De voorlaatste etappe alweer en ook een beetje met weemoed. En wat voor Tour is dit (geweest). Deze Tour gaat de boeken in als spectaculair. Met dank aan de strijd tussen de twee grootste ploegen in het peloton. Aardig was een staatje waarin een overzicht was te zien met de overwinningen in Pro Tour koersen. Dat kunnen dus ook overwinningen zijn in een grote ronde (dus de Giro en nu de Tour). Als er een klassement gemaakt zou worden, dan zou Pogacar op nummer 9 (!!) staan. Hij heeft in zijn eentje meer (18 in totaal) overwinningen dan de rijkste ploeg van het peloton (INEOS). Dat is in één woord: ongelofelijk. Dat is gewoon niet voor te stellen. De vergelijking met Eddy Merckx (lees, Kannibaal) is nu reeds gemaakt.
Krokodillentranen
Maar opmerkelijker is waar te nemen, waar die gedrevenheid bij Pogacar vandaan komt. Daar kan wellicht 1 makkelijk antwoord op worden gegeven: de afgelopen twee jaar heeft Visma/Lease-a-Bike (VLB) hem heel diep gekrenkt. Dat wordt ook gevoed door de krokodillentranen van Marijn Zeeman (ploegbaas VLB). Zeeman wist te melden dat het niet verstandig was van Pogacar om zo huis te houden. Zeeman heeft een zeer korte termijn geheugen, want vorig jaar klapte iedereen hem op de schouders toen zijn ploeg een waar terreur hield in de Tour van 2023. Daar met een super Wout van Aert. Toen vond iedereen het goed. In de winter was het genoeg voor Pogacar. Algemeen beschouwd als de beste en meest talentvolle renner in het profpeloton. De blik moest verruimd worden en Pogacar moest van zichzelf alles er nu uit halen wat er in zit. Hij moest en zou wraak nemen op VLB. En die wraak is er dit jaar gekomen. Want Pogacar wil niets anders dan de ruim 7 minuten, die hij vorig jaar verloor aan Jumbo/Visma (nu VLB) dit jaar terug te pakken. En geen enkele kruimel te laten liggen. Ik heb het al eerder gezegd, ik zie liever een renner die aanvalt en gokt, dan het berekende rijden. Amerikaan (en grootste doping zondaar aller tijden) Armstrong moest ook een duit in het zakje doen door het rijden van Pogacar te veroordelen. Als er één oud-renner zijn mond moet houden, is hij het wel. Ik heb Armstrong vanaf het begin gewantrouwd. Ik vond de Amerikaan arrogant. Ik was Indurain gewend. De stille en aardige Spaanse veelvraat. Dan heb ik 100 keer liever Pogacar, die graag na de Koninginnerit het petje van zijn vriendin op wil zetten. Dat jongensachtige, dat brutale hoort nu eenmaal bij de Sloveen. Daarom ben ik groot fan en zal ik dat blijven. Veel meer dan een renner, die als wieltjesplakker alleen maar achter Pogacar aan rijdt. Dus ik snap de frustratie bij de Sloveen goed.
Mooie beklimmingen vandaag
Vandaag een ietwat minder zware etappe. Niet qua totaal aantal hoogtemeters, want het peloton moest vandaag meer dan 4600 (!!) meter de lucht in. Twee beklimmingen heb ik zelf reeds gedaan. De Col du Braus en de Col du Turini. De Col du Braus is een schitterende klim ronduit finishplaats Nice. De klim staat vooral bekend om de Haarspelbochten. Het is een berg van keren, keren en nog eens keren. De berg is goed te beklimmen en is lekker gelijkmatig. Col du Turini is een eenvoudigere klim dan Col du Braus. Althans qua stijgingspercentage. Maar de lengte is vooral de bottleneck. Het is 20 kilometer lang klimmen. De finale zal liggen op Col de Couillole en die is te vergelijken met de slotklim van gister naar Isola2000. Ik vond de Col du Braus fijn om te rijden. Ik kon goed mijn tempo houden. Turini is lang, maar heel fijn om te rijden. Het is gemiddeld nooit hoger dan 8%. Dus als je goed een strak tempo kan trappen, is dit een prima berg om door te komen. Pogacar is woonachtig in de omgeving (Monte Carlo) en is kind aan huis op de bergen, die vandaag genomen moet worden. Net als velen in het peloton. Dus de meeste renners kennen het parkoers van vandaag goed.
Zegen van Pogacar?
