Zaterdag 5 juli staat op de kalender met rood aangekruist ook bij alle dagen daarna staat met grote letters VRIJHOUDEN! Nu ja, in de ochtenden en de twee rustdagen kunnen er wat afspraken gemaakt worden. Maar verder staan de drie weken in het teken van de Tour. Het is mijn vakantie in eigen huis, een thuis waar kunst voor schoonheid zorgt.
Word nooit voorzichtig in verheugen en voorpret is de bron van het leven.
Deze zin is zeer aan mij besteed!
Vooraf is er al genoeg voorpret door het lezen van de Tourgids en natuurlijk was er de Giro die maar liefst van Thijs Zonneveld een tien kreeg – terwijl Thijs best heel kritisch is.
Het werk dat Wout van Aert verrichtte maakte hem toch weer de lieveling van de commentatoren hetgeen overigens best een paar dagen geduurd heeft, want tjonge tjonge als die aannames, die soms werkelijk nergens opslaan.
‘Wij zijn er toch om kritiek te leveren? Wij moeten het spannend houden voor de kijkers! ‘ Ben het daar zo niet mee eens!
Geef mij maar Bobbie Traksel die is zoveel genuanceerder, levert ook informatie die interessant is. Durft ook het commentaar van zijn compaan af te zwakken of juist te versterken. Hoop dat Tom Dumoulin ook dit jaar weer van de partij is. Jip van den Bos en Jan Hermsen.
Schoonheid
Ook de Dauphiné was inspirerend naar de Tour toe. Wat Tadej Pogacar liet zien was alweer van zo een schoonheid. Dat telt natuurlijk ook voor Jonas Vingegard die ruiterlijk zijn meerdere erkende in de Sloveen.
Hoewel er de legende bestaat dat wie de Dauphiné wint, ook de Tour wint lijkt mij wat te voorbarig maar dat wij een mooie strijd kunnen verwachten staat wel vast.
Zeer genoten van al die jonge renners, hun speelsheid en enthousiasme. Door hen lijkt er iets in de sfeer van het peloton te veranderen. Het kan bijna niet anders dat voor hen met name Matthieu van der Poel en Tadej Pogacar hun grote voorbeeld zijn. Deze alleskunners “zijn” hun fiets, stralen lol en plezier uit, zijn in staat om problemen in het peloton uit de weg te gaan. Geven het beste van hun zelf maar kunnen soms ook lekker eigenwijs zijn. Zijn ware winnaars maar ook sportieve verliezers. Wat dat betreft heeft Pogacar het laatste jaar op dit gebied behoorlijk bijgeleerd. En dat siert hem.
Ook de Ronde van Zwitserland was interessant hoewel ik daar niet alles van heb kunnen volgen.
Bewondering
Voor geen andere sport heb ik zoveel bewondering als voor het wielrennen. Dat zal ook wel duidelijk worden de komende weken.
Maar… van zeer dichtbij maak ik mee wat er komt kijken om zover te komen dat je als sporter mee kan doen aan de Top.
Een fantastische kleindochter die in 2024 met haar paard meedeed in Parijs aan de Olympsiche Spelen Eventing. Zag het traject wat daar allemaal aan vooraf ging, wat er nodig was om zover te komen. Van de vroege morgen tot de laten avond in touw door weer en wind, kou of warmte. Dan is een topsportmentaliteit vereist! Het is prachtig de eenheid tussen paard en ruiter te zien. Alles voor elkaar over hebben, elkaar voor honderd procent vertrouwen, samen willen winnen. Scherp zijn op het juiste moment. Onbeschrijfelijk mooi!
En dan een geweldige kleinzoon die kan toveren met en bal en alle dagen traint met zijn team, daarnaast een druk bedrijf heeft omdat handballers niet kunnen leven van hun sport.
Het is bewonderenswaardig hoe jonge mensen met zoveel plezier hun sport beoefenen. Teamsport is natuurlijk anders dan een individuele sport maar beiden werken er keihard voor en hebben er heel veel voor over.
Zag recent via Netflix de documentaire van Carlos Alcatraz hoe hij de allerbeste wil worden maar niet zonder zijn familie en vrienden kan, die tweestrijd wordt zo mooi en openhartig weergegeven. Voor topsport heb je natuurlijk talent nodig maar ook heel veel doorzettingvermogen.
De hectiek
Wielrenners leven vóór de grote wedstrijden als een monnik en zijn slaven tijdens de etappes was een uitspraak van een commentator. Dagelijks op de fiets onder de meest verschrikkelijke weersomstandigheden, steeds jezelf verbeteren, alles geven, de risico’s van het vallen, de klimpertijen, de afdalingen, de haarspeldbochten de sprints waar snelheden worden gehaald die niet zijn voor te stellen. De hectiek van ploegwagens, het getoeter, de boven het hoofd hangende helicopters hun lawaai, het enthousiaste publiek, de aanwijzingen vanuit de ploegwagens en dan de pers … die medogenloos een antwoord wil van een winnaar of verliezer. Vaak ook nog met van die suggestieve vragen of voor de hand liggend vragen die weinig intelligentie tonen. Maar de renners pikken dat allemaal net zoals sommige waanzinnige eisen van de UCI. Je moet het bij een renner wel heel bont maken wil deze protesteren.
Het spel
Het is het spel dat mij zo fascineert er hangt zoveel van toeval af, wie gaat er mee , gaan degenen mee die je mee wilt, wanneer mag je gaan voor eigen kansen en wanneer ben je er ter ondersteuning voor de kopman. Hoe dwing je een renner de koppositie op.
En hoe zit het met eerst het bordje leegeten van de rivalen? Factor pech speelt mee, wie kan er goed tegen de warmte en wie vindt de kou juist prettig? Op tijd blijven eten en drinken, de juiste benen hebben. Succes hangt natuurlijk af van de juiste renners in een ploeg, hoe is de sfeer in de ploeg hoe wordt tegenslag geïncasseerd. Alle vooraf bedachte geraffineerde plannen terwijl natuurlijk lang niet altijd plannen lukken zoals gewenst. De blijdschap van de winnaar. Natuurlijk moet de beste winnen maar soms ontkom je ook niet aan voorkeur. Ben zelf een groot fan van Wout van Aert hij is zeer waardevol voor de ploeg kan zich opofferen en heeft een grote gunfactor. Is open in zijn antwoorden.
En laat zich ogenschijnlijk de kop niet gek maken terwijl hij daar soms alle reden toe zou hebben omdat hij zo vaak onder het vergrootglas ligt bij de commentatoren.
Nog even wachten en dan is het zover….. de ooit gekregen slinger van gele, witte, groene en bolletjes truien komt weer tevoorschijn. Beetje oneerbiedig tegenover de prachtige kunst aan de wand. Dat dan weer wel!