Vandaag gaat de etappe naar Montignac-Lascaux, een schilderachtig plaatsje aan de oevers van de Vézère dat ook heel wat toeristen trekt. Goed nieuws was er uit de karavaan, dat Eva Van Agt bij bewustzijn was na haar lelijke valpartij van gister. Het betekende wel direct het einde van haar Tour.
Ook Annemiek viel gister
Ook Annemiek van Vleuten kwam gister op vijftig kilometer van de finish ten val, maar bleef zo goed als schadevrij. “Nee, het heeft mijn etappe niet beïnvloed”, vertelt ze bij de NOS. “Twee renster voor me haakten in elkaars stuur, waardoor ik viel. Liane viel daardoor ook, maar het viel allemaal wel mee. Door de regen was het wel een beetje verraderlijk. In de Tour zie je dat het op het scherpst van de snede gaat. Dan wordt er extra risico genomen. In de Giro laat je elkaar er nog wel eens tussen voor de gezelligheid, maar hier is het echt vechten voor je plekje.”
Van Moorsel deed er werkelijk alles aan
De strijd tussen Vollering en Van Vleuten is te vergelijken met de eerste echte strijd tussen twee rensters in de Tour de France. We schrijven de jaren 92 en 93. De hoofdrolspelers: Jeannie Longo en Leontien van Moorsel (later Zijlaard). Zijlaard-Van Moorsel vertelde later over die twee jaar in 1992 en 1993 het volgende: ‘Ik heb drie keer de Tour de France Féminin gereden en er twee gewonnen. In 1989, mijn eerste, eindigde ik als 31ste. Juist daaraan bewaar ik de mooiste herinneringen. We reden deels op het parcours van de mannen, op dezelfde dag. Waar zij bijvoorbeeld 200 kilometer reden, legden we 100 kilometer af. Overal waar we kwamen, stond het vol met publiek’. In 1992 deed ze weer mee en won ze. Maar daarover vertelde ze ook dat ze daar niet trots op was. Ze mergelde zichzelf helemaal uit om zo licht mogelijk de strijd aan te kunnen gaan met Longo. Het was de strijd die wij kende van de Pogacar-Vingegaard. Alleen met dien verstande dat je toen nog helemaal geen goede ploeg om je heen had. Als je nu kijkt naar Vollering, die ondersteunt wordt door Wiebes, Kopecky en Majerus. Van Moorsel moest het allemaal in haar eentje doen. En dat deed ze met verve, alleen kostte het haar wel haar gezondheid. Ze leed later ook (bekende ze) aan anorexia.
Longo wist maar niet van ophouden
Jeannie Longo is een van de succesvolste wielrensters aller tijden. De moeilijke Française (in omgang) behaalde in totaal 58 nationale titels (!!) op de weg en op de baan. Met 9 wereldtitels en een olympische titel op de weg heeft ze bovendien meer gepresteerd dan welke (ook mannelijke) profwielrenner ook. Ze boekte in totaal meer dan 900 zeges. Dat is meer dan wie dan ook. Moet wel eerlijk bij verteld worden dat ze op latere leeftijd (dik in de 40) nog steeds van de partij was bij wedstrijden. Ook verbeterde Longo meermalen het werelduurrecord. In die tijd was het verbreken van het record nog echt en prestigeobject. Ze kwam echter ook enkele keren in opspraak en werd gestraft voor dopinggebruik. Tot in 2018 streed zij bij het Europese hof van rechten van de mens tegen het gebruik van whereabouts. Ze verloor deze zaak. Maar het feit dat ze op de weg haar meeste overwinningen behaalde, zo strijdbaar was ze ook naast de weg. Dat maakte haar immens impopulair bij haar collega’s, maar liepen het Franse publiek met haar weg vanwege de vele successen. Een ongelofelijk feit was het volgende: In 2011 won ze – ze was toen 52 jaar oud – voor de laatste keer het Franse kampioenschap tijdrijden en werd tweede in de wegrit. Maar het kon nog gekker: Longo werd op 57-jarige leeftijd nog dertiende tijdens het Franse nationale kampioenschap tijdrijden in 2016.
Machtsprint SD Worx
Over de etappe kunnen we kort zijn, die was niet hoogstaand. En dan was dat meer bedoeld over de spanning in de etappe. Het was een etappe die vooral bedoeld was voor de sprinters en uiteindelijk eindigde het daar ook in. Het werd nog even spannend toen Julie van de Velde er vandoor ging. De renster van Fenix-Deceuninck sloeg meteen een flink gat en pakte de bergpunten op de Côte des Andrieux en Côte de Saint-Robert, waardoor ze de bergtrui overnam van haar ploeggenote Yara Kastelijn. Met een voorsprong van meer dan twee (!) minuten begon ze aan de laatste 25 kilometer.
Toen SD Worx (voor Kopecky en Wiebes) eenmaal begon te rijden, verdween de voorsprong van Van de Velde als sneeuw voor de zon. Toch slaagde de Belgische renster erin om haar laatste 25 seconden met verve te verdedigen. Het werd zelfs nog spannend in Montignac-Lascaux. Met een voorsprong van twaalf seconden begon Van de Velde aan de laatste kilometer, maar uiteindelijk zou de etappe voor haar honderd meter te lang duren. De trein van SD Worx was haar uiteindelijk te machtig. En het werd een pure machtsprint van Lorena Wiebes en Marianne Vos. De oude sluwe Vos kwam nog hel dichtbij, maar de sprint van Wiebes was haar toch te machtig. Het feest voor SD Worx werd helemaal compleet door de derde plaats voor Kopecky, die daarbij uiteraard ook de gele trui behield. Morgen de pittige rit van Cahors naar Rodez.