Wat een etappe was dit! Op de Franse Nationale Feestdag werd er vuurwerk verwacht en dat kwam er op de laatste col, Col du Portet. Daarvoor moesten de renners ook nog de Peyresourde beklimmen en de Col de Val Louron. Deze laatste twee waren cols van de eerste categorie en de Portet zelfs van de buiten categorie. Vooraf werd deze etappe bestempeld als Koninginnerit van de Tour 2021. De mannen zouden van de jongens gescheiden worden. En er is dan altijd één renner die met kop en schouders boven iedereen uitsteekt. En vandaag was dat dan toch weer de absolute favoriet. Al waren er ook anderen die zeker kleur gaven aan deze etappe.
Vanwege 14 juli (De Onafhankelijkheidsdag van de Fransen) zijn de Fransen op deze dag altijd super gemotiveerd. En ook de editie van 2021 gaf de Franse renners net dat beetje meer om zich meer dan even te laten zien. Vroeg in de aanval reden Dorian Godon (AG2R), Anthony Pérez (Cofidis), Anthony Turgis (TotalEnergies) weg en zij kregen gezelschap van Maxime Chevalier (B&B), Lukas Pöstlberger (BORA) en Danny van Poppel (Intermarché-Wanty Gobert). De Franse volgers van de Tour werden bijkans gek, want maar liefst drie Franse renners op de kop van de wedstrijd was de laatste jaren niet vaak voorgekomen. De zes begonnen aan de eerste beklimming van de Peyresourde. Maar daarachter zaten ze niet stil. De strijd om de bollentrui barstte compleet los, want Quintana, Woods en Poels mengden zich om de resterende punten achter de zes.
De bollentrui is de laatste jaren wat weggezakt in importantie. Maar er waren tijden dat het enorm leefde bij de Nederlanders vooral. Dat hadden we vooral te danken aan twee renners: Steven Rooks en Gert-Jan Theunisse. Rooks was prof wielrenner van 1982 tot 1995. Hij begon zijn carriere bij de beroemde TI-Raleigh ploeg van Peter Post. Maar vierde zijn grootste triomfen bij de PDM-Concorde ploeg. Zijn topjaar lag in het jaar 1988. In die Tour van 1988 won Rooks de bollentrui en de lapjestrui (de trui van alle gecombineerde klassementen bij elkaar) en de 12e etappe. In die Tour werd hij tweede achter winnaar Delgado. Nederland stond op zijn kop en Rooks was direct een beroemde Nederlander. Een jaar later was het de beurt aan zijn compaan, zijn schaduw en een van de meest macabere renners die Nederland ooit heeft gehad. Een van mijn grote favoriete renners uit een rijk wielerverleden.
Gert-Jan Theunisse zijn carriere en verdere leven leest als een boek. Theunisse is nu geworden tot een zielig hoopje mens, iets wat hij zelf absoluut niet vindt. Maar ooit was hij een renner waar iedere jonge renner tegenop keek. De renner met de wapperende manen was een verademing om te zien fietsen. En in 1989 viel alles op zijn plaats met zijn monsterzege naar L’Alpe d’Huez waar hij zijn bollentrui veilig stelde. Deze etappe staat de wat oudere wielerfans nog op het geheugen gegrift. Die Tour was zijn hoogtepunt. Theunisse werd achtervolgd door doping, maar het deed nooit af aan de manier waarop hij koerste. Theunisse was een genot om naar te kijken. Een renner die het vuile werk nooit schuwde en zichzelf nooit, maar dan ook nooit ontzag. Acht jaar na zijn winst van de bollentrui liep hij bij een ongeluk een gedeeltelijke dwarslaesie op. Zeven jaar geleden was de ellende nog niet voorbij en kreeg Theunisse ernstige hartproblemen. Door de jarenlange beoefening van wielrenner, mountainbiken en andere duursporten was zijn hart ernstig vergroot en kon, hoewel het hart in goede conditie was, het lichaam de toevoer van bloed naar het hart niet meer aan. Hij werd getroffen door verscheidene hartinfarcten en werd uiteindelijk met spoed opgenomen op de intensive care op het eiland Mallorca. Door een speciale defibrillator kon hij nog enigszins op een “normale” manier leven. Daarmee was het leed niet volledig gedaan. Door de afname van spiermassa speelden zijn rugproblemen, Theunisse kreeg verlammingsverschijnselen, opnieuw op. Er werden verschillende hernia’s, versleten wervels en osteoporose (zwakke botten) geconstateerd, waarna hij een risicovolle rugoperatie moest ondergaan waarbij een ruggenmergtransplantatie plaatsvond. Om het leed compleet te maken wilde de Rabobank vorig jaar een afgesloten verzekering niet uitkeren, waardoor hij in financiële problemen kwam. En zo kreeg een wielerheld op latere leeftijd alleen maar stank voor dank.
