De Tour loopt tegen het einde aan en dat is voor een liefhebber en bewonderaar van de Tour altijd een wat triestig moment. Drie weken lang heb ik voor de tv gezeten en heb ik van deze Tour van begin tot eind genoten. En zoals Guus Meeuwis roept in Eindhoven: “Het was genieten met een grote G!”. Deze Tour had alles. Daar heb ik al weken lang over geschreven en raakte ik maar niet over uitgepraat. Wat viel mij nou het meeste op tot nu toe?
Een fabelachtige Wout van Aert
Het eerste wat mij bij zal blijven, is toch wel het rijden van Wout van Aert in de eerste week van de Tour. De Belg die vanochtend vader is geworden van zoontje, Jerome. Van Aert was deze Tour meer dan geweldig. Aan de ene kant snap ik de Fransen wel wat betreft hun twijfels. Het kan eigenlijk helemaal niet hoe goed Wout was, zeker in die eerste week. Wout was overal. Maar dan ook echt overal. Ik kan mij dat moment nog herinneren dat Wout wordt gelost op een beklimming en net tussen de renners voor zich ziet hij dat Majka tempo wil gaan maken voor Pogacar. Dan ben je dus gelost en steen kapot. En dan kun je je zo opladen, dat je eigenlijk spot met alle wielerwetten. Wout demarreerde werkelijk naar boven, ging de kopgroep voorbij, reed naast Majka en keek hem even diep in de ogen. Majka schrok en we hebben de Pool ook niet meer aan de kop gezien. Dat was de Wout van deze Tour. Hij was de renner die Jonas door de eerste week hielp. Achteraf had Jonas er anders voor kunnen staan, als Van Aert niet zo hard had gereden als in die eerste week.
Disaster wordt de Vlam
Aan Jasper Philipsen kleefde nog steeds de uitdrukking Disaster. Als je de verschillende docu’s hebt bekeken en vooral die op Netflix, dan kreeg je een goed beeld over de Philipsen van voor deze Tour. Jasper vergat zijn schoenen, vergat zijn helm en maakte de verkeerde beslissingen. Alpecin verloor aan het begin van dit seizoen rassprinter Tim Merlier aan Soudal-Quick Step. Maar had de hoop op Philipsen gelegd. Alleen er bleef twijfel bij de renner uit het Belgische Mol. Tot aan vorig jaar. In de Tour van 2022 won Philipsen de etappes 15 en de laatste op de Champs-Elysees. En vooral die laatste prestigieuze overwinning bracht het besef bij de ploegleiding, de volgers en zijn teamgenoten dat Jasper een aparte zou zijn. En deze Tour bleek dat eindelijk tot wasdom te komen. Philipsen is van ongeluksvogel geworden tot de te kloppen man in de sprints. Dat hij zelfs tweede werd in Parijs-Roubaix was al een teken aan de wand dat hij in topvorm was. Hij won dit jaar ook de Grote Scheldeprijs en Brugge-De Panne. En deze Tour liet hij alles en iedereen achter zich. Ook gister in de etappewinst van Asgreen was Jasper veruit de snelste van het peloton. Groot voordeel ook nog is voor de komend jaren: Philipsen verteert heuvels en bergen erg goed. Ik denk zelfs dat hij de nieuwe Sagan kan worden in de eendaagskoersen. Als zijn hoofd maar geen rare fratsen wil uitvoeren, want dan is de Vlam van Ham heel snel weer terug naar Jasper Disaster.
