Een club kies je tijdens de kindtijd. Vaak wordt een keuze voor een club bepaald door de omgeving. Mijn ouders waren vroeger niet echt voetbalminded. Niet dat ze niet van voetbal hielden, maar ze waren er zeker niet fanatiek in. Als echte Amsterdammers hadden ze wel een lichte voorkeur voor Ajax, geloof ik. Ik had vroeger vaak mot met mijn broertje. Mensen die ons nou goed kennen, kunnen zich dat nu totaal niet voorstellen. Maar één ding hadden we absoluut gemeen met elkaar, namelijk het voetbal. En uiteraard was je als echte Amsterdammer voor Ajax. Een andere club bestond er gewoon niet.
De afgelopen weken heb ik al vaker een stuk geschreven over mijn club. Na zondag is dat gevoel echt niet minder geworden. Wel overheerst de boosheid, want deze ploeg (Ajax dus) heeft zichzelf dit jaar tekort gedaan. Ook al had PSV veel geluk tijdens een aantal wedstrijden, als je op 10 punten achterstand staat kan je niet spreken van een onterechte kampioen. PSV heeft in een aantal wedstrijden aangetoond, echt de wil te hebben om de wedstrijden te winnen. De gebeurtenis met Nouri stond dit seizoen als ultieme inspiratie om kampioen te worden. Maar ook dit was uiteindelijk niet genoeg om dat laatste zetje naar de schaal te maken. Nouri zal nooit vergeten worden, maar dit jaar hadden we Nouri op de mooist mogelijke manier kunnen eren. Het lukte de over het algemeen jonge ploeg niet. En daar zit hem ook de crux. Dit Ajax is zeer waarschijnlijk te jeugdig. Te druistig, te onzeker en te makkelijk. Als je denkt dat je wedstrijden op 80% kan winnen, dan snap je er niet veel van. Als speler van Ajax moet je weten (hoe jong je ook bent) dat de tegenstander altijd 110% tegen jou geeft. Daar moet je je tegen wapenen. Dat lukte deze ploeg in een aantal wedstrijden gewoon weg niet (zie 2x Vitesse, ADO thuis, Utrecht uit en Heracles uit). Met uiteindelijke resultaat dat je nu tweede (of zelfs derde) wordt.
Ik was (uiteraard met mijn broertje) aanwezig bij PSV-Ajax. Mijn gevoel zei mij al dat het heel moeilijk zou worden. De eerste helft echter viel het spel nog wel mee. Maar het euvel van dit seizoen, het moeilijk scoren, was nu opnieuw van toepassing. Klaas miste De kans op de gelijkmaker. En maak je die, dan krijg je 100% een andere wedstrijd. Nu stopte Zoet de bal knap en kregen we al snel de 2-0 om onze oren. Er knakte direct iets in deze jonge ploeg. Op de tribune zag je dat langzaam aankomen. De frustratie bij een hoop supporters namen ernstige vormen aan. Dat voelde je al aankomen. Op het veld zullen ze dat niet zo gauw merken (je bent inmiddels vol in het spel bezig), maar als supporter van Ajax merk je dat de vlam langzaam in de pan vliegt. Let wel, het gooien van vuurwerk verafschuw ik, omdat vaak in dit soort gevallen onschuldige mensen de dupe zijn. Nu werd er één fakkel midden in het publiek gegooid. Deze daad is schandalig en oliedom tegelijk. Waarbij het woord oliedom nog netjes is gekozen. Helaas is het IQ van deze supporter nog te laag om tot 10 te tellen. Maar de toon is gezet vanaf dat moment. De taferelen later onderin het stadion op weg naar de trein zeggen alles. Een huilende vrouw, knel zittende supporters en een hoop agressie kom je dan weer tegen op weg terug naar de trein. Ik, als supporter, kijk er niet eens meer van op. Ik ben wel erger gewend. Ik heb ooit met mijn broertje in een brandend vak gezeten. Dat was pas pure paniek. Dat het lijkt alsof ik er nog koel over ben of over schrijf, klopt niet. Ik verafschuw geweld en intimidatie. Ik verafschuw tevens het feit dat eigen spelers onheus bejegend worden bij aankomst bij het stadion.
