
Moddergooien rond Ewan
En dan was er nog het uitvallen van de sprinter van Lotto, Calec Ewan. Het uitvallen schoot volkomen in het verkeerde keelgat van de ploegbaas, Heulot van Lotto. Die vond dat Ewan meer moet doen. Dit gaf dan ook weer meteen een reactie van de zaakwaarnemer van Ewan, die vond dat Heulot dat nooit had mogen zeggen. Heulot gaf aan dat “een renner heeft plichten en niet alleen rechten. We mogen wat meer toewijding van hem verwachten”. De reactie van zijn zaakwaarnemer, Baker, was “dat Ewan er kapot van was. En dat Heulot excuses moest maken”. Gezelligheid kent geen tijd, bij Lotto deze dagen en ik verwacht niet dat Ewan nog lang bij de ploeg zal blijven waar hij al vanaf 2019 zit en waarin hij in 2020 zijn beste jaar toen hij 2 etappes won in de Tour.
Straf nummerke van Wout
En als laatste was daar natuurlijk de poets die Van Aert gister weer uithaalde. Het was een paar dagen stil rondom de Veelvraat uit Herentals. Maar gister liet hij weer een staaltje van ongekende macht zien. Op de Joux Plane werd Van Aert gelost, nadat hij ongelofelijk veel beulswerk had gedaan. Van Aert stond even geparkeerd, maar hervond toch weer enigszins zijn ritme. Vooraan gaf UAE toen het sein om te gaan rijden. Majka (die deze Tour toch tegenvalt) reed in wat leek een straf tempo naar voren. Maar het ging niet hard genoeg. De Franse Televisie (toen mochten ze nog gewoon wel filmen) zoemde naar achteren en vond een Jumbo/Visma renner die van achteruit de geloste renners als een speer naar voren reed. Het toch toch niet waar zijn? Amai, Van Aert reed zo hard naar boven terug naar de kop en liet Majka stomverbaasd achter. Die was ook meteen van slag en zagen van voren ook niet meer terug. Het was een signaal van Jumbo/Visma dat zij ongekend de beste ploeg hebben, maar vooral de beste renner van allemaal in hun gelederen hebben. Wout deed gister iets wat er niet veel kunnen. Alleen Wout is Wout en daar zijn gelijken van.
Wat was vooraf de verwachting?
Wat mochten we vandaag verwachten? Als de etappe van gister al niet zwaar is, dan is de rit naar Saint-Gervais er één om opnieuw naar uit te kijken. De 180 kilometer lange rit brengt de renners o.a. naar Annecy. De Fransen noemen deze plaats ook wel ‘de Parel van de Alpen’. Niet dat de renners zich vandaag kunnen vergapen o.a. aan het meer van Annecy. Zij zullen vooral met zichzelf bezig zijn om alle hoogtemeters goed door te komen. De renners krijgen 1 berg van de 3e categorie, 1 van de 2e categorie en maar liefst drie bergen van de 1e categorie met als afsluiting de beklimming op de Saint-Gervais-Mont-Blanc. De laatste is echt een berg voor Pogacar. Niet te lang en niet te steil (7km tegen 7,7% gemiddeld). Maar de verwachting was wel dat Jumbo/Visma de controle graag wilde houden tot aan de laatste beklimming. Gister was dan eindelijk weer een uitstekend plan die zij bijna in perfectie tot uitwerking brachten. Alleen ik denk dat ze bij onze Nationale trots hadden verwacht dat er meer tijdswinst was geboekt door Vingegaard. Als je het heel zwart-wit bekijkt heeft Vingegaard na Laruns eigenlijk alleen maar verloren. Dat hij gister 1 seconden uiteindelijk uitloopt, heeft hij vooral te danken aan de bonificatieseconden en niet zozeer aan het aanvallende rijden. Dat kun je Pogacar zeker niet kwalijk nemen. Maar ja, Pogacar moet en Vingegaard kan het zich nog steeds veroorloven om defensief te rijden. Alles valt en staat met de tijdrit van dinsdag, waarin de strijd (voorlopig?) beslist zal worden.