Vingegaard en de twijfels
Vooraf was Jonas Vingegaard samen met Tadej Pogacar de grote favorieten voor de winst. Maar dat de twee zoveel sterker waren als de rest had ik ook niet gedacht. Ik had iets meer verwacht van Skjelmose, Pinot, Gaudu en ook wel een beetje van Rodriguez. Al heeft de laatste als excuus dat hij nog best jong is. Maar niemand, maar dan ook niemand (dus ook Pogacar niet) was opgewassen tegen Vingegaard. Het verschil met de rest was zo groot dat de Franse journalisten de vergelijking met Armstrong van de plank haalde. Richard Plugge (Ploegbaas van Jumbo/Visma) verwoordde het uitstekend: “bij voetbal worden er over het gehele jaar 100 dopingtesten uitgevoerd, maar wielrennen geldt dat alleen al voor één renner”. Het een staat niet in verhouding met het ander. Maar ook Edgar Davids, Frank de Boer en Jaap Stam (toch grote voetballers) liepen een keer tegen de lamp. In de jaren 80, 90 en 2000 was het uiteraard schering en inslag met dopinggevallen. Met de Tour Dopage in 1998 als vreselijk dieptepunt. Met als klap op de vuurpijl de bekentenis van Lance Armstrong bij Oprah Winfrey. Dit alles betekent niet dat iedereen die fabelachtig rijdt ook meteen doping pakt. Natuurlijk zoekt iedere dokter en begeleider naar de paar procent verbeteringen. Maar die moet je ook vooral zoeken in begeleiding, voorbereiding, voedsel en materiaal. Als je alleen al kijkt naar de fietsen an sich. Mijn eerste fiets was een concorde. Wie kent dat merk nog? Nu kijk ik voor een Aero fiets, waarmee ik 10 kilometer p/u sneller rijdt als op die concorde. Stel je eens voor, 10 kilometer p/u, dat is ongelofelijk. Als je kijkt hoe renners zich voorbereiden qua voedsel. Helemaal afgemeten en tot op de puntjes verzorgd met een diëtiste en eigen koks die altijd meegaan. Jonas is het straatvoorbeeld van een renner die 100% is voorbereid. Die geen procentje ergens heeft laten liggen en gelooft in de aanpak van de ultieme voorbereiding. Dat in combinatie met een gezegend talent van de beste te zijn, maakt Jonas tot de beste klassementsrenner in deze Tour.
De rit van vandaag lag start en finish tussen Moirans-en-Montagne en Poligny. Het was geen zware etappe, maar ook geen eenvoudige. Dat kwam vooral door het feit dat het nooit vlak werd.
Op 30 kilometer van de finish zal het wederom geen massasprint worden. Een grote groep lag voorop. In de kop van de wedstrijd zijn er vier renners weg waaronder Asgreen, Campenaerts, O’Connor en Mohoric. Dit kwartet had een kleine voorsprong op de achtervolgende groep met een aantal hele interessante renners, waaronder het duo van Alpecin Van der Poel en Philipsen. Maar ook Benoot en Laporte van Jumbo/Visma zaten in de groep. Net zoals Mads Pedersen, Van der Poel, Alaphilippe en landgenoot Lars van de Berg.
Van het drietal vooraan waaierde Campenaerts er als eerste af. Het drietal ging door een pakte een halve minuut. Het peloton reed daar 6,5 minuut achter en zou niet meer meedoen voor de overwinning. In het peloton waren Pogacar en Vingegaard beide aanwezig. In de achtervolgende groep viel Philipsen weg. Die kon op de côte d’Ivory het tempo niet bijbenen. Het verschil was bovenop 30 seconden voor de groene truidrager, dus alle hens aan dek voor De vlam van Ham om alsnog aan te sluiten.
Toch weer Asgreen?
Op 15 kilometer van de streep lagen de drie nog steeds vooraan. Daarachter inmiddels was de achtervolgende groep compleet uiteen geslagen. Er ontstonden opeens vier groepen, waarbij bij de voorste achtervolgende groep Van der Poel en Philipsen zich bevonden. Dat verschil tussen de voorste en de groep Van der Poel was het verschil rond de 15 seconden. De drie vooraan bleven uitstekend ronddraaien. Zo liep zelfs de voorsprong weer op naar ruim 20 seconden. Ook deze etappe zal, net als gister, in een zinderende slotfase zijn finale krijgen. Op 10 kilometer was de achterstand van het groepje Philipsen op de kop gegroeid naar 30 seconden. Zal het dan toch wederom Asgreen worden? Dat zal wat zijn na zijn winst van gister.
Mohoric doet het voor Gino!
De drie gaan het in de sprint bepalen wie etappewinnaar wordt. O’Connor kon zich niet bedwingen en geen van heel ver aan. Asgreen sprong er direct achteraan gevolgd door de Sloveen Mohoric. Het leek Asgreen te worden, maar Mohoric plaatste een ultieme jump en smeet zijn fiets bijna naar voren! Die krachtsinspanning bleek net voldoende. Het werd een finishfoto. En daaruit bleek inderdaad dat Mohoric met een velgdikte won. Wederom tranen bij een renner van Bahrain-Victorious. Uiteraard van de emoties dat hij de etappe won, maar natuurlijk ook voor “rideforGino”. Van bovenaf zal Gino Mäder het met genoegen hebben aanschouwd. Drie overwinningen behaalde Bahrain tot nu toe. Het rideforGino heeft de ploeg tot aan perfectie uitgevoerd. In de sprint achter het drietal won Philipsen eenvoudig de sprint en werd vierde.
In het klassement veranderde niets. Alles bleek bij hetzelfde, alleen dat de groene trui (bij gezondheid) een prooi is voor Philipsen.