Het moest vandaag gebeuren. De allerlaatste kans voor de echte berggeiten onder de favorieten. Renners die het verschil vandaag moesten maken met nog twee vlakke etappes voor de boeg en een tijdrit van 30 kilometer in Saint Emilio. Maar het was vooral de dag voor Wout Poels. De Nederlander had deze week de bollentrui veroverd en hij had nog maar één dag om zich te bewijzen. Kwam hij vandaag goed door (lees, scoorde hij vandaag genoeg punten), dan staat hij zondag op het podium in Frankrijk. Daarvoor moest hij vandaag twee enorme beklimmingen overleven, eerst de Tourmalet om af te sluiten op de Luz-Ardiden.
Winnen de beste berggeiten (koosnaam van klimmers in het peloton) wel eens de Tour? Antwoord: Ja zeker. De meest bekende is wellicht Lucien van Impe. De Belg won zes keer het klassement om de bollentrui (de beste klimmer in de Tour). Hij was ook de eerste renner die na de invoering van de bollentrui het klassement (van 1971) won. In 1976 won de Belg zelfs de Tour de France. Gek genoeg won hij dat jaar niet het bergklassement. Iets wat de winnaar van dit jaar wel zal gaan lukken. Van Impe is ook de laatste Belg die de Tour de France won. Van Impe was echt een klimgeit. Klein, lichtvoetig en explosief. Van Impe was een echte ronderenner. Hij was bijvoorbeeld niet gemaakt voor de klassiekers. Niet genoeg inhoud was vaak het devies. Echter, wanneer er een ronde was die langer dan een week duurde, kon je hem makkelijk opschrijven.
Wie uiteraard ook een vermelding mag hebben als echte klimmer ws natuurlijk Marco Pantani. De Italiaan was een geweldige klimmer, die echter nooit de Tour zou winnen. Il Elefantino (Het Olifantje, gelet op zijn wijd uitstaande oren) was in de bergen een lastig te kloppen wielrenner. Pantani staat dan ook bekend als de laatste rasklimmer. De Italiaan kon op de moeilijkste momenten gaan en blijven gaan. Hij danste naar boven en nam elke bocht aan de steile binnenkant, iets wat niemand anders kon. Bovendien kon de bakkerszoon met verschroeiende versnellingen uitpakken. Toch won hij nooit het bergklassement. Pantani, die na zijn carrière in diepe depressies tuimelde, stierf op zijn 34ste in troebele omstandigheden.
Vandaag moest het gebeuren voor Wout Poels. Echter de vooruitzichten waren niet gunstig. Immers de twee laatste beklimmingen stonden niet als favoriet voor de Limburger in zijn rondeboek. Vooraf aan deze etappe wist Poels dat het op de voorlaatste klim (Tourmalet) moest gebeuren. Hij wist dat de favorieten het op de laatste klim zouden uitmaken en hij wist dat hij daar tekort voor komt. Poels had zijn schoenen nog net in zijn clips geklikt of het was al aanvallen geblazen. Als eerste sprongen Matej Mohoric (Bahrain), Chris Juul-Jensen (BikeExchange) en Sean Bennett (Qhubeka) weg. Poels wikte en woog. Maar besloot niet meteen mee te springen. En wellicht was dat een fout. Na 60 kilometer sloeg de vlam in de pan.
Julian Alaphilippe (Deceuninck) en Pierre-Luc Périchon (Cofidis) gingen al na zestien kilometer in de achtervolging en kwamen uiteindelijk bij de drie leiders. Lang hadden we echter geen kopgroep van vijf, want toen Matthews hulp nodig had voor zijn tussensprint, liet Juul-Jensen zich vooraan uitzakken. Na de tussensprint bleven er dus vier leiders over, met Mohoric, Bennett, Alaphilippe en Périchon. Mohoric zat er bij vanuit Bahrain. Waarschijnlijk om een oogje in het zeil te houden voor Poels. Deze renners gingen de strijd op de Tourmalet aan. Daarachter keken de favorieten naar elkaar. Net als gister waren de Franse renners heel actief. David Gaudu, Valentin Madouas (beide Groupama), Pierre Latour (TotalEnergies) en Pierre Rolland (B&B) gingen er vol tegenaan en niet veel later was het Miguel Ángel López die vertrok namens Movistar. En weer was daar geen Poels. Misrekening 2 van de Limburger. Of hij wist zijn limiet. Naarmate de top naderde ging Gaudu er vandoor. Latour ging daarbij in de achtervolging. En weer werden de Fransen gek. Het waren de Fransen die de etappe hard maakte. Latour pakte de meeste punten op de Tourmalet. Die punten had Poels hard nodig gehad. Maar Poels roerde zich wel. Want met Woods sprong hij weg uit de groep favorieten. Echter, Poels bleef teveel en te lang naar Woods kijken. Fout 3 was dat hij niet de strijd naar voren niet aandurfde. Woods bleek helemaal niet goed te zijn en dat kostte Poels kostbare punten. En juist die misrekening kwam hem duur betaalde te staan.
