Gister was het dan eindelijk een sprint, waar weinig stof tot napraten was. Al moet gezegd worden dat het verlaten van Cavendish echt heel zuur voor hem is. Je carriere wil je zo mooi en zo glansrijk afsluiten. Echter dat was Mark niet gegund. Cavendish gaat naar huis, maar wel terugkijkend op een geweldige (Tour) carriere, waarin hij het onmogelijke heeft gepresteerd door net zoveel overwinningen te boeken als de beste wielrenner ooit. En als je heel eerlijk bent, is het ook wel mooi voor Eddy Merckx. Die won de Tour 5 keer en boekte (samen met Cavendish dus) ook nog eens de meeste overwinningen. Iets wat past bij de beste wielrenner ooit.
Mythische berg
Vandaag gaan de renners de vreselijke Puy-de-Dome beklimmen. 35 jaar geleden was de laatste aankomst op de lavakoepel in het Centraal Massief. Waar de renners zeker niet naar uitkijken is het slotstuk van de berg. Het slotstuk is een sloper. In 1964 was de Tour ook het decor van de beklimming. Raymond Poulidor reed toen weg van Anquetil, maar zijn tijd was niet goed genoeg om de Anquetil uit het geel te rijden. In 1988 lag de finish voor het laatst op het werelderfgoed. Johnny Weltz won toen. Johnny wie? Ja, Weltz. Niet een naam die hoort bij een mytische berg wat het nog steeds is. De Deen reed van 1987 tot en met 1995 in het peloton. Hij boekte naast de rit op de Puy-de- dome ook nog etappewinst in de Ronde van Spanje. Weltz was na zijn carriere ploegleider bij het beroemde US Postal (bekend van Armstrong).
Jarenlang heeft tourbaas Prudhomme gezeurd of de berg asjeblieft weer opgenomen kon worden. Het protest kwam vaak uit de hoek van vulkanologen, die vonden dat een werelderfgoed niet door mensen aangetast mocht worden. Als de renners vandaag de berg beklimmen, hadden ook zij gewild dat de berg was overgeslagen.
Legendarische strijd van Hinault en Lemond
Vandaag zal ongetwijfeld de eeuwige strijd tussen Pogacar en Vingegaard weer oplaaien. Alle ogen zijn op de twee kemphanen gericht. En terecht, want beide zullen er alles aan doen om elkaars aanvallen te pareren. In de geschiedenis van de Tour zijn alle vele strijdlustige duo’s hen voor gegaan, waarbij de eerder genoemde Poulidor-Anquetil, Armstrong-Ullrich, Contador-Schleck en Janssen-Van Springel, Wiggins-Froome zeker worden aangehaald. Maar één strijd blijft toch op het netvlies staan bij alle volgers; Hinault-Lemond. Het vreemde aan deze strijd was dat het een strijd binnen dezelfde ploeg was. De overige vechtkampen waren allen tussen verschillende teams, behalve ook de strijd tussen Wiggins-Froome die ook tot dezelfde ploeg behoorde Maar de strijd die Hinault en Lemond in de jaren 84 tot en met 86 leverden was een enorme strijd binnen de ploeg La Vie Claire. Lemond heeft wel eens gezegd dat hij Hinault echt haatte. Lemond vond dat Hinault oneerlijk en gluiperig was. Hinault vond dat Lemond niet moest zeuren, omdat afspraken met de ploegleiding (Cyrille Guimard) waren gemaakt. Het toppunt van hun strijd was in de Tour van 1985, waar Hinault alle huisregels van de ploeg aan zijn Bretonse laars lapte en tijd pakte op Lemond. Dat terwijl Hinault had beloofd een jaar eerder (toen Lemond ervoor had gezorgd dat met zijn hulp Hinault zijn 5e Tourzege boekte) Lemond te helpen aan de Tourzege. Dat was het general agreement tussen de twee kemphanen. Na de tijdwinst van Hinault was Lemond woest en hij haalde zijn gram door daarna Hinault een geweldige draai om zijn oren te geven. De apotheose vond plaats naar de top van de Alpe d’Huez. Daar realiseerde Hinault dat Lemond gewoon te sterk was en dat ook hij de 6e Tourzege niet zou behalen. Zij aan zij en arm in arm reden zij samen over de finish. Hinault won de rit en Lemond de Tour. Iets wat hij later nog twee keer zou lukken.
