Mijn favoriete wieleranalist Thijs Zonneveld was nog net niet in slaap gevallen tijdens de zesde etappe van vandaag. ‘Welke kijker doe je hier nu nog een plezier mee?’Vroeg hij zich af. ‘Dit is bewegend behang! het gaat hier om het verkopen van Frankrijk om maar zoveel mogelijk mooie Franse dorpjes te laten zien, dat levert geld op.’Hij schudde nog maar eens moedeloos met het hoofd.
Om twee uur in de middag installeerde ik mij zoals alle voorgaande dagen voor de buis. Gegevens in de buurt, glaasje, hapje, kan water ik kon er weer even tegen. Na de tune die mij als muziek in de oren klonk, was daar het Nederlandse commentaar. Het zou een saaie etappe worden en de kijker moest maar het gras gaan maaien. Gras maaien? Ik heb niet eens een tuin maar los daarvan ik wil gewoon naar de Tour kijken en niet op voorhand voorgeschreven krijgen dat het om een etappe gaat waarbij slechts de laatste drie kilometer er toe doen. Kijk van Thijs kan ik deze opmerking hebben , ik ben een fan van hem, moest hem – het kostte moeite- zelfs gelijk geven. Maar Thijs heeft iets te vertellen! Ik kan maar niet begrijpen dat een commentator die is ingehuurd om zijn werk goed te doen niet in staat is zich zo voor te bereiden op iedere etappe dat het de moeite waard blijft er naar te luisteren.Het moet toch niet zo moeilijk zijn…. OK…. misschien een beetje moeilijk, om – ondanks de vermeende saaiheid – een onderhoudend verhaal te houden? U begrijpt ik ben geen fan van deze man! Dus overgeschakeld naar de Belgen. Eerlijkheidshalve behandelden zij het zelfde onderwerp en dan wordt onmiddellijk duidelijk hoeveel interessanter zij dit onderwerp behandelen.Zij komen met leuke suggesties waar ik wat van kan leren, waar ik over na kan denken. Om hun grappen valt wel te lachen. Je voelt aan alle kanten dat dit ware liefhebbers zijn die genieten van hun vak.
De Belgen laten nog eens een aantal herhalingen zien waar je als wielerliefhebber nooit genoeg van krijgt bovendien wordt het geheugen weer opgefrist waardoor je nog blijer wordt. Er volgen een aantal interviews: Het wegsturen van de Slowaak Peter Sagan blijft een hot item. Bang voor represailles houden de meesten renners stijf hun mond dicht Tja. de UCI heeft veel macht, zoveel wordt wel duidelijk.
Men vraagt zich hoe de Vlaamse renner Guillaume Keirsbulck zijn solorit van 190 kilometer had verteerd dus zocht de cameraman hem op. ‘Was toch wel een beetje van de zotte vond je ook niet?’ de toon was direct gezet. ‘Ach wat mot ge dan als ge er toch al eenmaal zit en niemand volgt. Ik ben maar blijven rijden.’ Hersteld was hij nog niet helemaal maar zondag ging hij weer voor nieuwe kansen. Even verdween de ‘saaiheid’een grote parasol dwarrelde over de weg en vertoefde een aantal seconden tussen het peloton. Hij waaide omhoog kwam weer neer als een marionnette. Gelukkig konden de renners het gevaarte ontwijken. Langs de kant van de weg liep een duidelijk geschrokken hijgende dikbuikige man met zijn armen hulpeloos omhoog.
Ontspoorde treintjes
Hoe er ook gerekend en beredeneerd en uitgedokterd wordt ideaal wordt het nooit. Ook vandaag ontspoorde de treintjes wanneer het peloton langs een rotonde raast. De sprinters moeten het alleen doen en Kittel slaagt daar subliem in. Het wordt zijn elfde etappe zege. Met veel gejuich wordt hij omarmd door zijn ploeggenoten.
Aan de finish praat ook de Lotto Jumbo renner Jos van Emden,op zijn sokken, de schoenen uit. Hij gaat op zoek naar een teil ijskoud water.