Vandaag was het dan weer zover. De traditionele afsluiting in Parijs op de Champs Elysees. Vanuit het verleden was het bijna altijd een sprintersfeestje. En we hebben in het verleden al mooie sprints gezien. Ik was ooit zelf getuige op de Champs Elysees van de sprintles die Mark Cavendish gaf. We schrijven het jaar 2009 en Mark Cavendish was die Tour werkelijk ongenaakbaar. Hij had in die Tour al vijf (!!) overwinningen behaald. Dat had hij mede ook te danken aan zijn (en tevens ultieme) lead-out Mark Renshaw. Ik stond langs de kant toen hij voor de laatste keer voorbij vloog. In het wiel van Renshaw, beide toen in dienst van het telecom team van HTC. Die sprint was een van de allermooiste die ik ooit zag. Cavendish werd als een raket gelanceerd door Renshaw, die zelfs nog tweede werd. Maar vandaag neem ik alles terug over de beste wielrenner. Ik had aan het begin van deze Tour Matthieu van der Poel gezegd, maar ik neem alles terug. Het is niet Van der Poel, maar de allerbeste en meest veelzijdigste wielrenner op deze aardbol luistert naar de naam: Wout van Aert.
In 1976 zegevierde voor de eerste keer een Nederlander op de Champs Elysees. Het was Gerben Karstens van de TI Raleigh ploeg van Peter Post die de sprintmeute knap voorbleef. Het was in die Tour de zesde overwinning voor de Ploeg Post. In 1978 was het zo nog mooier. Gerrie Knetemann won de slotrit op de beroemdste Parijse Boulevard. Dat jaar was een ware zegetocht voor de Ploeg Post, want zij behaalde in totaal 8 ritoverwinningen in de Tour. De Tour waarbij Joop Zoetemelk weer tweede werd, dit keer achter de ongenaakbare Bernard Hinault. In 1988 won Jean-Paul van Poppel met overmacht de sprint. Het was zijn vierde ritoverwinning in de Tour van 1988. En in 2017 won Dylan Groenewegen de sprint op de Champs Elysees. En daarmee was hij de vierde Nederlandse winnaar ooit in Parijs.
Vandaag was het dan weer zover. De traditionele afsluiting in Parijs op de Champs Elysees. Vanuit het verleden was het bijna altijd een sprintersfeestje. En we hebben in het verleden al mooie sprints gezien. Ik was ooit zelf getuige op de Champs Elysees van de sprintles die Mark Cavendish gaf. We schrijven het jaar 2009 en Mark Cavendish was die Tour werkelijk ongenaakbaar. Hij had in die Tour al vijf (!!) overwinningen behaald. Dat had hij mede ook te danken aan zijn (en tevens ultieme) lead-out Mark Renshaw. Ik stond langs de kant toen hij voor de laatste keer voorbij vloog. In het wiel van Renshaw, beide toen in dienst van het telecom team van HTC. Die sprint was een van de allermooiste die ik ooit zag. En die mocht ik dan zelfs nog live zien. Cavendish werd als een raket gelanceerd door Renshaw, die zelfs nog tweede werd. Nooit is er een sprinter met zoveel overmacht winnaar geworden van de laatste etappe. Maar vandaag zag ik wederom een fantastische lead-out met daaropvolgende overwinning van een alleskunner.
Andere sprinters die ooit de laatste etappe wonnen, waren grote namen als Marcel Kittel (twee keer achter elkaar), Andre Greipel (ook twee keer achter elkaar), Tom Boonen, Djamolidin Abdoezjaparov, Olaf Ludwig en zelfs vijfvoudig tourwinnaar Bernard Hinault.
