Hoe verteren de vrouwen vandaag de langste etappe?
Het is een veel gestelde vraag.
Als het beeld wordt ingeschakeld voor de kijkers hebben de vrouwen er al ruim drie uur op zitten. Het wordt een lange dag voor hen. De ASO heeft bij het UCI speciale dispensatie gevraagd voor het aantal kilometers dat vandaag verreden moet worden. In principe is de norm dat bij het vrouwen wielrennen de etappes niet langer mogen zijn dan 160 kilometer. En het gemiddelde berekend over de gehele Tour niet meer dan 140 kilometer per dag. Daar komt deze Tour lang niet aan.
Vandaag gaat het echter om 180 kilometer als je daar het Départ Fictive van vijf kilometer bij optelt. Maar de goedkeuring kwam er.
Aandacht voor de Tour
Toen bekend werd dat de eerste Tour de Frances 2022 Femmes verreden zou worden direct na de Tour voor mannen, was Roxane heel benieuwd of mensen wel bereid waren nog een week naar het wielrennen te kijken. Zij had er een hard hoofd in. Danny Nelissen daarentegen was daar helemaal niet bang voor. Hij had er het volste vertrouwen in. ‘Ik moet het nog zien en hoop dat jij gelijk krijgt.’
En Nelissen heeft gelijk gekregen. De belangstelling overtreft zelfs ieders verwachting. Volgens de statistieken is de belangstelling te vergelijken met die van de Giro en de Vuelta.
Knappe rit zege van Wiebes
Lorena Wiebes (DSM) heeft nog nooit zoveel kilometers getraind. Zij hoopt dat zij nog de goede benen heeft voor de sprint want het wordt een pittige dag. Niet alleen vanwege de lengte maar er moeten ook een paar klimmetjes- 1700 hoogtemeters – overwonnen worden.
De voorspelling is dat het een massasprint wordt, dus valt de naam Lorena Wiebes. Zij gaat er voor zegt zij. Dat haar lead-out Charlotte Kool gisteren is afgestapt is maakt het iets zwaarder maar gelukkig er is een goed alternatief. ‘Wij moeten toch ook een beetje plezier maken.’ En dat plezier is er zeker want met overmacht wint Lorena Wiebes ook de tweede massasprint van deze Tour. ‘Ik was blij dat ik zo kon sprinten, ik voelde dat ik het kon. De meiden hebben goed werk gedaan, wij hadden het parcours goed verkend. Mooi dat wij het zo af konden maken, gelukkig kon ik mijn eigen weg vinden. En nu op naar de bergen!’
Valpartijen
‘Waarom hebben jullie het toch altijd over al die valpartijen’, Roxane Knetemann – het blijft een feest om naar haar commentaren te luisteren – lijkt wat verontwaardigd. ‘Nou maar er wordt toch ook iedere dag gevallen’, is het antwoord van Tom Egbers. ‘Nou het valt best mee en bij wielrennen hoort nu eenmaal vallen. Jullie leggen daar alleen zo de nadruk op.’
Egbers heeft een volgende vraag; ‘Wat is de amusementswaarde van deze etappe?’
Tom is duidelijk geen echte kenner van het wielrennen. Vergeleken met de dag van gisteren met al die spectaculaire beelden over het gravel is zijn vraag te begrijpen maar ook deze dag toont genoeg “amusement” En dan gaat het niet om de valpartijen. Het zijn de cameramensen die opnieuw prachtig werk leveren, laten een kijkje in het peloton zien alsof je thuis op de bank zelf mee fietst. De rensters dwingen respect af met de kracht die zij in de benen hebben. Wat zou je nog meer willen? Het is zeker waar – hetgeen Roxane ook aangeeft – dat kortere etappes een snellere opeenvolging van uitdagingen laat zien. Maar na een lange etappe volgt vrijwel altijd een massasprint. ‘Een massasprint is toch prachtig om te zien?’ vindt Roxane en daarin zal niemand haar tegen spreken.
Vandaag is het wat valpartijen betreft echter behoorlijk raak. Op een brede weg raken – midden in het peloton – een voorwiel en achterwiel elkaar. Het gevolg is dat het halve peloton in vier lagen over elkaar ligt. ‘Wat is dit nu weer’, vraagt Nelissen zich af. Artsen, ploegleiders, assistenten, lopen kris kras door elkaar met fietsen, wielen, de arts heeft overwerk en er komt een brancard aan te pas. De ziekenwagen rijdt de Deense sprintster Emma Norsgard -Bjerg (Movistar) naar het ziekenhuis waar een gebroken sleutelbeen wordt geconstateerd.
Verder zijn er veel schaafwonden. De Spaanse Mavi Garcia (UAE) ligt – na de zware klap van gisteren – weer op de grond. ‘Ach ja maar dat hoort er nu eenmaal bij’, is inmiddels een bekend antwoord. Ook Chantal Blaak (SD Worx) raakt het asfalt en is flink gehavend. Vooraf aan de rit was zij in gesprek met Han Kock.’Ik hoop dat het geen saaie dag wordt. ‘Wij hebben een goed team en dat geeft een goed gevoel. Ik hoop dat ik nog een etappe kan winnen.’Dat zat er dus niet in. Zij bloedt hevig maar knokt zich terug in het voorste peloton. ’Han Kock is er als de kippen bij om haar na afloop opnieuw te interviewen. ‘Ach ja was even balen, het was duidelijk een concentratiefoutje van iemand maar verder valt het allemaal wel mee. Er moeten even een paar hechtingen in mijn arm.’ En hup… weg is Chantal. De Italiaanse Marta Bastianelli (UAE) inmiddels 34 wil veiligheid boven alles, ondanks dat maakt zij een duikeling en moet door de arts behandeld worden. Weer op de fiets zittend geven de zwarte strepen op haar wangen de tranen van pijn aan.
Marianne Vos
Ook Marianne Vos heeft niet vaak 180 kilometer gereden maar soms komt dat bij trainingen wel voor. Voor haar telt goed eten en drinken, goed in de koers zitten, de koers controleren en verder kijken waar het peloton de voorkeur aangeeft. Haar hele ploeg doet goed werk, Riejanne Markus is weer op haar plek vooraan te vinden en als het op de eindsprint aankomt is Marianne van de Partij. Lorena Wiebes wint maar staat te veel punten achter om de groene trui te veroveren. Het groen blijft nog stevig om de schouders van Marianne evenals het geel.