Na de afdeling van de Peyresourde greep UAE (de ploeg van Pogacar) de macht en de ploeg reed in gestaag tempo vooruit, waardoor de achterstand op de koplopers zienderogen begon te slinken. De enige twee renners die overeind bleven in het geweld van UAE waren Peréz en Godon. Zij hielden het nog vol tot aan de voet van de col du Portet. En daarna was het aan de favorieten om kleur te bekennen. Van de achtervolgingsploeg van UAE bleef alleen nog McNulty en Majka over. Zij hielden het tempo enorm hoog en ook de laatste twee Fransen werden ingelopen. Frankrijk in diep rouw achterlatend op deze feestdag. De enige Franse renner die wel won in de afgelopen jaren op 14 juli was Warren Barquil. Poels begon hem nu wel te knijpen, want bij winst van een van de twee Fransen was de Bollentrui nog steeds in zijn bezit. Dat zou anders worden, als zijn plaaggeest Quintana of Woods voorin zou zitten. Maar deze twee renners konden dat geweld niet aan.
Inmiddels was de beklimming halverwege en zette vooral Pogacar de turbo erop. De enige die nog konden volgen waren Vingegaard en Carapaz. Daarachter was Gaudu nog in de achtervolging en daarachter was een groepje met Hiquita, Kelderman en O’Connor. Het peloton was totaal versplinterd. Wat toen vooral opviel, was het laffe rijden van Carapaz. Maar als renner van de ploeg Ineos (met de verschrikkelijke Brailsford aan het roer) was dat ook weer geen verrassing. Inmiddels moest de winnaar van deze etappe komen uit het drietal. Het waren alleen maar Pogacar en Vingegaard die het vuile werk deden. Carapaz bleef als een wieltjesplakker in het wiel. Tot grote ergernis van Pogacar, die hem maar bleef aanmanen over te nemen. En toen was daar opeens op 1,6 kilometer van de meet de verwachte (laffe) aanval van Carapaz. Pogacar was veel te sterk en counterde de aanval van de Ecuadoriaan. Vingegaard moest passen.
Wat daarna opviel was heel opvallend. Pogacar achterhaalde Carapaz eenvoudig, maar bleef achter de renner van Ineos hangen. Pogacar bleef zelfs een aantal keer achterom kijken. Het leek net of Pogacar wilde wachten op de sterke renner van Jumbo/Visma. De Deen is de revelatie en verrassing van deze Tour en de reden liet hij in de laatste 1,5 kilometer nog maar eens zien. Vingegaard liet zich niet kennen en bleef vechten om bij de eerste twee te komen. Dat leek niet te lukken, tot de laatste honderden meters. Pogacar sprong weg toen Vingegaard aansloot en was weg. Gelukkig en absoluut gerechtigheid was het feit dat Vingegaard Carapaz nog los reed. Onbedreigd reed Pogacar naar de overwinning. Met Vingegaard als sterke tweede. Carapaz werd derde en verloor nog 1 seconde op de Deen.
Tot zijn eigen opluchting bleef Poels in de bollentrui en is de Limburger nog steeds in de race om de opvolger van Gert-Jan Theunisse te worden. Het zou een enorme prestatie zijn van de renner van Bahrain. Inmiddels snelt Pogacar naar zijn tweede Touroverwinning. Nog twee vlakke etappes, een berg etappe en een tijdrit nog voor de boeg. Pogacar is met een straatlengte de beste en alleen ongeluk kan hem afhouden van de eindzege.