Lijden en klimmen
Vandaag de laatste dag in de Alpen en tevens de Koninginnenrit. De renners wachten vier pittige Cols waarvan de laatste moordend is. Mede vanwege de hoogte. Menige renner heeft problemen met een hoogte van ver boven de 1800 meter.
Va de voorspelde regen – beweert door de als tweede geëindigde Pogacar – is gelukkig geen sprake. De afdalingen zijn over zeer smalle wegen en al gevaarlijk genoeg bij een droog wegdek, laat staan als dat ook nog nat ligt.
De afdaling van derde col bestaat uit dertig gevreesde haarspeld bochten.
Het piepen van de schijfremmen doet je zeer aan de oren. De laatste Col is een gevreesde, er wordt verwacht dat hier de strijd tussen de klassementsrenners zal losbranden. De Col de la Loze lengte 28.4 kilometer gemiddeld zo’n zes procent bij het laatste stuk lijkt het alsof de renners achterover vallen. Dan volgt er ook nog eens een afdaling die er wezen mag. Het wordt vandaag lijden en klimmen.
De vele waarschuwingen over de gevaarlijke afdalingen doen hun werk, er wordt gecontroleerd gereden. Alleen de renner Egan Bernal glijdt onderuit, het hoofd schuddend stapt hij weer op. Het zit hem niet mee deze Tour. Eens de meest veelbelovende renner die na zijn afschuwelijke val niet meer de renner van weleer is.
De strijd in de strijd
Vandaag worden er een aantal gevechten geleverd. Als eerste is dat voor de bollentrui. De Italiaan Ciccone heeft daarin vandaag zijn zinnen gezet en hij weet – op de eindklim na, alle bergpunten voor hem op te eisen. Ook de strijd om de derde plaats is in hevige gang. Adam Yates toont zich sterk maar de jonge Rodriquez droomt ook van het podium. ‘
Ploegleider Merijn Zeeman lijkt nog steeds wat beduusd van de grootse prestatie van zijn kopman Jonas Vingegaard. Er was maar weinig tijd om deze glorieuze overwinning te vieren. Vandaag is er de Koninginnenrit, daar wordt toch een zware strijd verwacht. Vingegaard laat weten dat hij een leuke avond had en verder goed geslapen heeft, hij kijkt wel uit naar deze rit.
De grote verliezer van gisteren, die overigens fantastisch reed. Heeft net iets minder bravoure dan gisteren. Het ligt allemaal aan de benen dus is er weinig te melden.
Hij weet dan nog niet dat hij op een knullige wijze tegen de grond gaat. Het ziet er allemaal niet heel ernstig uit maar toch een geschaafde linker elleboog en bloedende linker knie …het is toch de kant waar hij maanden geleden de pols brak. Het helpt allemaal niet mee .
Jumbo-Visma en UAE verliezen elkaar geen moment uit het oog. Vandaag zou het nog een dag kunnen zijn waar Pogacar Vingegaard kan verrassen.
Sebastiaan Timmerman ziet een buitengewoon nerveus peloton dat snel in stukken uiteen valt. Voor weinig renners is het maar weggelegd om bij de eerste tien te eindigen.
Voorbij drijvende wolken
Voor de kijkers die het wielrennen op de koop toe nemen en zich meer interesseren voor het landschap worden getrakteerd op prachtige vergezichten. Vooral de voorbij drijvende wolken zorgen voor een magisch beeld.
Een voorspelling die eindigt in een nachtmerrie
‘Bij Mirabelle gaat het allemaal beginnen’, voorspelt Pogacar. De ploeg heeft meerdere scenario’s voor vandaag maar daar gaat hij niets over zeggen.
Behalve dat; zijn benen het moeten gaan doen. Wanneer Mirabelle bereikt is, verwacht je dat Pogacar eens stevig op de pedalen gaat staan om dansend weg te rijden – het tegenover gestelde gebeurt. Hij valt helemaal stil.
Dit is de nachtmerrie voor iedere wielrennen en zeker voor Pogacar met al zijn ambities. ‘I’m gone… I’m dead.’ geeft hij door aan de ploegwagen.
Het is een treurig gezicht want hier glipt de eventuele nog te winnen gele trui hem volledig uit handen. De benen willen niet meer. De martelgang die hem wacht is horror om te zien. Vele minuten later dan de juichende Oostenrijker Felix Gall komt hij over de finish, totaal uitgewoond, van vermoeidheid en frustratie.
Onmiddellijk scharen alle ploeggenoten zich om hen heen, troosten hem. Het is een beeld dat je eigenlijk nooit meer zou willen vergeten vanwege de schoonheid, maar het is wel wrede schoonheid. Van het lefgozertje van de eerste week – toen iedereen hem nog aanwees als de grote winnaar – blijft niets meer van over.
De Tour is prachtig, de Tour is meedogenloos, De Tour is onvoorspelbaar.
En alle gemaakte aannames kunnen vanaf vandaag zo de vuilnisbak in.
De zogenaamde alleswetende kunnen maar één ding doen en dat is zwijgen.
Er is een interview met Wilco Kelderman. Van alle euforie wil hij nog niets weten, hij houdt zijn kruit droog. ‘Wij zijn er nog niet.’ Dat hij herhaalt hij nog een aantal malen omdat de interviewer daar totaal aan voorbij lijkt te gaan. Zeker…hij vindt het mooi om deel uit te kunnen maken van dit hechte team en aan de geleverde prestaties .
’Je brengt zoveel weken met elkaar door en je werkt toe naar plannen waarvan je droomt dat deze realiteit worden.’ Wilco ken exact zijn taak; ‘wat mij te doen staat dat is tempo maken.’ Dat gaat vandaag crescendo. Kelderman heeft overigens wel gelijk. Natuurlijk is hij blij, het hele team had één opdracht en dat was Vingegaard in het geel naar Parijs brengen. Maar ongelukken zitten in een klein hoekje en er zijn nog een aantal ritten te gaan waar een stomme fout vanuit het publiek of van een motard alle blijdschap kan verschrompelen. Vanmiddag was er een herhaling van een eerdere rit waar het uitzinnige publiek zo dicht opeen staat dat de motoren tot stilstand gedwongen worden. Kelderman – met Vingegaard in zijn kielzog – probeert een “kiertje” te vinden waardoor zij verder kunnen. Zij moeten zich op een steile helling weer in gang zetten. Hetgeen hen secondes kost. Voor het zelfde geld eindigt dit krankzinnige voorval in een drama, in een val partij.
Wat een rot klim
Vandaag rijden de renners naar het dak van de Tour. ‘Wat een rot klim.’ is de reactie van één van de commentatoren. Als kijker zie je zo vlak voor de finish eerst een helm, dan een gezicht en tot slot een slingerende naar adem happende renner over de streep komen. De Oostenrijker Felix Gall ( AG2R Citroën) is de grote winnaar van de dag. Hij weet niet goed wat hij moet zeggen. ‘Het waren geen gemakkelijke weken maar vandaag voelde ik mij goed en dacht; ‘ik ga het proberen.’
Vingegaard komt als vijfde over de finish. Wanneer de renner arriveert bij de Jumbo- Visma bus wachten daar zijn vrouw en dochter. De ontroerende ontlading spreekt boekdelen.
Deze vreugde staat in schril contrast bij de teleurstelling die op het gezicht van Pogacar staat te lezen.
janna van zon