Het was al met al een heerlijk einde van een bewogen etappe gister. Met als sluitstuk een geweldige sprint van Fabio Jakobsen. Ik zal jullie de gruwelijke details besparen, maar Fabio had na zijn ongeluk technisch gezien geen mond meer. Het was alsof een dikke buis dwars door zijn gezicht was geboord, waar ooit zijn mond had gezeten. Dit weerzinwekkende aangezicht sloeg een enorme kater in de sportieve doelen van de sympathieke Hollander. Jakobsen kreeg een reconstructie van zijn gezicht en moest maandenlang revalideren. Nu is hij terug en deed hij wat iedereen ook van hem verwachte. Hij won. Maar die winst ging niet zonder slag of stoot. Daar was wilskracht voor nodig en dat juist toonde Jakobsen!
In de afgelopen jaren heb ik vaak over sprints verteld en dan vooral gelet op de sprinters die we in de tientallen jaren dat ik de Tour volg heb voorbij zien komen. Ik kan mij echter nog heel goed voor de geest halen de vreselijke valpartij van Laurent Jalabert (een Franse toprenner) en Wilfried Nelissen (de topsprinter van Panasonic). We schrijven 3 juli 1994. De etappe gaat naar de finishplaats Armentiers. Een klein meisje vraagt aan een agent om straks een foto te maken. “maar natuurlijk”; zegt agent Christophe Gendron tegen het schattige meisje. Niet wetende welk enorm drama het maken van de foto tot gevolg heeft.
Enkele uren later ligt Christophe Gendron in het ziekenhuis van Lille. Zijn been is op twee plaatsen gebroken en hij heeft enorme pijn in zijn bovenlijf. Maar dat zijn nog de minste van zijn zorgen. In hetzelfde ziekenhuis liggen namelijk Laurent Jalabert en Wilfried Nelissen, twee beroemde coureurs die door zijn stommiteit vreselijk ten val zijn gekomen. De agent ging bij het nemen van de foto met een been op de weg staan waardoor de sprinters tegen hem aan knalden. Voor de carrières van Nelissen en Jalabert wordt gevreesd. Gendron is vooral doodsbang voor de verzekeringsclaims. Hij mag na drie dagen het ziekenhuis verlaten, neemt een ander telefoonnummer en verdwijnt in de anonimiteit. Zijn twee slachtoffers komen er finaal bovenop. Laurent Jalabert breekt zijn oogkas, kaak en meerdere tanden. Hij moet weken via een rietje eten, maar wordt wel weer helemaal de oude en rijdt nog een aantal jaren goede resultaten. Wilfried Nelissen houdt een zware hersenschudding over aan de val. “Het was een hectische finale”, is het enige wat Nelissen zich nog herinnert van de sprint.
De voormalige sprinter wordt nog vaak aangesproken over de bewuste val. Deze valpartij wordt algemeen beschouwd als een van de zwaarste valpartijen uit de geschiedenis van de Tour. Voor wie een sterke maag heeft moet de beelden maar eens bekijken, die hier onder toegevoegd is.
De etappe van vandaag ging van Velje naar Sonderborg over 182 kilometer. De laatste kans voor de sprinters om zichzelf nog een keer te laten zien, alvorens morgen de rustdag is en de oversteek naar België plaatsvindt.
En weer zat het venijn hem vandaag in de staart. De etappe verliep rustig. En eigenlijk is er niets aan de hand, totdat dat ene moment. Op 10 kilometer van de meet is er dan toch weer een valpartij. De smalle straten in de aanloop van de finishplaats Sonderborg levert een beste valpartij op en de belangrijkste slachtoffers zijn: de kopmannen van Bahrain, Jack Haig en Damiano Caruso, en Rigoberto Urán van EF. Zij verliezen 0.39.
Ook Louis Meintjes (Intermarché), Guillaume Martin (Cofidis) en Michael Woods (Israel) en onze landgenoten Bauke Mollema en Dylan van Baarle zaten in die groep, al behoren zij niet tot de grote favorieten. Het peloton stopt zoals gewoonlijk voor niemand en dendert door de straten op weg naar de finish. En wederom roeren de sprintersploegen zich flink. Alpecin-Fenix en vooral Quick Step laten zich dan zien aan het front. Ook Bike Exchange is opeens van voren te zien. Zou het dan toch weer een dag van Nederlands succes worden? En jawel! De sprint is er een uit het boekje, waarbij de vijf beste sprinters heel dicht bij elkaar zitten, Van Aert, Sagan, Philipsen, Jakobsen….. en Groenewegen. Van Aert leek de winst te gaan pakken, maar Groenewegen is slim en duikt op 200 meter in eens in een piepklein gaatje wat voor hem wordt open gelaten. De geboren Amsterdammer bedankt zich geen moment en duikt in dat gaatje en gaat tot het uiterste. Zijn voorband raakt de finishlijn net even iets eerder als Van Aert. De Belg is daarmee weer tweede en zet een ongelofelijke reeks neer. Drie keer tweede achter elkaar in drie opeenvolgende ritten. Zijn chagrijn is begrijpelijkerwijs volkomen logisch. Maar Groenewegen heeft na het vreselijke ongeluk, de dood van een familielid en de geboorte van zijn zoon eindelijk weer reden tot lachen. De overgang naar de Australische ploeg van Brent Copeland heeft hem zichtbaar goed gedaan. En met beulen als Jack Bauer (niet van de 24), Luke Durbridge en Michael Matthews aan zijn zijde laat hij vandaag zien de beste te zijn.
En zo boekt Nederland de tweede winst achter elkaar, wat een enorme luxe is. En iets zegt mij dat dit niet de laatste Nederlandse zege is van deze Tour. Morgen is er een rustdag. De karavaan trekt dan naar België, waarna wij dinsdag weer van start gaan op weg naar Finishplaats Calais.