Het verhaal van vandaag is natuurlijk de graveletappe. Al maanden zijn de volgers en renners in de ban van deze etappe rondom Troyes. De reden, de rit gaat over 14 (!!) gravelstroken van in totaal 32 kilometer. Gravel wint op dit moment aan populariteit. En de renners in de Tour kunnen hun kunsten nu op de ongewone ondergrond laten zien. Je kunt het een beetje vergelijken met een Parijs-Roubaix klassieker, alleen zijn de kasseien nu vervangen door gravel. Gravel is in de geschiedenis van de Tour de France nog nooit zo prominent aanwezig geweest. De moeilijkheid van sommige stukken zit hem in een gravelstrook direct gevolgd door een beklimming (zoals bij de tweede gravelstrook). Daar zal de onrust van het peloton zeker aanwezig zijn.
Gravel is heroïsch
De renners krijgen naast 32 kilometer aan gravelstroken ook nog 4 beklimmingen van de 4e categorie. Het zal een schitterende etappe zijn voor onze eigen Matthieu van der Poel. In herinnering staat de Strade Bianchi van een aantal jaar geleden nog vers in het geheugen. Je zou toch denken dat Van der Poel nu toch een keer zijn neus tegen het venster moet gaan drukken. En dan is de etappe van vandaag misschien wel op zijn lijf geschreven. Het zal voor Alpecin ook erg wenselijk zijn, als ze nu een keer niet tweede plek wegkapen maar voor de overwinning gaan. En mocht Philipsen op het einde nog mee zitten, dan heeft Alpecin misschien nog wel de grootste troef in handen. Kijk vooral de heroïsche beelden op het moment dat het peloton de gravelstroken opdraaide. De beelden van een gortdroge Parijs-Roubaix voor het oog, waar renners onherkenbaar waren door het vele rondwaaiende stof. Dit is was de sport ok weer mooi maakt. Het is en blijft zo krom na de vreselijke gebeurtenis gister in de Ronde van Oostenrijk. Als je vandaag dan weer ziet, dan is dit wat de wielersport zo ongelofelijk mooi maakt, zegt de wielerromanticus in mij.
Toch weer een doping verhaal?
Het is lang stil geweest rondom het verboden D-woord. Het peloton er alles er om heen had toegegeven aan de strenge controle eisen. Renners ontwikkelde zich door materiaal en voeding. En waren niet meer afhankelijk van doping, iets wat in de jaren 80 en 90 gewoonte was geworden. Als je niet gebruikte, viel je af in de rat-race, dus gebruikte velen. Michael Boogerd en Thomas Dekker kunnen ons daar alles over vertellen. Maar heden ten dagen klinkt het woord Tapentadol veelvuldig rondom het wielrennen. Tapentadol is een zware pijnstiller. De UCI was er eind vorig jaar (naast het geven van volstrekt belachelijke boetes voor omhelzingen van familie) wel snel bij om het middel op het controleprogramma te zetten. Het wordt door renners (naar het schijnt) gebruikt als pijnstiller, zoals de bekende middelen (en verboden) tramadol en Codeïne. Echter (en daarom is het ook zo populair) Tapentadol met veel grotere effecten dan de hierboven twee genoemde verboden middelen. Het schijnt zelfs tien keerkrachtiger te zijn. Dus eigenlijk best gevaarlijk, als je weet wat tramadol met je kan doen bij overdadig gebruik. De reden om het te gebruiken is dat de renners in de finale van een race extreme prestaties neer kunnen zetten om zodoende de pijngrens te verleggen. Levensgevaarlijk dus. De angst zit er nu goed in omdat men nu langzaamaan begint te beseffen wat de bijwerkingen kunnen zijn. Behalve onverantwoord over j pijngrens heen te gaan kan de gebruiker ook last krijgen van sufheid (in een afdaling, je moet er niet aan denken), slaperigheid (idem), een draaierig gevoel en een verminderd reactievermogen (wat in een finale sprint al helemaal niet wenselijk is). Het DoCoLab in Gent heeft daarom van de doping autoriteiten ook te horen gekregen, dat men juist dit middel moet opsporen. Het kan namelijk vreselijke gevolgen hebben voor de renner.
Turgis is de gelukkige!
Het werd de rit die men had gehoopt. De beelden waren soms schitterend om te zien. Van Strade Bianchi mooie schoonheid. De schitterend mooie witte gravelbanen in het parcours. Vanaf het begin was het onrustig. De meeste ploegen wisten dat zij voorin moesten zitten, voordat zij de gravelstroken op zouden draaien. Het eerste uur lag het gemiddelde ruim boven de 50 kilometer. Al snel reed er een groepje weg die het tot het einde vol zou houden. In die groep zat Pidcock als meest bekende renner. Verder zaten in die groep: Aranburu, Romo (beide Movistar), Healy (EF Education-EasyPost), Anthony Turgis (TotalEnergies), Lutsenko (Astana-Qazaqstan), Gee (Israel-Premier Tech) en Stuyven (Lidl-Trek). Achter deze groep had zich een groepje met Matthieu van der Poel samengesteld. Deze groep (met naast MvP, David Gaudu (Groupama-FDJ), Rui Costa (EF Education-EasyPost), Biniam Girmay (Intermarché-Wanty), Jakob Fuglsang (Israel-Premier Tech), Rasmus Tiller (Uno-X) en dus Matthews (Jayco-AlUla) maakte vol jacht op het leidende zevental, maar ze kwamen nooit dichterbij. Daarachter stak Pogacar het lont in het vat buskruit aan. Pogacar was veruit de sterkste achter de twee groepen vooraan. Alleen Vingegaard, Laporte en Jorgenson konden Pogacar volgen. Maar de Visma-Lease-a-Bike renners wilde niet met Pogacar doorrijden. Op 10 kilometer van de finish was daar de demarrage van Jasper Stuyven. De renner die door vele volgers was getipt. Maar net vor de finish werd de Belg ingehaald en werd het een sprint waarin Turgis de sterkste bleek. Eindelijk weer eens een overwinning voor TotalEnergies en opnieuw Frans succes! Het was een enerverende etappe. Wellicht niet helemaal met het spektakel wat was verwacht, maar toch wel weer schitterend wielrennen gezien. Morgen is er een welverdiende rustdag.