Veelvraat Pogacar pakt ook de bollentrui
De Sloween Tadej Pogacar – pas 22 jaar – toont zich oppermachtig in de Tour 2021. Hij herhaalt wat hij verleden jaar presteerde en neemt drie truien mee naar huis. Het geel, de bergtrui en de witte van het jongeren klassement. Of de renners gefrustreerd zijn? Bij navraag blijkt dat mee te vallen. Verliezen van iemand die in alles de betere is en niets “gestolen” heeft verdient gewoon respect. Het lijkt allemaal wat voorbarig om nu al, terwijl er nog drie etappes gereden moeten worden, vast te stellen dat de winnaar bekend is. Maar deze man is gewoon van de buiten categorie. ‘Vind je het fijn om te winnen?’ De renner – nog zwaar nahijgend van zijn geleverde prestatie – lacht wat verbaasd naar de vragensteller, een luisterend analist reageert als volgt; ‘Pogacar zou op dit soort suffe vragen geen antwoord moeten geven.’ Maar de renners zijn altijd veel te aardig, dus antwoordt de Sloween; ‘ik houd van het spel en ik ben een echte player dus ja ik ben super blij. Het was hard maar ik kon mij goed focussen.’
Strijdend ten onder
Wout Poels – die tot vandaag goed zicht had om de bergtui mee naar Parijs te nemen – heeft geknokt voor wat hij waard is. Maar de veelvraat Pogacar werd zijn Waterloo en deed een droom uiteen spatten. Strijdend ging hij ten onder en zijn lichaamstaal sprak boekdelen. Alles gegeven en jezelf niets hoeven te verwijten omdat er nu eenmaal één renner sterker is. Of de inval van de Franse gendarmerie – het verhaal van de dag – op zoek ja… naar wat? bij de ploeg Bahrein Victorious ook een rol speelde…mogelijk. De voorbereiding was daardoor niet optimaal; te laat naar de massage tafel, te laat eten toch niet zo lekker geslapen. Wout probeert deze onrust achter zich te laten en stapt vol goede moed op de fiets. Hij kan telkens op het juiste moment zijn punten pakken en zijn voorsprong wordt groter maar helaas niet groot genoeg. Het hart huilt als je hem ziet zwoegen en verliezen.
Hij heeft daarbij ook nog eens gewoon de pech dat Pogacar tot twee keer toe een bergetappe wint waar heel veel bergpunten te verdienen zijn en toont dat hij gewoon de beste is. ‘Neen, ik houd mij niet bezig met de bergtrui maar als ik kansen zie dan pak deze natuurlijk wel mee’, laat hij vooraf weten aan de pers. En die kansen komen er. Het is bovenaards hoe makkelijk Pogacar naar boven danst alsof er geen ijle lucht is en geen enkele steile beklimming. In een onbewaakt ogenblik rijdt hij meters van zijn concurrenten weg.
Poels rijdt de komende dagen nog wel in de bollentrui omdat Pogacar het geel heeft maar op het gedroomde podium in Parijs, daar zal hij helaas niet staan.
Jonas Vingegaard
Jonas Vingegaard wordt door Sepp Kuss en Wout van Aert goed ondersteund maar moet het laatste deel van de klim het toch ook zelf uitzoeken. In zijn oortje hoort hij Van Aert hem allerlei bemoedigende woorden spreken. Hij perst alles uit het dunne lijf om slechts twee seconden na Pogacar over de finish te komen. Hij weet daarmee zijn grootste belager de Colombiaan Richard Carapaz achter zich te houden en gezien de veel betere tijdrit van Vingegaard lijkt een tweede plek op het podium zeer waarschijnlijk. Een zeer knappe prestatie van de stille en bescheiden Deense renner en van het gehalveerde Team Jumbo Visma. Want wat de overgebleven renners hebben laten zien is van een zeer hoog niveau. Mike Teunissen mag dan naar eigen zeggen niet zoveel kunnen betekenen in de bergen, hij is wel heel bepalend voor de sfeer in de ploeg. ‘Het is heel plezierig werken met deze renners.’ zijn de woorden van Merijn Zeeman.
Dát speciale gevoel
Wilco Kelderman start bij de laatste bergetappe van deze Tour met een gehechte kin na een eerdere val. De opgelopen schaafwonden lijkt hij te negeren wat hem meer dwars zit is dat het niet zo lekker gaat. Hoezo niet zo lekker gaat; je staat vijfde in het klassement man! Maar het gaat hem om dát speciale gevoel dat hij mist. Wat dat speciale gevoel dan is? Hij kan het niet uitleggen. Ook Kelderman kan een goede tijdrit rijden en hoopt het a.s. zaterdag beter te doen dan de eerste tijdrit aan het begin van de Tour. Vooraf waren hele hoge verwachtingen die teleurstellend verliepen. Hij wist niet waardoor het kwam, kon er de vinger niet opleggen. Nu hij zo hoog in het klassement kan hij – wie weet – nog wel een plaats omhoog klimmen. De taaie renner die zoveel tegenslagen heeft weten te overwinnen lacht; het plezier in het fietsen blijft overeind staan.
janna van zon