Gisteravond heb ik naar Vive le Vélo gekeken. Daar waren Eddy en Francesco Planckaert te gast bij host Karl VanNieuwkerke. Het is de Belgische versie van de Avondetappe. En er zitten echt geweldige interviews in. Zo ook gister met de zevenvoudig winnaar van de groene trui in de Tour de France; Peter Sagan. Als je nog nooit Vive le Vélo hebt gezien is het echt de moeite een keer waard. Vannieuwkerke is een geweldige presentator, die je wellicht wel een beetje kunt vergelijken met de Nederlandse Van Nieuwkerk. Eddy Planckaert is een Belgische ex-wielrenner en Francesco is zijn zoon, die vernoemt is naar é’n van de allerbeste Italiaanse wielrenners die er ooit is geweest, Francesco Moser.
De Planckaerts
Nederlanders kennen Eddy en Francesco wellicht wel van hun docu-soaps. Na het faillissement leefde de Plankaerts lage tijd in armoede in de Ardennen. Door de docu-soaps kwam de familie er weer bovenop en is de familie op dit moment een kasteel tot luxe hotelkamers aan het verbouwen. Ook daar is weer een docu over. Maar hetgeen gister enorm aansprak aan de uitzending van Vive le Vélo was het verhaal van de talentvolle wielrenner, Francesco. Francesco was een groot talent, waar velen dachten dat hij in de voetsporen van zijn vader kon treden. Eddy won ooit op grandioze wijze (met een banddikte op Steve Bauer) Parijs-Roubaix. Vanwege een simpele knieoperatie kwamen de artsen erachter, dat niet alleen zijn meniscus niet goed was, maar nog iets in zijn been. Als 18-jarige jongen moest Francesco op de operatietafel meteen beslissen of hij ook aan het tweede euvel geholpen moest worden. Francesco zei Ja. En even later zaagde men zijn kuitbeen door midden. Wat op dat moment ook meteen kapot was was zijn wielercarriere. Francesco vertelde dat hij heel veel last had gehad (zonder dat zijn vader dat wist) van het feit dat hij nooit meer zijn (hoge) niveau zou kunnen halen.
Kwetsbare Sagan
Het tweede interview wat gister heel veel indruk maakte was het gesprek met Peter Sagan. Peter Sagan is de Wout van Aert van 10 jaar geleden. Dat Sagan nu geen aansprekende uitslagen meer rijdt, betekent niet dat we Sagan moeten vergeten. Sagan heeft een meer dan geweldige carriere reeds achter de rug. Helaas is hij de laatste tijd geregeld met niet zo goed nieuws in de publiciteit geweest (openbaar dronkenschap, scheiding). Maar dat doet niets af aan de resultaten die hij heeft geboekt. Om iedereen een indruk te geven som ik een kort rijtje op: 3x wereldkampioen, winnaar Ronde van Vlaanderen, winnaar Milaan-San Remo, winnaar Parijs-Roubaix, etc. De cv van Sagan is dikker dan die van Van Aert om maar een indruk te geven, dat we hier te maken hebben met één van de beste eendagsrenners ooit. Sagan werd ook vooral beroemd om zijn wheely’s (dat is het rijden op alleen het achterwiel). Dat deed de Slowaak niet alleen op het vlakke gedeelte van een parcours, maar je zag Sagan ook vaak bergop op het achterwiel naar boven gaan. Sagan kon eigenlijk alles en daarin is hij te vergelijken met Van Aert nu met dat verschil dat Sagan veel meer heeft gewonnen. Alleen al het duizelingwekkende aantal van 7x de Groene trui winst in de Tour is bizar. Gister werd Sagan geïnterviewd in zijn hotelkamer en de Slowaak was indrukwekkend kwetsbaar. Mooi om te zien. Je zag Sagan zoeken naar woorden. En aan het einde vertelde hij de verslaggever dat “het een diep interview” was geweest. Normaal gesproken zijn de wielrenners binnen 5 minuten weg. Nu nodigde Sagan de verslaggever uit in zijn slaapkamer en trok hiervoor ruim een half uur voor uit. Sagan is een vreemde en gekke vogel, maar buiten zijn fantastische carriere een bijzonder mens.
