Ongeloof, sensationeel en onwerkelijk!

TADEJ POGACAR!!!

Van tevoren waren de meeste volgers er wel van overtuigd dat Roglic gister de Tour de France 2020 reeds had gewonnen. De tijdrit van vandaag moest alleen nog even gereden worden. Ergens ver weg van binnen had ik een klein stemmetje die zei het kan nog. Vandaar dat ik gister ook nog maar weer eens refereerde aan de historische ontknoping van de Tour van 1989. Toen won Greg Lemond de Tour met 8 seconden verschil van de Fransman Laurent Fignon. Nu was het verschil 57 seconden.

Normaal gesproken was dat voor een tijdritspecialist als Roglic meer dan genoeg. En het parcours was het ook op het lijf geschreven. Een lang recht stuk waar hij misschien wel iets verliest op de top tijdritspecialisten, maar daarna gevolgd door een heel lastige klim naar La Planche Belles Filles. Het werd uiteindelijk een thriller van jewelste die het weerga niet kende. 

Verschil in voorbereiding

Het sensationele slot van de Tour van 1989 werd uit de boeken geschreven door het drama en heroïek van de Tour van 2020. In dubbel opzicht, want de Corona Tour van 2020 was toch al heel speciaal door alle beperkingen vooraf. Maar als je vandaag de mensenmassa op La Planche Belles Filles zag, dan kon je toch niet echt zien dat de Fransen 1,5 meter afstand hanteren. Ik moet heel eerlijk zeggen dat de eerste tekenen vooraf waren. Het inrijden van Pogacar was agressief. De voorbereiding zag er ook echt uit als iemand die voor zijn laatste kans zou gaan. Achteraf is dat natuurlijk makkelijk te zeggen, maar dit had ik ook voor de start al gezien. Daarna de aankleding van de renners. De kleding van Pogacar was perfect. De aerodynamische kleding zat als een gegoten vacuüm pak om zijn tengere lange lijf. De lange mouwen (ondanks de warmte) gaven aan dat Pogacar ten koste van alles  deze rit tot in perfectie had voorbereid. Bij Roglic was dat net ff wat anders. De helm op zijn hoofd is nu in een paar uur al tig keer besproken. Waarom zit het materiaal wat je nodig hebt niet goed in de belangrijkste rit van je leven? Het beeld van Dumoulin en Van Aert die Roglic opwachtte bij de finish sprak boekdelen. Hier stond een verslag team. En niet zomaar een verslagen team, een murw geslagen bokser die tien tellen krijgt en weet dat zelfs dat niet genoeg is. 

Weer Wout van Aert

Dan de rit zelf. Lang was de Fransman Cavagna de allersnelste. Jawel, de Fransman die het gister ook al probeerde en pas goed werd in deze dagen op de laatste twee dagen. Morgen niet meegerekend omdat dit vaak een dag van de sprinters is. Toen kwam de eerste gele trein op gang. De tijden van Wout van Aert waren in het begin niet geweldig. Bij het eerste meetpunt was zijn achterstand 40 (!!) seconden. In het tweede stuk ging de V6 motor van Van Aert pas echt aan. De Belgische alleskunner was vervolgens 1.07 minuut sneller dan de Fransman. De tweede Jumbo/Visma renner ging van start, Tom Dumoulin. Bij het eerste meetpunt moest ook hij daar tijd inleveren op Cavagna, maar in het tweede deel ging bij Tom de v8 motor aan. Tom reed een geweldige tijdrit. En toen was het tijd aan de kanonnen. Landa, Porte, Lopez, Pogacar en Roglic waren allen om 17:12 weg.


Het secondenspel

Pogacar ging als een komeet weg. Alsof hij als de duivel achterna werd gezeten. Tadej zat ook gelijk in zijn ideale houding. Terwijl bij Roglic het er gewoon minder agressief uitzag en zijn helm steeds vreemder op zijn hoofd ging staan. Na het eerste meetpunt was de schade nog overzichtelijk. Maar na 20 kilometer had Pogacar Lopez al ingehaald en daarna ging het heel hard. Het positieve verschil tussen Roglic en Pogacar was steeds nog 30/35 seconden in het voordeel van de kopman van Jumbo/Visma. Maar toen gebeurde het ergens…. Pogacar ging kilometer voor kilometer sneller rijden en het verschil in het klassement liep steeds meer terug. Vraag was straks wie gaat er voor La Planche Belles Filles wisselen van fiets? Voor de camera’s was Porte de eerste die het van de grote favorieten deed. Pogacar volgde dat voorbeeld. En toen was het verschil nog maar 12 seconden. Nog steeds in het voordeel van Roglic. En toen Pogacar van fiets had gewisseld ging het pas echt hard. De voorsprong van Roglic ging naar de 5, 4, 3, 2 seconden. En opeens werd het blokje onder Roglic rood. Het zal toch niet? De 57 seconden voorsprong van Roglic was opeens weg. Ook Roglic wisselde van fiets. En die wisseling werkte bij een aantal extreem goed. Met een tijdritfiets is het lastig om hoog rijden, vandaar dat de favorieten overstapte naar een afgestelde bergfiets. De wissel van Roglic ging niet echt vlekkeloos. Het zag er ook allemaal minder snel uit.


