Geen waaier, wel stress
Deze etappe stond vooraf bij de favorieten met dikke rode letters op de agenda. En dan was het niet als mogelijkheid om de etappe te winnen, maar meer als angst. En die angst was goed te merken in het peloton. De etappe voer de renners langs de Franse kust. De kans op waaiers was enorm groot, ook omdat de wind de laatste dagen in de middag flink op kwam steken. Die vrees was vooral te zien aan het zenuwachtige rijden van vele renners. De renners moesten vele vluchtheuvels, rotondes en andere obstakels ontwijken. Er ontstonden dan ook veel valpartijen, waarbij de Nieuw-Zeelandse debutant Bewley het grootste slachtoffer was. Het was ook schrikken voor de favorieten Pogacar en Guillaume Martin. De nummers 7 en 3 van het klassement. Ook Robert Gesink dook naar het asfalt, maar hield er gelukkig geen blijvende schade aan over. De angst zat er goed in, voordat de renners de laatste kilometers ingingen. Het was echter de Deceuninck-Quickstep ploeg die het voortouw nam in de laatste meters. Michael Morkov was een belangrijke factor in de uiteindelijke winst in de etappe. Morkov was de ideale lead-out voor de sprinter van de ploeg, Sam Bennett. De Ier had nog nooit een rit gewonnen in de Tour de France. Gelukkig kon de Ier het geweldige werk van zijn ploegmaat afmaken en won hij, zij het nipt, in de sprint van Caleb Ewan. Peter Sagan kwam (wederom) net tekort en werd uiteindelijk derde. Nederlander Cees Bol was de beste Nederlander op de achtste plaats.
De ultieme sprint
Wat is een ultieme sprint? De ultieme sprint is de sprint waarbij de sprinter uitstekend wordt weggezet en waarbij niemand ook maar in de buurt kwam. Zo kan ik mij een sprint op de Champs-Élysée herinneren waarbij Cavendish werd weggestuurd door een van de beste lead-out men ooit in het peloton, Mark Damien Renshaw.
Renshaw reed in zijn carriere ook nog kort voor Belkin, de voorloper van Jumbo/Visma. Maar Renshaw werd vooral bekend uit zijn tijd bij HTC-Highroad. “Markiemark” was een niets ontziend monster op twee wielen. Renshaw kende geen angst en had maar één doel, het perfect wegzetten van zijn buddy Cavendish. In die periode bij HTC-Highroad werd hij algemeen beschouwd als de wereld beste lead-out man alive. Zijn mooiste sprint lead-out was de sprint in 2009 naar Parijs. Renshaw reed zo ongelofelijk hard dat alleen Cavendish kon volgen, die de etappe won. Renshaw werd tweede en werd na deze etappe algemeen beschouwd als de allerbeste lead-out. Mocht je ooit denken dat de sprint van Wout van Aert buitenaards waren, kijk dan vooral de sprint van 2009 naar Parijs maar eens terug. Beter zal het nooit meer worden.
Hoe ik dat zo goed weet. Ik stond langs de kant op 400 meter van de finishlijn. Ik kreeg nog ruzie met een oude Fransoos die dacht dat hij het recht had om precies langs het parcours te gaan staan. Echter deze Fransoos had niet gerekend op die grote blonde Nederlander die hem even vakkundig “opzij” zette. Nooit zo snel een Fransoos eieren voor zijn geld zien kiezen. Naast mij stond ook een enorm scherm, waarop ik de sprint goed kon zien. En daar zag ik Renshaw opstijgen. Als een Boeing 747 steeg de Australiër op. Achter hem kwam the Manx Missile! En een sprint die nooit meer vertoond zal worden. Cavendish steeg niet op achter zijn buddy. Nee, Cavendish werd als raket afgeschoten. Waar achter hem wanhopig werd gesprint, lanceerde de Canonball Cav zichzelf en blies iedere tegenstander weg. Marc bleef uitlopen, achter hem spartelde de gehele sprintelite achter het duo van HTC-Highroad. Voor mij als groot fan van de Tour de mooiste sprint die ik ooit heb gezien en ooit zal zien. Deze staat voor eeuwig in mijn herinnering geschreven. Mark & Mark, de beste lead-out en sprinter die er ooit zijn geweest.