De grote vraag voor vandaag zal zijn of er een aanval komt vanuit de top van het klassement. Durft Pogacar nog een poging te wagen om het verschil tussen hem en de rest groter te maken? Pogacar moet het hebben van de korte venijnige klimmetjes. Pogacar is daar gewoon beter in dan Vingegaard, die het juist moet hebben van de lange beklimmingen. Die komen in de derde week pas aan bod. Dus ik kan mij heel goed voorstellen, dat Pogacar vandaag of morgen voor zijn kansen gaat. En vergeet niet dat er vandaag maar liefst 4000 hoogtemeters beklommen moeten worden. Dan zijn het wel niet 1e of Buitencategorie beklimmingen, maar het is ook niet zo dat het een makkie is.
Claudio Chiappucci was vandaag in de aanval gegaan
Denk je aan een aanvaller met klimmersbenen, die vandaag zeker voor zijn kans was gegaan, kun je niet om Italiaan Claudio Chiappucci heen. De italiaanse renner had de schitterende bijnamen: El Diablo (de duivel) en Calimero (die kun je zelf invullen). Claudio stond bekend om zijn aanvalslust in de bergen. Hij was per definitie niet de allerbeste klimmer, maar hij kon heel lang meegaan. Claudio’s vader had in de tweede wereldoorlog gevochten met Fausto Coppi (de grootste Italiaanse renner aller tijden). De wielerverhalen van Coppi nam Chiapucci senior mee naar huis en vertelde hij later aan de kleine Claudio, waardoor de liefde voor het wielrennen werd geboren. Chiappucci was een trouwe renner aan het Carrera team. Vanaf 1985 reed de Italiaan voor de Spijkerbroeken ploeg en daar bleef hij ook tot aan zijn einde carriére in 1995. Zijn grote doorbraak maakte hij mee in de Tour van 1990. Meteen in de eerste etappe was er een ontsnapping met vier renners; Nederlander Frans Maassen (ploeg Raas – Buckler), Ronan Pensec (Z-Peugeot) en Steve Bauer (voor het Amerikaanse 7-Eleven). Op de streep hadden de vier tien (!!) minuten voorsprong op het peloton. Bauer had als eerste de gele trui, daarna Pensec en na de tijdrit belandde die op de schouders van Chiappucci. Chiappucci leek zijn gele trui te verliezen in de Pyreneeën, maar behield 5 seconden op Greg Lemond. Uiteindelijk verloor hij de Tour me klein verschil toch aan Lemond. Maar hij werd tweede in het eindklassement voor Breukink. Zijn status was geboren. In 1992 behaalde hij zo nog meer furore door in de rit naar het Italiaanse Sestriere heel vroeg aan te vallen en meer dan 200 kilometer solo te rijden om vervolgens de overwinning binnen te slepen. Nog voor favoriet Miquel Indurain. Chiappucci won dat jaar de bollentrui, maar verloor de Tour door geweldige tijdritten van Indurain. Daarna werd het minder, maar werd hij in 1994 (Agrigento) nog wel tweede op het Wereldkampioenschap.
Uitvallers
Smaakmaker van Lidl-Trek Tim Declercq is vanochtend niet meer van start gegaan. Dat is na het uitvallen van sprinter Mads Pedersen de tweede tegenvaller die ploegleider Stephen de Jongh te verduren krijgt. En dat Declercq was niet de enige, want tijdens het eerste uur van de etappe gaven zelfs twee renners van Cofidis de brui eraan. Alexis Renard, die al gewond was geraakt, moest al heel snel in de etappe lossen en gaf hierdoor ook op. En ook Spanjaard Ion Izagirre (die normaal gesproken vandaag had uitgekozen om voor zijn kansen te gaan) moet het strijdtoneel verlaten vanwege een gebroken rib en dat is over het algemeen niet fijn fietsen. Tot voor vandaag hadden we er maar 4, maar dat is dus met vandaag bijna verdubbeld. Het komt niet vaak voor, dat er zo weinig uitvallers zijn. Dit is dan ook het laagste aantal in meer dan dertig jaar Tour de France.
De wraak van Jonas
Wat een koers was het vandaag weer geworden. Eerst leek het erop dat Chiappucci in de vermomming van Richard Carapaz weer aan het koersen was. De man uit Ecuador is getergd omdat hij te horen heeft gekregen dat hij niet mee mag naar de Olympische Spelen. Dat was goed te zien, want Carapaz was overal van voren te zien. Totdat UAE de kaarten op tafel legde en het tempo op ging schroeven. Op de col van 1e categorie (Puy Mary Pas de Peyrol) vond Pogacar het genoeg. Net onder de top reed hij weg (met nog 30 kilometer te rijden). Hij pakte wat seconden en die werden meer. Inmiddels was Vingegaard Van Aert al kwijtgeraakt door een nare valpartij. De Belg is op dit moment naar het ziekenhuis voor onderzoek. Het werd een man tegen man gevecht, waarbij Pogacar van Vingegaard wegreed. Echter, er was een engeltje voor Vingegaard in de persoon van Roglic. De Sloveen nam in de afdaling mee en zorgde dat het verschil met Pogacar niet opliep. Het moest dan op de Col de Pertus gebeuren. Het verschil was 29 seconden en meter voor meter kwam Vingegaard (die Roglic had gelost) dichterbij. Net voor de top achterhaalde de Deen Pogacar. En reden samen naar de finish. Remco Evenepoel reed een ijzersterke koers. Zich niet gek laten makend door sterkere klimmers, bleef de Belg in 1 tempo naar boven rijden. Het kwam op de finish aan en daarin was Vingegaard een halve wiellengte sneller. Dit was een psychologische dreun voor Pogacar. Die 1 seconden uiteindelijk verloor. De Tour is zeker nog niet gedaan. Het laatste beeld was ook meteen de mooiste. Vingegaard was zichtbaar aangedaan en kon zijn tranen niet bedingen. Na zijn val in Baskenland lijkt de Deen klaar voor de strijd met Pogacar.