Ook wij (mijn broertje en ik) werden verweten dat wij niet bij de bus wilde staan schreeuwen. Eerlijk gezegd, welke idioot vraagt van mij dat ik dat wel moet doen? Of deze jonge spelers daar iets aan kunnen doen?! Matthijs, Donny, David, Justin en consorten deden hun stinkende best, maar een aantal spelers van Ajax hebben gewoonweg (nog) niet het niveau wat wij graag als supporter willen zien. Moet ik mij dan als een volslagen doorgesnoven supporter gedragen? Nee, dat lijkt mij niet de manier waarop je je club toejuicht. Mijn broertje en ik zijn er ook van overtuigd dat deze supporters niet bij de wedstrijd in Eindhoven aanwezig waren. Dat is op zich opmerkelijk. Niet je club steunen in wellicht de wedstrijd van het jaar (uiteraard na de wedstrijd tegen Feyenoord) in Eindhoven, maar lekker op een bus gaan staan rammen en je sterspeler gaan uitschelden en omver duwen. Nee, dan heb je echt verstand in je kop zitten. Applaus voor deze supporters, die het lef hebben om angstige spelers aan te pakken. Ziyech had mijn volledige respect toen hij als een van de eerste met Veltman de bus uitliep om de supporters te woord te staan. Zijn beloning was “oprotten, wegwezen en “nooit meer ons shirt aan”! Wederom applaus, zo belonen “wij” onze topspelers.
Nee, ik ben er ziek van dat we weer geen kampioen worden. Maar iedere speler verdient mijn volledige respect als hij dat schitterende rood/witte shirt aan heeft. Mijn club is Ajax en een speler is inderdaad een passant. Maar ik ga altijd uit van het goede van de mens en geloof direct dat een speler alles wil geven voor zijn club. Ook als je speler van Ajax bent. Juist zou ik eigenlijk willen zeggen. Nee, de oorzaak ligt niet aan deze spelers. De oorzaak ligt in het feit dat ze te jong zijn. Te onervaren zijn en in een aantal wedstrijden (en deze bleken later cruciaal te zijn) niet de absolute wil te hebben om de wedstrijd te willen winnen. Tegenstanders stellen zich daarop in en gaan tegen Ajax tot over het randje. Vandaar dat wij niet graag Bas Nijhuis als scheidsrechter hebben. Bas laat namelijk alles doorgaan, zelfs als een Spartaan een tegenstander van PEC bijna invalide schopt. Tegenstanders die durven tegen Ajax tot op en over het randje te gaan zijn in het voordeel. Zij maken een grote kans om er met de winst er vandoor te gaan. Ik hoop echt dat Erik en vooral kleine Marc hier spelers op gaan selecteren. Gisteravond zat ik Jong Ajax te kijken en zag ik Matusiwa. Ik genoot ervan. Die durfde echt het randje op te zoeken. Dit soort spelers hebben we nodig. Waarbij ik van de week weer Poulsen van stal haalde. Op 14 april 2013 was de alles belangrijke wedstrijd in Eindhoven tussen PSV en Ajax. PSV herbergde klootzakjes als Toivonen en vooral van Bommel. Poulsen, geslepen als hij is, wist wat hem te doen stond en torpedeerde echt beide al in de eerste minuten. Beide spelers zijn nooit meer in de wedstrijd geweest na de aanslagen van Poulsen. De uitslag was 2-3 voor Ajax en een nieuwe reuzenstap naar de titel was weer genomen.
Dit is wat mij betreft de maatstaf. Lukt het voetballend niet, dan moet je een killersmentaliteit ten toon spreiden om de tegenstander het gevoel te geven dat er niets te halen valt. Ajax moet terug naar het halen van dit soort spelers. Ze zijn er, alleen deze spelers kosten geld. Ik zeg nog een keer de “verlosser” na, die zei: “een zak met geld heb ik nooit zien scoren!” Met deze killersmentaliteit had je zondag op zeker kunnen winnen (en eerder genoemde wedstrijden ook). En had je Nouri op de best mogelijk manier kunnen eren. Nu staan we met lege handen en zijn de beleidsbepalers zich opnieuw aan het beramen om volgend jaar wel tot successen te geraken. Ik zeg: koop een spijkerharde Argentijn, Columbiaan of spanjaard voor het middenveld. Zet daarnaast een hele goede spits, die voetballend sterk is en zelf een doelpunt kan maken zonder dat hij afhankelijk is van een medespeler. En koop als laatste een echte goede rechtsback. Met De Ligt, Schuurs, Nico, Donny, Frenkie, Justin en David ziet het er voor volgens seizoen gewoon heel goed uit. Mits die spijkerharde spelers komen. Een tip: asjeblieft koop Michiel Kramer niet! Die is wel spijkerhard, alleen wel spijkerhard omdat hij zijn hoofd heel hard heeft gestoten.
Fijne voetballoze zomer aan allen!!
De broers in actie!!
Michiel “de één hersen cellige” Kramer
Nigel de Jong
De deense sloper, Christiaan Poulsen