Het is zover!! We gaan nu toch echt met de Tour de France 2024 beginnen. De kenners voorspellen een saaie Tour. Dat zou zomaar eens het geval kunnen zijn, als je kijkt naar de suprematie die Tadej Pogacar het gehele wielerseizoen 2024 (tot nu toe) ten toon spreidt. De 25-jarige Sloveen lijkt in de vorm van zijn leven te zitten. Met overmacht won hij reeds de Giro in mei. Als je alleen al kijkt naar de 6 (!!) overwinningen, dan snap je ook direct dat hij met overmacht die ronde afraffelde. Maar ook de overwinningen in Luik-Bastenaken-Luik, Ronde van Catelonië en vooral de Strade Bianchi spraken zeer tot de verbeelding.
Grote favoriet
Wie worden zijn grote uitdagers? Om de persoon Vingegaard (winnaar van de laatste twee Tour de France edities) hangt een waas van onzekerheid. Zijn val in de Ronde van Baskenland (waar hij samen met Remco Evenenpoel lag) heeft hem geen zekerheid gegeven om het trio winsten van de Tour de France dit jaar te volmaken. Dan helpt het zeker niet als 4 dagen voor de start zijn meesterknecht Sepp Kuss ook nog eens uitviel vanwege Covid. Nee, Vingegaard gaat het heel moeilijk krijgen om het geel ook nog in Parijs om de schouders te dragen. Visma/Lease-a-Bike heeft dan nog wel alleskunner Wout van Aert in de ploeg, maar de Belg is te zwaar om met het klimgeweld van de echte favorieten mee te gaan.
Uitdagers
Verdere uitdagers zijn (de bij Visma/Lease-a-Bike vertrokken) Sloveen Roglic, die bij Red Bull-Hansgrohe de grote vedette is geworden. Red Bull-Hansgrohe, die overigens erg ambitieus is en zoals in iedere sport waar het Oostenrijkse krachtdrankjes fabrikant in zit de beste wil zijn. Remco Evenepoel is sinds een tweetal jaren het nieuwe gezicht van het wielrennen. De Belg die ooit nog bij PSV in de jeugd-academy zat als voetballer, is een ongelofelijk groot talent maar heeft ook het woord Gemakzucht aan zijn kont kleven. Zijn voorbereiding was verre van overtuigend, maar de Belg kan wel op de hulp van klepper Mikel Landa rekenen.
Dan het altijd poenerig overkomende Ineos waar supertalent Carlos Rodríguez voor zijn kansen mag gaan. De afgelopen jaren was het kommer en kwel bij wellicht wel de rijkste ploeg van het profpeloton. Maar de ploeg is in de breedte enorm sterk met “helpers” als Castroviejo, Kwiatkowski, Pidcock, Bernal en tevens klassementsrenner Geraint Thomas. Persoonlijk vind ik Ineos qua namen de beste ploeg hebben, alleen de ploeg lijkt nooit in echte topvorm. Iets wat ze bij UAE (Pogacar) wel veel beter beheersen. Pieken op het juiste moment.
Outsiders
En dan komen de klassementsrenners die zeker in de top 10 moeten kunnen eindigen, maar als alles loopt zoals het zou moeten nooit het podium zullen gaan halen, zoals Enric Mas van Movistar. Ooit de ploeg van mijn grootste idool Miquel Indurain. Simon Yates (zijn broertje verdient een hoop geld bij UAE) van het Australische AlUla weet wat het is om een grote ronde (Vuelta 2018) te winnen, maar is al een iets mindere renner dan zijn broer Adam, laat staan dat hij het op kan nemen tegen Pogacar en/of Vingegaard. Richard Carapaz, die ooit de ploegkleuren droeg van Ineos, maar nu de laatste seizoenen het roze draagt van EF/Education. De Franse hoop is gevestigd op David Gaudu. Hij werd in de Tour van 2022 nog vierde in het eindklassement, maar de laatste twee jaar kwam een verdere ontwikkeling in een stilstand te staan.
Ter nagedachtenis aan een groot Italiaans wielrenner
Voor de derde keer op rij start de Tour de France niet in Frankrijk. Deze editie van 2024 zal de start zijn in het schitterende Florence en voert het de renners meteen in een loodzware etappe naar de mondaine badplaats Rimini. Ook wel bekend door de casino’s. Maar vooral ook bekend door een van de meest bekende en geliefde Italiaanse renners uit het verleden, namelijk Marco Pantani. Vorig jaar deed ik mee aan de Alpe d’Huzes en toen was ik beneden in het dorp Bourg-D’Oisans, waarbij mijn oog getrokken werd aan een beeldje wat aan de muur hing. Op dat beeldje stond de snelste tijd die een renner ooit heeft gereden over de beklimming naar boven toe, namelijk 37 minuten en 35 seconden. Dat record staat op naam van…. Marco Pantani, die in 1997 naar boven snelde. Helaas is de Italiaan vanwege depressiviteit tragisch om het leven gekomen na een geslaagde zelfmoordpoging. Ook zijn dood vond plaats in Rimini, waardoor de aankomst van vandaag een bijzondere zal zijn in nagedachtenis aan Il Pirata (De piraat vanwege zijn bandana, waarmee hij een trend neerzette) en Il Elefantino (Het Olifantje, vanwege de uitstaande oren).