Kleurrijke ploegen
De La Vie Claire ploeg van Lemond en Hinault was een van de meest kleurrijke teams in de Tour. Zeker over de verschillende teams kun je als (amateur)schrijver zoals ik oprecht boeken schrijven. In mijn hoofd zitten zoveel ploegen, waar een fantastisch verhaal aan vast zit. In mijn gedachten en geheugen blijven de ploegen van mijn favorieten toch het meest tot de verbeelding spreken. Banesto was er zo een, Raleigh, Panasonic, en La Vie Claire waren daar mooie voorbeelden van. Als kind keek ik naar de tv en zag ik het kleurenpalet van de Franse ploeg. Het was een beetje een Mondriaan achtig shirt met al die kleurtjes. Maar wel een die voor altijd op je geheugen is gegrift. Bernard Tapie was de grote man van de ploeg. De patron die ervoor had gezorgd dat er een wonderploeg stond. Een beetje het Manchester City van het wielrennen. Kevin de Bruyne en zo waren in de tijd Hinault, Lemond, Hampsten en Bernard. Allemaal geweldige renners, die ook nog eens een klassement konden winnen. Echter, dat was ook meteen de achilleshiel, want teveel kapiteins op één schip is nooit goed. En zodoende liep het project van Tapie ook compleet in de soep. Na 1986 ging het bergafwaarts met de ploeg. En in 1991 werd de ploeg opgedoekt, tot grote spijt van de Franse fans. Tapie dook in de voetballerij, won met Marseille nog de Europa Cup 1 (Champions League) en stierf vele jaren later ondergedompeld in schandalen. Maar zoals een Nederlandse zanger ooit zong: “Maar de herinnering blijft….”. Alleen was Tapie geen clown, maar een visionair, die de aanzet gaf tot grootschalige sportprojecten met grote namen.
De nieuwste aanwinst van Jumbo/Visma
Hoe moet het gevoel zijn nu van Matteo Jorgenson? De Amerikaan rijdt sinds 2021 voor Movistar. Heel toevallig kwam vandaag het nieuws dat de talentvolle Jorgenson volgend seizoen in dienst van Jumbo-Visma gaat rijden. Ook Soudal en Ineos wilde de Amerikaan graag inlijven, maar hij koos toch voor de Nederlandse sterrenploeg. De etappe van vandaag begon met een sterke kopgroep, die alle ruimte van het peloton kreeg. In de kopgroep zat uiteraard Neilson Powless, maar ook sterke renners als Woods, Lutsenko, Gregaard, Campenaerts en de eerder genoemde Jorgenson. Deze groep rijdt 53 kilometer voor de streep weg. Dan met nog 44 kilometer te rijden is het de beurt aan de nieuwste aanwinst van Jumbo/Visma. Jorgenson. De Amerikaan rijdt hard weg en slaat al snel een gaatje. Achter de Amerikaan gaan Mohoric en Burgaudeau in de achtervolging. Powless en De la Cruz proberen daarbij aan te halen. Dat lukt en met vier man werd de achtervolging ingezet.
Op 15 kilometer van de top van de Puy-de-dome was de stand dat Jorgenson leidde voor het drietal, Powless, Mohoric en Burgaudeau en op 1:30 de schijnbaar kansloze van deze etappe, waaronder Woods, Lutsenko en Latour. Dan begint de klim. Een moordende klim voor velen. Het drietal Mohoric komt niet dichterbij aan Jorgenson, die geweldig naar boven reed. De verschillen werden groter en Jorgenson kon de mythische overwinning bijna ruiken. Het peloton begint dan met 13 minuten achterstand aan de klim. Deze groep met de twee overgebleven favorieten, Vingegaard en Pogacar rijden op 13 minuten. Het verschil met de koploper en het peloton werd zelfs 14 minuten. Dan komen Kelderman en Van Aert naar voren en die legden er direct een moordende tempo op.
Woods doet alsnog het ongelofelijke en Pogacar deelt opnieuw een dreun uit
Achter Jorgenson kwam Mohoric eraan in de achtervolging. Maar via de koersradio dan werd er geroepen dat Woods aan een opmars bezig was. De Canadees rijdt voor de ploeg van Israel en is daar de kopman. Woods kwam steeds dichterbij aan Jorgenson en het gat werd steeds kleiner. Op 1 kilometer van de finish kwam Woods bij Mohoric en ging er op en er over. Het gat tot aan Jorgenson is dan nog steeds 40 seconden. De strijd was ongelijk. Woods reed ontzettend hard door het steile gedeelte van de beklimming en op 500 meter werd Jorgenson door de Canadees achterhaalt. Dan heb je zo hard geknokt en je bent er zo dichtbij en dan nog is het niet genoeg, dat gevoel moest Jorgenson ondergaan. Die uiteindelijk zelfs nog vierde werd,
Maar de strijd daarachter begint dan echt. Na het beulswerk van opnieuw de sterkste ploeg van het peloton, Jumbo/Visma, staan Pogacar en Vingegaard er opnieuw alleen voor. Het was wachten op een demarrage van een van de twee. Het werd opnieuw Pogacar, die op dit moment de sterkste lijkt. Pogacar had tot nu toe één slechte dag, maar liet direct daarna zien dat er zeker nog rekening met hem gehouden moet worden. Pogacar reed weg en het gat tussen de twee bleef een kleine 2/3 seconden. Maar je zag op een gegeven moment gewoon dat het Vingegaard niet ging lukken. Pogacar is op dit moment gewoon beter en op de streep kon Vingegaard de schade nog beperken tot 8 seconden, maar het psychologische effect van deze dreun laat zich bij Jumbo/Visma en in het bijzonder Vingegaard hard voelen. En dat zal morgen in de rustdag echt wel voelbaar zijn. Het was opnieuw een heerlijke etappe met geweldige gevechten. Dit is ook wat de Tour zo wonderschoon maakt. Morgen gaan de renners lekker uitfietsen, rusten, hebben plichtplegingen en/of tijd aan hun gezin besteden. Dinsdag gaan we weer verder.