Mijn held: Miquel Indurain
Over een beslissende tijdrit gesproken. Mijn allergrootste idool (met Kobe en Johan) is natuurlijk Miquel Indurain. Wie zeggen de meeste? Lezers die deze Tour voor het eerst mijn verhalen lezen, weten dat ook nog niet, maar nog steeds is Indurain voor mij de grootste. Met de gloriedagen van Anquetil was ik nog niet eens geboren. Voor Merckx was ik te jong en heb ik dus nooit zien fietsen. Hinault wel en het was mijn allereerste (fiets)idool. Door Hinault ben ik van de wielersport gaan houden. Ik zag als kleine jongen Hinault fietsen en wilde net als hem met hetzelfde gigantische grote verzet fietsen. Armstrong vond ik een ‘cheater’ en heb ik nooit toegejuicht. Vanaf het begin vond ik de man uit Austin niets. Ik sluit niet uit dat Indurain nooit iets heeft genomen, maar de manier waarop Armstrong zich volstopte en mensen (renners en volgers) moedwillig kapot maakte zorgde bij mij voor veel aversie. Nee, Miquel Indurain was voor mij de renner die ik ook wilde zijn. Alleen al de houding op de fiets was voor mij totale perfectie. Als je naar Indurain op de fiets keek, zag je alleen zijn benen bewegen. De rest van zijn lichaam was in totale controle. Het was één met de fiets. Velen zeiden dat het rijden van Indurain saai was. De reden: zijn tactiek was simpel maar doeltreffend. In de eerste bergetappe won de renner van Banesto vaak om hij had in ieder geval tijdswinst geboekt op al zijn concurrenten. Dat was ook in de stijl van Hinault, die psycholigisch wellicht wel de beste daarin was en exact dezelfde tactiek toepaste. Hinault demotiveerde zijn concurrenten hier direct mee. En als de eerste bergritten dan waren geweest, dan gingen de concurrenten van Indurain met angst en beven naar de tijdrit. Sinds de macht van Indurain enorm ingekort. In de tijd van Indurain had je nog tijdritten van 50 kilometer. Ik heb gister voor mezelf nog zo’n tijdrit gereden. Normaal gesproken doe ik daar gemiddeld 1,5 uur over en dan rijd ik met een gemiddelde van 33 km/ph. Dat vind ik best knap van mezelf. Indurain reed bijvoorbeeld in de meeste legendarische tijdrit ooit (na die van Lemond-Fignon) op 14 juli 1992 de tijdrit van 65 kilometer in 1:19:31 tegen een gemiddelde van net boven de 49 (!!) km/ph. De nummer twee, de Franse hardrijder, Armand de las Cuevas kwam pas 3 (!!) minuten later binnen. De nummer 10 van die dag, oud Tourwinnaar, Pedro Delgado kreeg een enorme pak op de broek door bijna 5 (!!) minuten langer over de tijdrit te doen. Die dag zette Miquel Indurain de Tour op zijn kop. En was het voor mij duidelijk dat dit de beste wielrenner aller tijden is. Daar kan in mijn ogen niemand overheen. Hij heeft zeker niet de meeste overwinningen geboekt. Hinault, Merckx en Anquetil behaalde meer overwinningen. Maar de manier waarop de Spanjaard op de fiets zat was voor mij pure poëzie.
Hoe belangrijk is een helm?
En weer is de Tour opgeschrikt door een massale valpartij. Grootste slachtoffers Nathan van Hooydonck en Biniam Girmay. Het beeld van de valpartij van Van Hooydonck was vreselijk om te zien. Het nut van een valhelm werd nog maar eens onderstreept. Inmiddels reden Julian Alaphilippe (Soudal-Quick Step) en Alexey Lutsenko (Astana) 70 kilometer voor de finish aan de kop. De twee zijn goed aan elkaar gewaagd. De twee werden echter ingehaald door een grote groep met een aantal grote renners, als Van Aert, Soler, Pinot, Powless, Ciccone, Barguil en onze landgenoot Poels. Marco Haller ontsnapte en reed alleen weg met Rui Costa in de achtervolging. De Portugees van Intermache-circus-Wanty reed voorbij de Zwitser en ging hard door. Op 55 kilometer van de meet had Costa zijn voorsprong op de achtervolgende groep met daarin Van Aert uitgebreid naar 3 minuten. Dat Van Aert daar zit is niet omdat hij denkt de etappe te winnen, maar om straks Vingegaard te helpen of de springplank te zijn die de Deen nog nodig heeft. De vluchtpoging van Costa strandde ook. Soler begon vervolgens het spel tussen UAE en Jumbo/Visma, maar het was Van Aert die counterde. Het blijft toch mooi om te zien hoe dat ploegenspel werkt tussen de twee ploegen. Ze zijn echt aan elkaar gewaagd, zowel als team als individueel.