De rit van vandaag
De rit van vandaag leidt het peloton direct de Toscaanse landschap in. Daar zullen vooral de sprinters niet blij mee zijn, want waar normaal gesproken een sprint vaak op het programma staat (of een proloog, lees korte tijdrit) heeft Thierry Gouvenou nu een ander begin voorschotelt. De Fransman is eindverantwoordelijke voor het rittenschema in de Tour en tweede man achter de grote baas Christian Prudhomme. De renners rijden over 7 gecategoriseerde heuvels/bergen heen. Dat zijn vier van de 3e categorie en drie van de 2e categorie. De kans is dus groot, dat een van de grote renners (wellicht nog niet een van de favorieten) zijn neus tegen het venster aanduwt om met de gele trui morgen aan de start te staan. Maar het zou ook een goede klassiekerrenner kunnen zijn, die het middelgebergte goed kan verteren. Of is Pogacar zo zeker van zijn zaak, dat hij Vingegaard meteen een draai om de oren wil geven in het begin. Ook dat valt niet uit te sluiten.
Cavendish eerste slachtoffer van het hoge tempo
Wat een etappe is het geworden. Uiteindelijk met een geweldige apotheose. Het peloton ging van start in Firenze op weg naar Rimini. Met de hitte als grote animator in deze etappe. Na 15 kilometer sprong er een serieuze groep weg met daarin o.a. de sterke rijders een van de favorieten voor deze etappe Mohoric (Bahrain), Madouas (Groupama), Izagirre (Cofodis) en de Nederlandse renner Frank van den Broek (DSM-PostNL). Het Noorse Uno-X had niemand mee en zodoende deed vooral de sterk rijdende Abrahamsen sloopwerk. Dit sloopwerk had een aantal serieuze slachtoffers, waaronder Mark Cavendish er één van was. De veelvraat from Man kon het hoge tempo in deze slopende etappe niet volgen. Michael Morkov en Cees Bol waren enkele Astana ploeggenoten die moesten wachten om Cavendish op tijd binnen te krijgen. Na Cavendish vloog er ook een andere sprinter snel af. Ook Fabio Jakobsen kon niet volgen. Inmiddels was kopman van DSM-PostNL de Fransman Bardet op weg naar zijn ploegmakker.
Legendarische Mapei dagen kwamen weer tot leven
Tijden van het legendarische team van Mapei (het latere Quickstep) herleefde. In 1996 waren het in Parijs-Roubaix legendarische beelden, waarin drie man van Mapei de koers bepaalde en gedrieën over de finish kwamen met kopman Museeuw als grote winnaar. Nu waren het twee renners DSM-PostNL die de koers bepaalde. De twee ploeggenoten maakte er en geweldige koers van. De ploeg die vorig jaar niets won en met lege handen stond, gaf nu het gehele peloton het nakijken. Het stormende peloton kwam met de sprintkanonnen nog dichtbij, maar de twee renners van DSM-PostNL kwamen juichend over de finish. Voor de aan het einde van het seizoen afzwaaiende Romain Bardet kon zijn geluk niet op. Hij mocht van zijn ploegmaat Van den Broek de overwinning pakken. Bardet mocht echt zijn ploegmaat enorm bedanken, want in de laatste kilometers verrichte hij beulswerk voor zijn ploegmaat. Achter het juichende duo won Wout van Aert de sprit van de favorietengroep net voor de verrassende sterk finishende Pogacar. De Sloveen liet daarmee toch even zijn spierballen zien aan de rest van de favorieten.
Woedende Stef Clement
Opmerkelijke wapenfeitjes was het snelle uitvallen van de Italiaan Gazzoli, die de eer had om als erste renner uit te vallen. De Italiaan was bevangen door de hitte en kon niet meer verder rijden. De eerste gele trui in deze Tour is voor de Fransman Bardet. Ooit een van de grootste Franse talenten, maar de laatste jaren eigenlijk toch wel steeds tegenvallend met zijn resultaten in de belangrijkste etappekoers van het jaar. Mooi was ook nog wel de woede van NOS verslaggever Stef Clement. Die was woedend over het feit dat DSM-PostNL de eer aan Bardet gaf in plaats van de beste man van de dag, Van den Broek. En zo werd op de stoep van het hotel waar Pantani zijn laatste adem uitblies, opnieuw geschiedenis geschreven met dank aan een Nederlandse ploeg.