De Tour door de ogen van Jeroen (deel 21)

Majestueuze tijdrit

Het is vandaag de een na laatste dag. Normaal gesproken was er vandaag alle spanning om de gele trui, echter de afgelopen dagen hebben aangewezen dat er geen spanning meer is. Of Vingegaard moet echt door het ijs zakken en een “Primoz Roglictje” uit gaan halen, maar dat zie ik 1-2-3 niet zo snel gebeuren. Nee, normaliter is de Tour beslist en is de tijdrit van vandaag voor de bühne en voor de troostprijzen. Iedereen hoopt natuurlijk op een herhaling van 2020 op La Planche des Belles Filles, toen Pogacar het onmogelijke presteerde door Roglic te kloppen. Echter, vandaag liet Vingegaard zien dat hij echt de beste ronderenner is. Is hij daarmee ook de beste van deze Tour? Heel eerlijk? Nee, dat is voor mij de winnaar van vandaag!

Wout in de hot seat!

Ik zag een in spanning zittende Wout van Aert in de hot seat. De reden? Wout liet nogmaals zien dat hij de allerbeste is. Wat een tijdrit reed hij vandaag. Niet te filmen. Het was vandaag de tijdrit naar Rocamadour. En Rocamadour zal voor eeuwig op het netvlies staan als voorlaatste tijdrit in 2022, waar Wout van Aert nogmaals liet zien alles, maar dan ook alles te kunnen. Van de week was er een discussie op de tv of Wout ook in staat is om de Tour te winnen in de toekomst. Ja, is daarop mijn antwoord. Dat doet overigens niets af aan de geweldige prestaties van Vingegaard. Die werd zoeven door zijn vriendin en kind opgewacht en er vloeide (terechte) tranen. Want rijden in de Tour betekent dat je drie weken lang in opperste spanning zit. Dat je continue op het hoogste levvel moet zitten. En als je dan de nummer twee (de onttroonde) Pogacar op meer dan drie minuten kan rijden, dan ben je een hele grote. En eerlijk is eerlijk, de touroverwinning is meer dan verdiend. Vorig jaar was hij nog de runner-up, maar dit jaar liet hij zien samen met Pogacar de man van de toekomst te zijn. Mooie vermelding nog voor de nummer drie (ook oud-winnaar van de Tour) Geraint Thomas.

Van Aert is de man van deze Tour

Maar voor mij is toch echt Wout van Aert de man van deze tour. Wat Wout liet zien grenst aan het onmogelijke. En daarom geloof ik ook echt in zijn kansen om ooit mee te doen om de gele trui. Wout zal kilo’s kwijt moeten raken. Echter, Hinault en Indurain waren ook zeker niet de lichtste. Hinault is met Merckx, Anquetil en Indurain recordhouder van het aantal eindoverwinningen in de Tour de France. 5 is nog steeds het magische getal. Vingegaard en Pogacar zijn nog zo jong dat ze in de buurt kunnen komen van dat aantal. Al hebben zij de pech dat ze tegen elkaar gaan rijden de komende jaren. In de jaren dat Hinault de Tour reed, won hij ook nog eens 29 etappes. Merckx won er maar 5 meer.

Hinault was mijn eerste grote idool

Als ik terugkijk naar Hinault, was hij de eerste renner die ik echt als kleine jongen (ik was 7 jaar) bewonderde. Ik hoorde de commentator zeggen dat hij een ongelofelijk zwaar verzet rijden. En als ik goed keek, zag ik andere renners veel meer omwentelingen maken dan de fransman met de Renault haarband om zijn hoofd. Het had wat ludieks, want het was net een kwast die boven zijn fiets uitstak. Maar, wat reed de Fransman ongelofelijk. Net als mijn all-time idool (Miquel Indurain) was Hinault een meester in de tijdrit. Daar vermorzelde hij vaak zijn concurrenten. Niet omdat hij op souplesse reed, maar omdat hij een ongelofelijk zwaar verzet kon wegtrappen en daardoor zo hard fietste. Als ik na de etappe naar buiten ging, wilde ik graag op de fiets zitten als Hinault. Ik had alleen geen versnellingen op mijn fiets, dus deed ik alsof ik op mijn gewone fiets schakelde en zo steeds harder ging trappen. Hinault is dus eigenlijk de reden dat ik gek ben geworden van wielrennen. En alleen daarom ben ik hem eeuwig dankbaar. Hinault was mijn idool. Ik had zelfs plakboeken gemaakt over Hinault. Daar knipte ik stukjes uit kranten en bewaarde die om die jaren later nog terug te lezen.

El Rey is mijn grootste idool

Tien jaar later (we zijn inmiddels in de jaren 90 beland) was ik helemaal verkocht op het wielrennen, maar dan vooral door de manier van rijden van de eerder genoemde Indurain. Indurain had absoluut niet de bouw van een Tourwinnaar. Hij was daar te groot en te zwaar voor (er is dus hoop voor Van Aert!), maar ik heb zelden een renner mooier op de fiets zien zitten dan Indurain. Indurain kreeg dan ook terecht de bijnaam “El Rey” mee. Ofwel de Koning! Serene rust van een renner die alleen zijn benen bewoog. Zijn lichaam in volkomen rust. Dat was vooral Indurain. De stilist van het tijdrijden, die er van genoot om zijn concurrenten te vernederen. Kijk vooral het YouTube filmpje van zijn tijdrit in Luxemburg, die voor de tijdrijders van nu verplichte kost moet zijn. Daar werd de ultieme tijdrit neergezet, die wel nooit meer geëvenaard zal worden. Indurain vermorzelde en vernederde zijn concurrenten met minuten. En voor mij het voorbeeld om hard te fietsen, maar het lichaam in absolute rust te houden. Als het zonnetje schijnt, kijk ik naar mijn schaduw en probeer ik net als mijn idool zo stil mogelijk mijn lichaam te houden.

Wout is Poëzie

Wielrennen is zo mooi als je het wil zien. Ik zag in de jaren 80 Hinault en in de jaren 90 Indurain en was verkocht. En heden ten dagen neemt Wout van Aert dat stokje over. Wout van Aert is poëzie op een fiets. De alleskunner, de veelvraat, Monsieur Le Meilleur (ofwel de allerbeste). De bloemen voor de gele trui gaan naar Jonas Vingegaard, die in drie weken tijd bewees de allerbeste ronderenner te zijn. Maar het zou mij niet verbazen als in de komende jaren Wout van Aert de uitdager gaat worden van Pogacar en Vingegaard. Alleen wil hij dan wel eerst de klassieker Parijs-Roubaix winnen. Die staat namelijk bovenaan het verlanglijstje van de man uit Herentals.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.