Wilskracht

Het woord wilskracht staat bij de wielrenners met dikke letters in hun woordenboek geschreven. Kijk naar een gemiddelde wielrenner, kijk naar de manier waarop hij lijdt en je weet direct uit welk hout de renner (of renster) gesneden is. Het lijkt soms wel of je als wielrenner masochistische trekjes moet hebben om met plezier op een fiets te gaan zitten in 35 graden en kilometers lang tegen 10% stijgingspercentage op moet boksen. Voorbeelden in het verleden van dit soort renners zijn er meer dan genoeg geweest. Kunt u zich Johnny Hoogerland nog herinneren na zijn val in het prikkeldraad? De beklimming van de Gavia van Erik Breukink in de sneeuw? Het ingepakte gezicht van Laurens ten Dam na zijn vreselijke val op zijn gezicht? Als je dan gister ook weer zag, dat er renners waren die het zo zwaar hebben na hun val in de eerste etappe (Siakov), maar toch van geen ophouden willen weten. Het is onderhand een patent wat de wielrenner moet hebben. Naast fysieke pijn kennen wij uiteraard ook de geestelijke pijn. Over het verlies bijvoorbeeld van een dierbare en daar de kracht vervolgens uit weet te putten. Dat verhaal had betrekking op de etappewinnaar van gister, Julian Alaphillipe.

Verdriet
Vorig jaar was één grote zegetocht van de oud-veldrijder. 14 dagen reed de zeer talentvolle en oersterke Fransman in het geel. Het leek bijna of hij de Tour kon gaan winnen, echter in het echte hooggebergte kwam hij gewoon net even iets tekort op de grote klassementsrenners. Dit jaar had de Fransman al geroepen dat geel geen doel was. Hij wilde liever etappes winnen. En hij had een trieste reden voor dat doel. In juni van dit jaar was zijn vader overleden na een slepende ziekte. De band die Julian met zijn vader had was hecht. Het was daarom ook een enorme klap dat die band was verbroken. Daarom was de oprechte emotie en verdriet in zijn ogen gister na afloop van de etappe schitterend om te zien. Juist deze etappe stond met grote letters in zijn agenda geschreven. De kans op geel bij winst was daarbij ook nog eens aanwezig. En zo kon de beste eendagsrenner van de laatste jaren zijn uiteindelijke doel behalen. Hij had de overwinning voor zijn vader binnengehaald. Daarbij was de spanning bij Alaphillipe in de laatste kilometers heel goed te zien. Hij bleef maar van die rare bewegingen maken. Het was een beetje slingeren van links naar rechts wat hij deed. De Belgen bij Sporza (de Belgische Sportzender) vertelden de kijker dat het was omdat hij zenuwachtig was. Maar uiteindelijk kon hij nog net afrekenen met zijn Zwitserse medevluchter, Hirschi. Die overigens ook een geweldige toekomst tegemoet gaat. En zo kwamen vreugde en verdriet bij elkaar! Dat is ook wat deze sport net even iets mooier maakt dan andere sporten. De wilskracht, de opofferingsgezindheid en de dunne balans tussen vreugde en verdriet maken van het wielrennen een schitterend schouwspel om naar te kijken.

Favorieten
Gister was een nuttige etappe om te zien wie van de favorieten nu echt goed zijn. Welke ploegen gedijen op dit moment het best? En na gister kon je makkelijk 1 conclusie trekken, dat deze Tour een geweldige ontknoping zal krijgen. Waarom? Omdat ik denk dat deze Tour onvoorspelbaar zal zijn. Ik zag gister tot 20 kilometer van de streep een geweldige Jumbo/Visma ploeg. Maar waar was de ploeg in de laatste beslissende kilometers? Kuss, Martin en van Aert vlogen er te snel vanaf. Gesink had geweldig werk gedaan en moest op het laatste begrijpelijkerwijs passen. