Nu de rookwolken van de eerste etappe waren opgetrokken stond het peloton een bijna soortgelijke etappe te wachten. Vanaf het startpunt in Rimini zou het lang onrustig blijven tot in de aankomstplaats Bologna. De stad waarin Sam Beukema en Joshua Zirkzee furore maakte door dit seizoen voor de eerste keer in het bestaan Champions League voetbal te halen. Maar vandaag was het in ieder geval de dag dat Romain Bardet de gele trui mocht dragen. En de Fransen zijn de laatste 20 jaar niet verwend geweest om met de gele trui om de schouders in de Tour te rijden.
De oude Galliër
De eerst Franse gele truidrager was Eugéne Christophe. De Fransman werd in 1885 geboren en was profwielrenner van 1904 tot 1926. Hij werd mede bekend door zijn fameuze snor, wat hem de bijnaam ‘Le vieux Gaulois’ opleverde, wat de Oude Galliër betekende. Christophe was in 1919 de eerst gele truidrager in de Tour de France. Het verhaal ging dat Christophe helemaal niet blij was met zijn trui. En dat kwam door het feit dat hij veel te herkenbaar was door die gele trui in de koers. Hij viel teveel op, waardoor hij weinig ruimte kreeg om zijn eigen koers te rijden.
Twee keer in de geschiedeis van de Tour was er Franse suprematie
Voor sommige Fransen was de gele trui een molensteen om hun nek. Zo kon het supertalent Jean-Francois Bernard in de jaren 90 de grote druk van de natie niet aan en bezweek hij daar min of meer onder, wat het grote geluk was voor zijn ploegmaten Bernard Hinault en Greg Lemond. Hinault die als Fransman nog steeds mede recordhouder is met meeste overwinningen in de Tour de France. Maurice Garin heeft nog steeds als Fransman een niet meer te evenaren record op zijn naam staan door als Fransman in 1903 de allereerste Tour de France te winnen. De Fransman Henri Cornet won het jaar erna de Tour. Van 1903 tot 1911 won ieder jaar een Fransman op de Tour van 1909 na, toen Luxemburger Francois Faber de koers won. Het waren de hoogtijdagen van het Franse wielrennen en alleen Hinault en Jacques Anquetil konden de Fransen het Nationalistische gevoel aan de Republiek geven. In de begin van de jaren 60 stond er geen maat op “monsieur Chrono” of wel Anquetil.
Le Blaireau
In de jaren 80 won ‘Le Blaireau – De das’ tot 5 keer de Tour de France. Ik heb het al vaker geschreven, maar door Hinault heb ik mijn fascinatie voor het wielrennen ontwikkelt. Heel lang heb ik zelf zijn manier van koersen (rijden met de grote versnelling) nagedaan. Tot ook ik, net als Hinault, daar last van mijn knieën door kreeg. De knie die er ook voor zorgde dat Hinault niet een zesde Tourzege kon behalen. Die keer dat de Fransman uitviel profiteerde onze landgenoot Joop Zoetemelk van het fysieke ongemak van misschien wel de allergrootste wielrenner na Eddy Merckx. Hinault liet de Franse lang juichen. Iets wat de laatste jaren niet veel meer was voorgekomen. Tot gister toen Bardet zijn talenten eindelijk liet zien in wat het naar inziens zijn laatste wielerseizoen zal gaan worden.
De boel ontploft door Pogacar
De etappe van vandaag zou de renners leiden over de steile San-Luca klim. De verwachting was dan ook dat ook vandaag (na gister ook het geval was geweest) dat de favorieten hun neus tegen het venster aan zouden duwen. Om 12:35 startte Bardet dus als trots Franse gele truidrager van Cesenatico op weg richting Bologna. Al snel reden met nog 189 kilometer te gaan een 11-tallige kopgroep weg van het peloton met daarin gevaarlijke punchers (aanvallers met ook klimmersbenen) Abrahamsen (die gister ook actief was), onze landgenoot Teunissen, etappewinnaar van vorig jaar Houle, Rodriguez en Vauquelin. Het leek niet de dag van Jasper Philipsen te gaan worden. De veelvraat van vorig jaar was al twee keer van de fiets geweest. Met nog 149 kilometer te rijden was de voorsprong van de 11 renners al opgelopen naar 7:35 minuten. Steeds meer kwam het besef dat een van deze 10 renners (Nederlander Welten moest snel passen). Op de flanken van de steile klim San-Luca was het Laurance die het probeerde. Hij werd gevolgd door een vijftal, waarbij wederom Abrahamsen sterk reen en voor de punten van de bolletjestrui reed. In het peloton erachter was het Pogacar die de aanval plaatste. Misschien wel tot zijn verbazing volgde alleen Vingegaard. De Deen is wellicht net op tijd in vorm om Pogacar te volgen. Al zal de derde week vaak de doorslag geven en is de laatste week van de Tour vaak een scherprechter.
Vauquelin zorgt opnieuw voor Franse euforie
Inmiddels was de sterke Fransman Vauquelin van Arkea ontsnapt bij de overige renners. Het zal toch niet weer een feestdag worden voor de Fransen? Maar het werd het dus wel. Vauquelin reed weg en bleef weg en zorgde opnieuw voor euforie bij de Fransen. Achter Vingegaard en Pogacar was het de goed rijdende Evenepoel en Carapaz die konden volgen. Bardet mocht maar 15 seconden prijsgeven op Pogacar, maar het werden er uiteindelijk 21 seconden, waarbij Pogacar de gele trui al heel vroeg in de Tour pakte. En zo was het weer feest bij de Fransen. Vauquelin pakte de winst in een heerlijke etappe en Pogacar rijdt al heel snel in de Tour in het geel. Wel met de kanttekening dat de overige favorieten allen in dezelfde tijd staan. Het wordt nog een hele mooie tour!