Scheve helm

En toen werd het blokje onder de naam Roglic weer rood en er kwam seconden onder te staan. De seconden liepen op. Mensen die lekker in de tuin waren gaan zitten en dachten dat als ze terugkwamen een Nederlands feestje zouden krijgen, kwam opeens bedrogen uit. De secondes voorsprong van Pogacar werden opeens tientallen secondes voorsprong. De Tour had zijn ultieme ontknopingen te pakken en Pogacar schreef zich met een sensationele tijdrit voor eeuwig in de boeken van de Tour de France. Waar Roglic worstelde en zijn helm nu echt ging irriteren, ging Pogacar met die hele grote molen gestaag door. Je zag het ook aan de tred van beide. Roglic met dat kleine “Armstrong” verzet en Pogacar met die grote “Indurain” tred. Het werd uiteindelijk een zwarte dag voor Jumbo/Visma. Bijna drie weken lang waren zij de allerbesten. Voorzichtig al genoemd als een van de allerbeste ploegen ooit in de Tour. Maar vergeleken met die ploegen was het feit dat zij wel de Tour hadden gewonnen. Terwijl Jumbo/Visma uiteindelijk met lege handen stonden. 

Pogacar raakt in een trance

We hebben met z’n allen gekeken naar een knotsgekke, unieke, onwerkelijke, maar vooral fantastische ontknoping gekeken met als winnaar een 21e jarige jongen uit Slovenië. Pogacar gaf in een van zijn eerste interviews na de finish aan, dat een droom werkelijkheid was geworden. Hij kende elke bocht van het parcours. Hij wist wat er van hem verwacht werd. Hij luisterde lang naar zijn radio, maar op de klim kwam hij in een cadans waar al het geluid wegviel. Pogacar zat in die wereldberoemde zone. Afgesloten van alles en iedereen hoorde hij alleen het rondraaien van zijn wielen en luisterde hij naar zijn eigen ademhaling. Hij was in een trance en gaf alles. Dat was meer dan genoeg om de Tour te winnen, de gele trui dus te bemachtigen, maar ook de witte en de bollen trui mee te nemen terug naar Slovenië. Dumoulin werd tweede op 1.21. Porte (die een geweldige Tour heeft gereden) werd derde en eindigde zo ook als derde in het klassement. Van Aert werd verdienstelijk vierde en Roglic vijfde. Dat was niet eens slecht, maar hij eindigde wel op 1.56 minuten van Pogacar. En dat verschil had niemand voor mogelijk gehouden.


Pogacar stijgt boven zichzelf uitWe

We hebben een klim gezien waar Pogacar boven zichzelf uitsteeg. Er was werkelijk geen kruit gewassen tegen de 21e jarige uit de UAE-team Emirates. De ploeg die al snel Fabio Aru verloor had de eerste rit winnaar van deze Tour (Kristoff) en won uiteindelijk de grootste prijs, namelijk de gele trui! Wat een drama voor Jumbo/Visma. De gehele Tour ben je de beste ploeg. Heb je alles onder controle en beperk je het verlies in de belangrijke bergetappes. Roglic deed voor het gezicht geen trap teveel. Beperkte zich tot het controleren van de race, maar vergat verder afstand te nemen van Pogacar. Roglic zal hier van leren. Hij zal er heel ziek van zijn, net als de gehele ploeg. Maar eerlijk is eerlijk, uiteindelijk wint de beste renner. Pogacar is direct de jongste naoorlogse winnaar van de Tour met zijn 21 jaar en 364 dagen. Hij onttroont daarmee de winnaar van vorig jaar, Egan Bernal. Het was een fantastische Tour die door deze ontknoping altijd herinnert zal worden…

Zo ziet verslagen eruit!

Eén antwoord op “Ongeloof, sensationeel en onwerkelijk!”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.