De Tour door de ogen van Jeroen 2022 (deel 2)

Het is vandaag de rit waar de klassementsrenners niet naar uit zullen kijken. Met zwarte kringen op de kalender staat de etappe naar Nyborg. De rit gaat vandaag van Roskilde naar Nyborg en onderweg komen de renners de Storebaelt Bridge tegen. Oftewel in de volksmond, de Grote Beltbrug. Waarom zit de angst er van tevoren in? Door de mogelijke vorming van waaiers. Om het begrip waaiers nog een keer uit te leggen, waaiers zijn door de wind ontstane groepjes, nadat door de wind het peloton uit elkaar wordt geslagen.

Sommige ploegen zijn een meester in het vormen van waaiers. En laat dit nou juist de ploeg van gele truidrager Yves Lampaerts zijn. De ploeg van leider Patrick Lefévre is een meester om het peloton op de kant te gooien. Wanneer er een renner niet aan kan haken, omdat de wind opeens van alle kanten komt, brokkelt het peloton in stukken uit elkaar. En die kans is vandaag zeer aanwezig. De klassementsrenners kijken met angst en beven uit naar de etappe van vandaag. Want in een slechte dag van jouw ploeg kan het zomaar zo zijn, dat teams hun kopmannen verliezen. Dus voor het opdraaien van de Storebaelt Bridge zal het dringen geblazen zijn, wat zeker gevaarlijke taferelen teweeg gaat brengen. Stiekem verwacht en hoop ik ook vuur werk van de gister teleurgestelde Matthieu van der Poel. Van der Poel is de Max Verstappen van het wielrennen. Zo sluw en slim, die weet altijd wel een goed moment te kiezen. En Matthieu heeft een uitgebalanceerde ploeg die hem vandaag en woensdag (de kasseienrit) zeker goed zal gaan helpen.

Mocht het tot een sprint komen, dan is het uitkijken naar het duel Groenewegen en Jakobsen. De twee kemphanen (zie het ongeluk tijdens de Ronde van Polen, waarna Jakobsen maandenlang moest revalideren en een gebitsprothese kreeg aangemeten) gaan vandaag op jacht naar de punten van de groene trui (het klassement van de sprinters). Door de jaren heen hebben we geweldige gevechten gehad. Door de jaren heen hebben we de stuurmanskunsten en superdijen van Freddy Maertens, Erik Zabel, Marc Cavendish, Jean-Paul van Poppel, Mario Cipollini, Djamolidin Abdoujaparov, Robbie McEwen, en vele anderen, gezien. Mij is toch altijd Cavendish bijgebleven. Maar niet eens zo zeer om zijn sprints. Ik was gefascineerd door de Lead-out mannen die hij om zich heen had. In het bijzonder Mark Renshaw. De lead-out man heeft maar één taak en dat is de sprint voorbereiden en zorgen dat de sprinter van jouw ploeg in een zo goed mogelijke positie zich bevindt voor de sprint. Tegenwoordig heeft Fabio Jakobsen de allerbeste in zijn ploeg, zijn naam: Michael Morkov. Morkov was niet alleen lead-out, maar won op de laatste Olympische Spelen goud op de koppelkoers. Morkov is 36 jaar en Deen. De kracht van Morkov is juist ook zijn grootste kracht. Morkov kan zo’n ongelofelijke snelheid produceren, dat de sprinter van alleen maar getorpedeerd wordt uit het wiel van de Deen. Morkov heeft een uitstekende verstandshouding met Jakobsen en je moet ook niet gek opkijken dat vandaag of morgen de eerste ritwinst op het conto van de Nederlander bijgeschreven kan worden. Dat zal hij dan voor een groot deel aan de Deen, Morkov, te danken hebben.

De rit van vandaag. werd uiteindelijk precies zoals iedereen het had verwacht. Het werd uiteindelijk een massasprint ….. en een massa valpartij. De Storebaelt Bridge bracht toch niet het spektakel waar iedereen van tevoren op had gehoopt. De etappe viel toch wat spanning betreft een beetje tegen, maar dat werd uiteindelijk goed gemaakt door twee serieuze valpartijen op 19 en iets minder dan 3 kilometer van de finish. Bij de eerste valpartij was het grootste slachtoffer Yves Lampaerts (de gele truidrager) …en Morkov, de lead-out voor Jakobsen. Echter, de twee zaten met nog enkele andere renners de achtervolging in en konden toch wel gemakkelijk weer aansluiten. Na de afdaling op de brug werden enorme hoge snelheden bereikt van 70 á 80 kilometer per uur. Onwaarschijnlijke snelheden in een vlakke etappe.

Maar op drie kilometer van finish was daar toch weer een valpartij. En dit keer was het een beste. Grootste slachtoffer: Tadej Pogacar. De grote favoriet voor de tourzege lag bij de eerste de beste valpartij op zijn bips en meestal is dat een slecht teken. De meeste wielrenners zijn bijgelovig en vaak (zie het verleden) volgt er vaak nog een. De sprinters zaten net goed, waardoor de sprint ging tussen de grote van deze wereld. Groenewegen liet al gauw de sprint schieten. Pedersen (oud-wereldkampioen van Trek) opent de sprint al van ver. En achteraf bleek veel te ver. Van Aert (Jumbo Visma) neemt de regie over en lijkt even op weg naar de zege. Maar achter hem loert Jakobsen als een havik op een muis en hij slaat toe op het juiste moment. In de laatste meters katapulteert hij zichzelf langszij en pakt de winst. Van Aert wederom verslagen achter zich. Echter, zijn tweede plaats is goed voor de gele trui, die hij overneemt van zijn landgenoot Lampaerts. Diezelfde Lampaerts die nog heel veel werk voor Jakobsen opknapte in de laatste kilometers ondanks zijn val eerder. José de Cauwer schreeuwde op de Belgische tv “Amai” bij het krachtgeweld van onze landgenoot, Jakobsen. Andermaal liet de sympathieke Nederlander zien dat hij een van de allerbeste sprinters heden ten dagen is op deze aardkloot wat sprinten betreft. Twee jaar na het vreselijke ongeluk in Katowice stond hij met bloemen op het podium en had hij eindelijk zijn eerste tourzege te pakken. Het was en is hem meer dan gegund voor de man die een lijdensweg in revalideren heeft moeten ondergaan, maar nu als winnaar uit de bus kwam.

Morgen volgt de rit naar Sonderborg. De laatste op Deense bodem voordat de karavaan koers zet naar het Belgische vasteland. En morgen is het wederom een dag van de sprinters of lukt het een goed groepje dan eindelijk om uit de moordende greep van het peloton te blijven.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.