Op de rustdag is het altijd heerlijk om terug te kijken naar hetgeen is geweest. Gister was weer zo’n etappe waar wij als Nederlanders nog lang op terug zullen blikken. Uiteraard door de schitterende overwinning van Wout Poels op de flanken van de berg Saint Gervais Mont Blanc. Wout Poels schreef zich op twee feiten in de geschiedenisboeken: 1) hij verdrong Gerrit Voorting oud als oudste etappewinnaar. Voorting won in 1958 de rit naar Duinkerken. Zolang stond dit record al en Wout schreef gister Nederlandse geschiedenis. En 2) Hij verdrong Tom Dumoulin als laatste etappewinnaar in een bergetappe. Dat laatste komt niet vaak voor. Sprintoverwinningen hebben we genoeg gehad, maar bergetappes zijn er niet veel geweest. Als stond de overwinning van Tom Dumoulin in Andorra op de Arcalis mij nog heel goed voor de geest.
Een emotionele Wout Poels
Wout Poels was emotioneel. Ook dat had twee redenen. De dood van Gino Mäder en de dood van zijn vader 11 jaar geleden. Als kleine jongen had Poels een droom. Die droom was het winnen van een etappe in de Tour de France. In 2016 was Wout zijn gloriejaar. Dat jaar won hij een momument; Luik-Bastenaken-Luik. Wout won in zijn carriere best wel wat wedstrijden, maar buiten LBL was dat nooit echt een hele grote. Wout is de laatste jaren vooral meesterknecht geweest. Hij begon zijn profcarriere in 2009 bij Vacansoleil. Hij was toen de jongste wielerprof en stond te boek als groot (klim)talent. De jaren ervoor was hij samen met zijn oudere broer in de voorloper van de ploeg begonnen. In 2012 kwam Wout in de Ronde van Frankrijk zwaar ten val. Achteraf bleek dat hij gescheurde nier en milt, gekneusde longen en drie gebroken ribben op had gelopen. Later is er een documentaire overgemaakt (‘Retour’), omdat Wout met zijn blessures nog 10 kilometer had doorgereden voordat de rondedokter hem bevolen direct te stoppen. In 2014 stapte Wout over naar Omega Pharma-Quick Step. Dat was een vreemde move, omdat hij als ronderenner bij een ééndagskoers ploeg ging rijden. Dat vond Wout ook, want een jaar later koos hij (voor het grote geld) bij Sky/Ineos. Daar zette hij zijn eigen ambities in de ijskast om in dienst te rijden van achtereenvolgens Chris Froome, Geraint Thomas en in iets mindere mate Landa. Pas vanaf 2020 koos hij weer voor zichzelf door aan te sluiten bij het project van Bahrain McLaren/Victorious. En nu kon hij zijn droom (die hij had met zijn vader) echt waarmaken. Gister vielen naast de tranen ook de puzzelstukjes op zijn plek en was voor Wout Poels de cirkel rond.