En weer een val: Neilands!
En weer werd de kijker opgeschrikt door een lelijke val. Krists Neilands miste een bocht door het vallen en tegelijkertijd aanrijden van (wederom) een motorrijder. Neilands lag vervolgens hulpeloos tegen een stenen muurtje. De gedachten gingen gelijk uit naar Casertelli. Gelukkig kregen we later het seintje dat de Let wel weer op kon staan. Maar de afdeling van de Aravis en een lastige bocht werd Neilands teveel. Het zoveelste bewijs dat een afdaling bij het wielrennen nooit zonder risico’s is. Op 33 kilometer hadden we eindelijk weer een Nederlander aan de kop van de koers. Poels ging er samen vandaar met Van Aert en de bedrijvige Rui Costa. Op 25 kilometer van de finish hadden de drie man meer dan 1 minuut voorsprong.
Poels gaat voor zijn kans en wint!!
Aan de voet van de voorlaatste beklimming begonnen Van Aert en Poels samen aan de beklimming. En direct na de eerste meters van de beklimming ging Poels voor zijn eigen kansen. En direct pakte de Nederlander een goede voorsprong op de alleskunner uit Herentals. Ook Soler ging Van Aert voorbij. Soler zag Poels voor zich en besloot er voor te gaan. Maar Poels kon op de top van de voorlaatste klim de aanval afslaan. Van Aert kwam bij Soler en zetten samen de achtervolging in. In deze Tour kan werkelijk alles gebeuren. Je komt als kijker ogen en oren tekort. Na de korte afdaling van de Cote des Amerands begon Poels als koploper aan de klim van de Saint-Gervais Mont-Blanc. Van Aert wilde echt voor de overwinning gaan en liet Soler staan. Wout van Aert gooide de grote molen erop en ging op weg naar onze Nederlander. Het werd een zenuwslopende finale. Werd het dan eindelijk weer een keer een overwinning voor een Nederlander? Op 4 kilometer had Poels zijn cadans gevonden. De voorsprong op Van Aert liep langzaam op tot meer dan een minuut. Van Aert moest zijn inspanning bekopen voor al zijn inspanningen. Achter de excellerende Poels werd de strijd om het geel begonnen. Adam Yates was de katalysator voor Pogacar, uiteraard gevolgd door Vingegaard. Gedrieen reden zij naar boven. Op het steile gedeelte was het nog steeds Yates die de twee kemphanen naar boven leidde. Als tv-kijker moesten we de erehaag van Poels missen, want de tv bleef bij het duo die ging voor de gele trui. Poels reed inmiddels in de laatste kilometer had al ruim genoeg tijd over op Van Aert. Poels wint de rit!! Net op tijd kregen we dat schitterende beeld dan toch op de tv te zien! Rodriguez kwam inmiddels bij Pogacar en Vingegaard. De Nederlanders waren inmiddels een feest aan het vieren. Van Aert werd op ruim 2 minuten tweede. Soler ging inmiddels met Yates naar de finish. Pogacar probeerde het, maar Vingegaard counterde. Hierdoor achterhaalde zij wel Soler en Yates. Pogacar ging gezamenlijk met Vingegaard over de finish. De tijdrit van dinsdag gaat een voorlopige beslissing opleveren. De renners gaan morgen van de laatste rustdag genieten en zich opmaken voor de tijdrit van dinsdag.