Hinault, bijgenaamd “De Das, wordt algemeen gezien als een van de allerbeste wielrenners aller tijden. Hinault won net als Merckx, Anquetil en Indurain vijf keer de Tour en is nog steeds recordhouder. Dat is ook (gelukkig) te danken aan de straf die de Amerikaan Lance Armstrong opgelegd kreeg voor zijn dopingovertredingen. Hinault was de Wout van Aert van de jaren 80. Er was geen discipline die hij niet beheerste. Hinault was (en is nog steeds) een van de beste tijdrijders aller tijden. Tevens kon hij in de bergen het verschil nog groter maken vanwege het enorme verzet wat hij kon trappen. Dat werd hem later in zijn carriere ook echt fataal, want door dat enorme verzet heeft hij zijn knieën in puin gereden. Dat belette hem in 1980 (uiteindelijk door Zoetemelk geworden) om die Tour uit te rijden. De reden dat Hinault tot een van de allergrootste behoort is dat hij ook klassiekers won. Zo won hij in 1980 zowel Parijs-Roubaix als ook de Amstel Gold Race. Iets wat hem later duur kwam te staan in de Tour van dat jaar. In de regenetappe 5 van Luik naar Lille moesten de renners over kasseien rijden. Dat was niet het enige struikelblok in die etappe, maar het kwam ook met bakken uit de hemel. Hinault won voor Kuiper, maar had zijn slechte knieën te veel gepijnigd. Hij moest die Tour dan ook opgeven, wat Zoetemelk dan ook eindelijk zijn verdiende Touroverwinning opleverde. Hinault won naast bijna alle klassiekers, ook nog eens 3x de Ronde van Italië en twee keer de Ronde van Spanje, wat hem uiteindelijk maakte tot een van de allergrootste ooit in de geschiedenis van het wielrennen.
De etappe van vandaag werd uiteindelijk dus gewonnen door Wout van Aert. De beste wielrenner van dit moment (en ook de meest talentvolle van allemaal) wint ook de massasprint op de Champs Elysees. We wisten dat Van Aert klassiekers kon rijden en winnen. We wisten ook (zie gister) dat hij een van de allerbeste tijdrijders is. Sinds de dubbele Ventoux rit wisten we ook dat bergop met de besten meekan. En sinds vandaag weten we dus ook dat hij tot de allerbeste sprinters van het peloton behoort. Sinds Bernard Hinault hebben we niet meer een dergelijke wielrenner gehad, die alle disciplines in het wegwielrennen beheerst. Je zag het vandaag op 2,5 kilometer voor de eindsprint. Van Aert werd door Mike Teunissen (een van de vier overgebleven Jumbo/Visma) op een perfecte manier gebracht. Teunissen was en is de ultieme lead-out voor de Belgische alleskunner. België heeft uiteindelijk toch nog een opvolger van “De kannibaal, Eddy Merckx” en luistert naar de naam, Wout van Aert. Hij won de sprint voor de Belg Jasper Philipsen (die een nachtmerrie krijgt van tweede en derde plekken in deze Tour) en Mark Cavendish, die de groene trui won. Die daarmee de opvolger werd van Sam Bennett.
De Tour van dit jaar werd net als vorig jaar gewonnen door de oppermatige Tadej Pogacar. Waar hij vorig jaar nog moest wachten tot aan de een na laatste etappe (tijdrit), was hij deze editie van de Tour de France al direct de allerbeste. Er stond eerlijk gezegd geen maat op de Sloveen, die nu ook niets te duchten had van zijn landgenoot, Roglic. De kopman van de Jumbo/Visma ploeg viel onfortuinlijk en daarmee werd ook direct een goede klassering afgeschreven. Al reed hij in de tijdrit nog wel sterk.
Dit was een Tour met vele gezichten. Eerst was daar het geweldige rijden van Matthieu van der Poel. Wat gevolgd werd door de sprintzeges van Cavendish. De overwinning van O’Connor. De overmacht van Pogacar. En het ijzersterke rijden van Van Aert. Dit was een Tour van valpartijen. Van dramatiek. Van mooie solo’s. Eigenlijk had deze Tour alles voor de ware liefhebber.
Het was ons (Janna en mijzelf) een waar genoegen jullie als lezers ook dit jaar weer mee te nemen in de verhalen over de Tour. De verhalen zijn geschreven uit pure liefde voor de wielersport door echte liefhebbers. Ik hoop dat jullie net ons ook hebben genoten.
We zeggen dan ook: “On se verra l’année prochaine”