Een van Nederlands beste klassementsrenners
Vraagje: wat hebben Joop Zoetemelk, Jan Janssen en Tom Dumoulin gemeen? Tom Dumoulin is een verademing als analist bij de Avondetappe. Tom is niet vies van grapjes en analyseert vooral goed en duidelijk. Je ziet echt aan hem dat het stoppen met professioneel wielrennen hem heel goed heeft gedaan. Tom was niet gelukkig meer. Mooi was vorig jaar de documentaire over Jumbo/Visma (absoluut een aanrader ‘All-in Jumbo Visma’ op Prima video) waarin de teloorgang van Tom heel goed in beeld is gebracht. Tom kon gewoon niet meer aan zijn eigen en die vooral van de buitenwereld, meer voldoen. Tom was wielermoe en als kijker kon je goed meekijken over de teloorgang bij de renner uit Limburg. De streek die hij zo koestert wat gister nog maar eens werd bevestigd. “Dionne, ik wil nog maar even aangeven dat Poels uit Limburg komt!”. In 2011 begon Dumoulin in de Rabobank Continental Team (het opleidingsteam van Rabobank, voorloper van Jumbo/Visma). In 2012 werd de klimmer/tijdrijder maar wat graag opgepikt door Argos-Shimano (later ook wel Giant/Sunweb/DSM). Iwan Spekenbrink (nu de baas van DSM) zag het in de jonge Dumoulin. Toen was Argos een topploeg in wording. De grote man bij de ploeg was toen de Duitser John Degenkolb. In de ronde van Spanje van dat jaar boekte Degenkolb al 5 (!!) overwinningen. Spekenbrink en Kemna (ploegleider) waren juist op zoek naar een renner die hen in de klassementen aan zeges kon helpen. Zij zagen in Tom Dumoulin de nieuwe Zoetemelk en Janssen. The rest is history! In 2017 was het jaar van de grote doorbraak. Dumoulin won de Giro Italia (met die beruchte ‘hoge nood’ etappe) en was onderdeel van de winst op het WK tijdrijden. Dumoulin was voor eens en voor altijd in de geschiedenisboeken gefietst. Hij won in alle grote rondes etappes. En werd in de Tour van 2018 2e achter Geraint Thomas, maar voor Froome en Roglic. In zijn laatste jaren was het heilige vuur van de man uit Maastricht (‘Il Bello’) er wel vanaf. Knechten was nog zijn deel en daar had hij het zichtbaar moeilijk mee. Tot hij besloot er definitief mee te stoppen en een geweldige (tijdrit)carriere achter zich te laten. Want een betere tijdrijder dan Dumoulin was er bijna niet.
Ongelukkige Van Gils
Morgen gaan Vingegaard en Pogacar proberen met elkaar uit te vechten wie zondag in Parijs op het hoogste schavot komt te staan. Morgen zal ik proberen om op te sommen wie echt belangrijk zijn geweest in de geschiedenis van de Tour m.b.t het tijdrijden. Vandaag was het toch een dag van de benen los gooien voor de renners. Uiteraard moesten de belangrijke renners in deze Tour ook nog langs de journalisten. Gister was de CEO van DSTNY (de co-sponsor van de geplaagde Lotto formatie) op bezoek bij Vive le Vélo. Hij was zeer uitgesproken en duidelijk over deze Tour en de prestaties van “zijn” ploeg. Hij was teleurgesteld in de prestaties, maar was zeer te spreken over de ontwikkeling en de resultaten van Maxim van Gils. Laat die nou vandaag weer heel veel pech hebben door tijdens een trainingsritje op een vrachtwagen te botsen. Van Gils werd na zijn botsing overgebracht naar het ziekenhuis, waar men constateerde dat er geen breuken waren. De verwachting is dus dat Van Gils morgen toch weer op zijn tijdritfiets stapt.
Gaat hij weg?
Bij Soudal-Quick Step zijn ze als de dood geworden dat hun paradepaardje Remco Evenepoel vertrekt. Vooral Ineos-Grenadiers zou de zeer talentvolle Belgische renner in willen lijven. Althans dat zijn de geruchten. Patrick Lefevere gaf al aan dat Evenepoel nog een doorlopend contract heeft en dus heel erg duur is. Maar ik mag hopen dat Patrick weet dat Ineos de ploeg is met wellicht wel de diepste zakken. En dat geld bij het poenerige Engelse team geen rol speelt. Om Remco alvast een beetje te paaien lekte (toeval of een slimme zet van Patrick) vandaag het nieuws uit dat Soudal-Quick Step graag Mikel Landa (Bahrain-Victorious) binnen wil halen. Soudal-Quick Step wordt niet voor niets de ‘Wolfpack’ genoemd en heeft al jaren de naam als vrijbuitersploeg. Maar dat is vooral gebaseerd op de eendaagse koersen en met de ambities die Evenepoel heeft zal men voor volgend seizoen een keuze moeten maken. Ik verwacht dat Evenepoel toch voor zijn eigen kansen gaat en uiteindelijk zijn huidige ploeg zal verlaten.