Van de groep favorieten moest Uran passen. De Colombiaan die twee en halve week heel alert reageerde moest in de laatste bergetappe bekennen dat de Tour te lang duurde. In de verschrikkelijke afdeling van de Tourmalet werden snelheden van boven de 100 (!!) kilometer/per uur gehaald. De renner die daar een hoofdrol in had was Gaudu, die werkelijk naar beneden dook. Gaudu was als eerste beneden in het dal voor de beklimming van Luz-Ardiden, met twintig seconden voorsprong op een groepje van vier, met Latour, Guerreiro, Fraile en de doorgereden Poels. De hoop bij de Nederlanders groeide weer een beetje. Echter, de trein van Ineos kwam eraan. Die vier werden echter nog voor de voet ingerekend door de stoomtrein van INEOS, die ongelofelijk hard daalde. Gaudu was de enige die ervoor bleef, met driekwart minuut voorsprong op het peloton.
Een pelotonetje van favorieten vormde zich. Poels werd al snel gelost. Maar de Limburger wist dat hij zijn bollentrui aan het verliezen was. En dat bracht ongekende krachten bij de Limburger naar boven. Poels kwam terug. En zijn pech was toen dat Pogacar het genoeg vond en aan de boom begon te schudden. Majka was zijn laatste helper en die had zijn werk goed gedaan. Pogacar reed alleen verder met in zijn kielzog wederom Vingegaard, Carapaz, Kuss en Mas. De Spanjaard van Movistar had een goede dag en probeerde zelfs weg te springen. Maar niemand kwam weg uit de klauwen van Pogacar. Extra aandachtspunt vormde het geweldige rijden van Wout van Aert. Van Aert reed tot op het laatste nog mee met Kuss en Vingegaard. En liet nogmaals zien dat hij de enige alleskunner is in het peloton. De mogelijkheden van Van Aert kennen geen grenzen. En dat zal de komende jaren meer en meer duidelijk worden. Na de ontspanning van Mas brak Kuss en moest lossen. Dat gaf Pogacar nogmaals de gelegenheid om de laatste kilometer vol gas naar de finish te rijden. Het leek een te lange weg naar de finish, maar Vingegaard en Carapaz konden de Sloveen alleen maar in de verte zien. En toen wist iedereen het meteen, hier reed de winnaar van de Tour, de winnaar van de witte trui en de winnaar van de bollentrui. Het gaf nogmaals de dominantie aan van de Sloveen. Allan Peiper (zijn doodzieke ploegleider) zag het vanaf zijn huis aan en wist dat het goed was.
Allan Peiper was profwielrenner van 1983 tot en met 1993. Toen hij uit Australië overkwam, vond hij in Nevele onderdak bij de wielerfamilie (Eddy en Walter) Planckaert. Peiper was een sterk tijdrijder en won vele prologen. Hij behaalde zijn grootste overwinningen bij de Ploeg Panasonic van Peter Post.
Het was een fantastische Tour. Ik heb genoten van dramatiek, van geweldige prestaties van Van Aert en Pogacar, van het dominante rijden van Pogacar en toch nog het geweldige rijden van de Jumbo/Visma ploeg. Het rijden door Jumbo/Visma in de laatste week was een voorbode voor de toekomst. De toekomst behoort aan Vingegaard en Van Aert. En iets zegt mij dat het uitvallen (of de val) van Roglic juist Jumbo/Visma uiteindelijk goed uit kwam. Maar het was uiteindelijk de Tour van Tadej Pogacar. Die werkelijk een niets ontziende aanvalslust ten toon spreiden en al vroeg in de Tour liet zien dat hij de allersterkste was.