Gister na de finish gaf Pogacar al meteen aan vandaag niet in de aanval te gaan. Met hoeveel korreltjes zout dat genomen moest worden, kunnen we pas aan de finish zien. VLB had vandaag opnieuw zijn zinnen gezet op de etappewinst. De Tourwinst was gister (en als ze eerlijk zijn na week 1 al) overboord gezet. Het waren Kelderman en Tranik (beide van VLB) die wegreden. Dit deden samen met o.a. Carapaz (EF), Mas en Armirail, Carapaz, Bardet, Soler, Stuyven, Johannesen en Geniets. Deze renners kregen maximaal iets meer dan 4 minuten ruimte. Totdat Soudal-Quick-Step ( de ploeg van Evenepoel) een strak tempo gingen rijden. Het verschil werd verklein tot 3 minuten. Uiteindelijk moest de beslissing op de Col de Couillole komen. Het is een gelijkmatige klim met alleen maar 7 en 8 % klimmen. Het is dus niet de makkelijkste klim als je al de gehele dag in de aanval bent en de zon (die goed brandt in Frankrijk) op je helm en je lichaam schijnt. Maar wat was dit genieten van het landschap. De beelden, vooral in de afdalingen, waren schitterend om te zien. Het nodigt voor een ieder uit om daar eens te gaan fietsen.
Drie duo’s die het gaan doen
Het is wel erg knap van Carapaz dat hij het maar blijft proberen. Inmiddels was zijn beloning (aanvallen loont dus echt wel) wel al binnen. Carapaz zal morgen in Nice gekroond worden als winnaar van de Bollentrui (Bergklassement). En heel eerlijk, dat verdient de man uit Ecuador ook echt. Want wat heeft hij ook een goede Tour gereden. Ook de winst voor de groene trui is binnen voor de man uit Eritrea, Biniam Girmay. Het enige wat nog nodig was voor de man van Intermaché-Wanty was op tijd binnenkomen. Het plan van VLB werd snel duidelijk. Tratnik moest het tempo hoog houden om te zien of er nog koplopers af zouden vliegen. Uiteindelijk gingen een groep met Kelderman, Mas, Johanessen, Stuyven, Soler, Carapaz en Bardet door. Stuyven vloog er dan toch af. De Belg hield nog lang vol wat er knap was. Op 2:30 minuut gevolgd door de top drie, waarbij vooral de ploeg van Evenepoel er alles aan deed om Vingegaard wellicht te kraken en zo voor plaats twee te gaan. Op 11 kilometer van de finish gingen Mas (Movistar) en Carapaz er vandoor. Onze Nederlander Kelderman kon helaas niet volgen. Bardet sloot in een ultieme jump aan bij het leidende tweetal. Maar na 300 meter moest ook de Fransman buigen.
Pogacar wint weer!!
Met nog 10 kilometer te gaan was de vraag: gaat er in de groep van de favorieten nog iets gebeuren of lukt het de vluchters dan eindelijk toch om voor de overwinning te gaan? Het groepje van de favorieten dunde ook steeds meer uit. Landa zat er nog. Met kopman Evenepoel. Pogacar met Almeida van UAE. Jorgenson met Vinegaard voor VLB. Het zestal was een verdeling van duo’s. Maar welk duo is het beste? Een fantastisch beeld van ultiem ploegenspel was de douche die de geloste Soler gaf aan Pogacar en Almeida. Bij UAE zit het met de saamhorigheid wel goed. Op 7 kilometer was er een aanval van Carapaz, maar Mas die counterde. En daarachter was het Evenepoel die het probeerde. Maar Vingegaard boog niet. Pogacar reed makkelijk mee. Grootste slachtoffer werd Landa. Met nog 5 kilometer had het leidende duo nog 1:11 minuut voorsprong. En weer ging Carapaz het proberen. En tegelijk ging Evenepoel er vandoor. Maar Vingegaard counterde met Pogacar in zijn kielzog. Evenepoel moest passen. Vingegaard had goede benen. Hij maande Pogacar om over te nemen, maar de Sloveen deed of zijn neus bloedde. Het was net of Pogacar graag wilde dat Evenepoel terug moest komen. Op 2,5 kilometer van de finish hadden Vingegaard en Pogacar Carapaz en Mas achterhaald. Vingegaard reed een hele goede etappe. Ook Carapaz werd in de laatste kilometer gelost. Wat doet Pogacar? Laat hij de overwinning over aan Vingegaard? Op 500 meter vroeg Vingegaard om hulp. Pogacar reageerde en reed op kop. Het zou een sprint tussen de twee worden. De sprint was echt ongelofelijk. Pogacar wint weer!! Voor een sterke Vingegaard. Evenepoel verloor 54 seconden. Morgen eindigt de Tour met de tijdrit. De vraag is alleen: wordt het nummer 6?