Spreken met de benen
De afgelopen maanden heb ik zoveel prachtige wieleretappes kunnen bekijken en horen verslaan. De Giro, de Vlaamse Klassiekers De ronde van Zwitserland, van Slovenië het kon niet op. Ik las interessante interviews van een aantal deelnemers en wat ik daar allemaal van heb geleerd is; De TOUR is een werelds wielerspektakel van jewelste. Je bent pas echt wielrenner als je De Tour hebt gereden. Zo kijken ook de renners er tegen aan. Het afgelopen jaar hebben zij tijdens het trainen zich al het snot voor de ogen gereden want trainen – zoveel is wel duidelijk – is geen vrijblijvende zaak meer. De tijden zijn veranderd en niet zo een beetje ook.
Sinds kort is er een commercial die in een paar zinnen de magie van de TOUR
verklaart. “De TOUR is voorspelbaar; De Tour is onvoorspelbaar; Het gaat om data, het zijn maar data; Individuen kunnen de Tour niet winnen, Individuen kunnen ook de Tour winnen; De Tour is voor kenners; de Tour is voor niet-kenners; De Tour is er voor iedereen!” En zo is het precies.
Vallen en opstaan
‘Van vallen en opstaan word je groot, vallen hoort nu eenmaal bij het wielrennen’, verklaren de commentatoren. Maar die geweldige stuurmanskunst, met een vaart van zestig kilometer of meer even met losse handen een jasje aan – of uittrekken, toch nog even dat laatste gelletje pakken. De renners zitten gekleefd aan het zadel zijn één met hun fiets. Het is van een schoonheid waar ik alleen maar lyrisch over kan praten en schrijven. De wielersport kent de mooiste verhalen. De vreugde van de winnaars en het verdriet van de verliezers. Er worden dagelijks heel wat tranen geplengd want wielrenners zijn emotionele mensen en niet bang dit te tonen. Dan zijn het geen robots maar mensen van vlees en bloed. Drie weken lang iedere dag een enorme inspanning leveren, het lawaai van auto’s en motoren hun heen, het geluid van de helicopters boven hun hoofden, de opdrachten en boodschappen vanuit de ploegwagens, de bergen met hun haarspeldbochten met stijgingspercentages die je soms niet voor mogelijk houdt. De architect van de Touretappes Thierry Gouvenou weet de sprinters, de vluchters, de avonturiers, de klimmers weer een heel interessant en afwisselende tour voor te schotelen. Het wordt afzien maar ook genieten. Regen wind, hitte, maagklachten en maar blijven fietsen. Wielrennen is spreken met de benen en hoe!
Een chaotische eerste etappe
Vanaf de eerste trap – na de officiële Grand Depart – die de renners deden was de graagte om eindelijk te kunnen starten in de Tour duidelijk voelbaar. Het testosteron raasden door de magere lijven en er werd “gestoempt.”
Wie in de vroege ochtend uren La Course bij de vrouwen had gevolgd – hield zijn hart vast bij de eerste verkeershindernissen. Maar daar waar de vrouwen – gelukkig – netjes om heen wisten te rijden. maakten een aantal renners al snel kennis met het
asfalt. Het was vallen en gelukkig weer opstaan.
De ASO o.a. verantwoordelijk voor de veiligheid van het parcours, heeft dit jaar 2500 verkeersobstakels onder handen genomen. Door voor licht – en geluid signalen te zorgen of een zwaaiende vrijwilliger die een peloton op zich af ziet stormen.
Volgens een Nederlandse commentator kwam er een moment in de course waar de kijker best even het gras kon gaan maaien. Waarom zo een onzinnige opmerking wordt geplaatst blijft mij altijd een raadsel, want als je iets van de totale prestaties van de renners wil begrijpen dan moet je van start tot finish een etappe volgen. Dan stijgt de bewondering voor de Belg Tim DeClercq hoe hij kilometer na kilometer het hele peloton leidt. Je krijgt meer inzicht in het ingewikkelde “spel” dat wielrennen is. Hoe onterecht de opmerking was, bleek toen een stompzinnige toeschouwer zorgde voor een grote chaos waar een half peloton met veel klassementsrenners over elkaar buitelden. De Tour was slecht drie en een half uur onderweg, de schade groot en de gevolgen voor de komende dagen (nog) niet te overzien. Alsof de schrik nog niet genoeg was, zorgde een omkijkende renner opnieuw voor een gigantische chaos waar een grote aantal renners het slachtoffer van werd. Het beeld van een gevallen Chris Froome die niet meer kon staan en zoveel pijn had was zo alleszeggend en tragisch.
Van de eerder gebezigde woorden; “Het bejaardentehuis Israel” dat sloeg op de gemiddelde leeftijd van de renners van team Israel Start Up Nation waar de onfortuinlijke Froome en Greipel deel van uitmaken, viel achteraf gezien wel op een totaal verkeerd moment.
Ide Schelling
Deze verschrikkelijke beelden overschaduwde het geweldige optreden van de debutant Ide Schelling. Vooraf had hij al lachend aangegeven dat hij eigenlijk best wilde gaan voor de bollentrui. Zijn opgevoerde toneelstukje maakte dat hij zich los kon maken van de vijf koplopers. Hij wist een aantal tussensprints te winnen waardoor hij aan het eind van de etappe breed lachend in de bollentrui op het podium verscheen. Het was precies tien jaar nadat Johnny Hoogerland (de man van de val in het prikkeldraad) deze begeerde trui wist te veroveren. ’s Avonds bij een interview met Schelling gaf hij lachend toe dat zijn “indianen-truc” goed was geslaagd. Net doen alsof je de ploegwagen nodig hebt, waardoor de renners even de aandacht verliezen en jij er vandoor kan gaan. De overblufte koplopers hadden geen weerwoord en de voorsprong liep snel op na anderhalve minuut. Het leverde hem ook nog eens de prijs voor de strijdlustigste renner op.
Niet de goede benen
Vooraf was er al druk gespeculeerd wie vandaag de gele trui om de schouders zou krijgen. Zou het Wout van Aert zijn, Matthieu van der Poel of toch Julian Alaphillipe? Helaas had Mathieu van der Poel vandaag niet de goede benen, voor hem niet het begeerde geel. Bij Wout zal zeker de eerdere val een rol gespeeld hebben. Het was de lieveling van de Franse wielerfanaten; Julian Alaphillipe die terecht deze kleur trui om de schouders kreeg. Alle klassementsrenners moesten letterlijk en figuurlijk hun wonden likken.
janna van zon