“Abandon – Jakobsen”
Vandaag stond er een hele lastige overgangsetappes op de routemap. Vaak is het zo met overgangsetappes dat de klassementsrenners die niet scherp zijn juist tijd verliezen. Zo zijn er in het verleden vaak momenten geweest dat een klassementsrenner onnodig tijd verloor. Jumbo/Visma had al aangegeven op hun hoede te zijn voor een eventueel plan bij UAE. De renners moesten vandaag 3 bergjes van de 3e categorie bedwingen en 2 van de 2e categorie. Het zou absoluut geen makkie worden. Fabio Jakobsen voelde de bui al hangen. Ook gister was onze Nederlander in dienst van Soudal-Quick Step niet bij machte om potten te breken. Na zijn val op het racecircuit herstelde de man die volgend jaar bij DSM zal gaan rijden, gewoonweg niet goed genoeg. Het is sneu, want Jakobsen heeft er wel voor geknokt. Dagen reed hij alles uit de kast om op tijd binnen te zijn (dat wil zeggen binnen de tijdslimiet), maar vandaag gaf hij deze (oneerlijke) strijd toch op. Het peloton is een sprinter armer, maar zijn klasse heeft hij in deze Tour door pech nooit kunnen etaleren.
Het ging direct vanaf het begin als een speer. In het eerste uur werd een gemiddelde van 46 km/ph behaald en in het tweede uur werd zelfs een gemiddelde van ruim 48 km/ph behaald. Om maar aan te geven dat het vreselijk hard ging. Een groep met Pogacar en Vingegaard reed snel weg. Dat kostte een aantal belangrijke renners (Kuss, Powless, Van Baarle en Adam Yates) veel tijdverlies.
Van der Poel herpakt zich
Op 80 kilometer van de finish was de situatie als volgt op kop een groep met daarin o.a. Alaphilippe, Izagirre, Pedersen, Van der Poel, Benoot, Amador en Pinot. Deze groep lag 50 seconden voor op de groep Vingegaard. 10 kilometer later was het verschil al 2 minuten. De voorste groep lag al minuten voor op het snelste schema. De gemiddelde snelheid lag zo hoog. Dit werd door de volgers als waanzin gezien. Jakobsen was verdrietig dat hij niet van start ging, maar iets zegt mij dat deze etappe hem heel veel pijn had gedaan. En er lagen nog 2 bergen in het verschiet van de 2e categorie. Inmiddels kwam Yates weer terug bij zijn ploegmaat Pogacar en beperkte hij zijn verlies tot niets. Sepp Kuss was tot dan toe het grootste slachtoffer (of is het spel en spaart Kuss zich voor de komende dagen?) en lag op 70 kilometer al op 6:30 minuut. Hiermee kon een streep door zijn klassement. Ook Landa en Buchmann (of wordt hetzelfde spel gespeeld door UAE) waren de slachtoffers. Beste geplaatste in de groep is Thibaut Pinot. En die lag op 7:30 minuut van Vingegaard in het klassement. En hiermee zou Jumbo/Visma toch weer hard aan de bak moeten. Op 53 kilometer is er een valpartij waar Woods en Ciccone betrokken is. De knie van Ciccone is gehavend, maar hij kan de etappe voortzetten.
Op 53 kilometer van de finish probeerde Van der Poel met Amador uit de kopgroep weg te sluipen. Die poging duurde kort en 6 kilometer later deed Matthieu poging 2. En nu in zijn eentje. Binnen enkele kilometers reed hij 30 seconden weg van het kopgroepje.
Izagirre doet het weer voor Cofidis!
Op 31 kilometer op de laatste klim was het Izagirre die Van der Poel wist te achterhalen en wegreed van de kopgroep. Van der Poel kon het direct niet meer bijbenen. In het peloton van favorieten zagen we voor het eerst Ineos aan kop sleuren. Inmiddels hadden zij al meer dan 4 minuten achterstand op de kopgroep. Izagirre reed hard door en behield zijn voorsprong op de achtervolgers. Izagirre had het geluk dat Guillaume Martin bij de achtervolgers zat. Martin is ploegmaat van Izagirre. Izagirre was ontketend en reed een tijdrit in de koers. Op weg naar Belleville-de-Beaujolais was het duidelijk dat Ion Izagirre de overwinning niet meer kon mislopen. Het was een hele knappe overwinning van de oud-veldrijder en Bask, die ook nog fietsende broer (Gorka) heeft die een verleden in de Tour heeft gehad. De achtervolgers waren geklopt. Ook mede te danken aan het afstopwerk van ploegmaat Martin. Wat een luxe voor het geplaagde Cofidis. Eerst was daar natuurlijk al de overwinning van Lafay en nu de tweede dankzij Izagirre. Het werd zijn tweede overwinning in de Tour (in Morzine toen) die hij heeft gereden. En het was de eerste Spaanse overwinning sinds de laatste 100 Touretappes. Achter Izagirre finishte Burgaudeau als tweede en voor Jorgenson.
Morgen gaan we naar de Alpen en moeten de favorieten kleur gaan bekennen als we naar de top van de Grand Colombier gaan.