Omdat de Tour zonder de tradities de Tour niet is, begon de laatste etappe met het ‘champagne’ moment. Nu ja…champagne, de kleur in het glas van de gele trui winnaar Froome doet vermoeden dat hij het houdt bij een glaasje appelsap, tenslotte moet er toch nog een rit gereden worden.
Er wordt gefeliciteerd, gelachen, gezwaaid,op de schouders geklopt. Eén van de Franse renners vraagt in een haastig geschreven handschrift op een verfrommeld papiertje, dat hij lachend voor de camera houdt, zijn vriendin ten huwelijk. Romantiek is geen renner vreemd.
Vervolgens wordt er toch tempo gemaakt, er wordt regen voorspeld en de mannen willen zo langzamerhand wel naar huis.
Geen beloning voor duizend kilometer op kop rijden
De Belgische renner Thomas de Gendt is zeer teleurgesteld. het door hem zo begeerde rode rugnummer is voor de Fransman Barquil. De Franse jury koos hem met overmacht, het publiek onvoorwaardelijk voor De Gendt. De legendarische Lance Armstrong windt zich er zichtbaar over op. Niet meer welkom in de Tour maar er zijn (gelukkig) andere wegen om zich te laten gelden. “De Gendt reed meer dan 1000 kilometer op kop dat is een derde van de totale afstand. Een derde!!!!!!” Hij schudt zijn hoofd en met zijn heerlijk theatrale gebaren steekt hij niet onder stoelen of banken dat hij geen goed woord over voor deze chauvinistische beslissing.
Dylan Doet Het!!!!!
Dat Dylan Groenewegen de sprint op de Champs – ˜Elysées wint is zo een verrukkelijke ontlading. Wat een schitterende winnaar. Twee keer kwam hij als derde over de streep, een keer als tweede en nu als nummer EEN! NUMMER EEN OP DE CHAMPS ÈLYSÉES!!!!
Dit geluk zal Dylan zijn hele leven met zich meedragen.
Vandaag laat hij zien waarom de Tour zo onvergelijkbaar is met welk sportevenement
dan ook. Alle cols overleefde hij met maar één doel voor ogen: Winnen in Parijs!
Hij volgde zijn intuïtie vertrouwde op eigen kracht, liet zijn benen spreken en snoerde daarmee de mond van de niet weters.
Wat een emotie toen dat ook lukte en niet alleen bij de renner.
Maar tranen horen bij de Tour. De Tour is heroïek, toont heldendom.
Echt waar….wielrennen is als het leven zelf: drama en vreugde.
Wat ga ik dit prachtige schouwspel missen. Het waren drie weken die niet te vatten zijn in een aantal regels tekst. Maar….
Gelukkig is daar voor mij nog de beeldende kunst. Mijn professionele passie.
Ik hoop weer veel mooie tentoonstelling te gaan organiseren. En verder te gaan met de uitwerking van het eerste National Flower-Art Museum in Sous Terre Aalsmeer
(tegenover de mooiste watertoren van Nederland) U gaat daar nog van horen!
Jeroen dank ik voor het vertrouwen dat hij in mij had. Door hem werden de afgelopen drie weken nog mooier dan zij al zoveel jaren voor mij waren.
janna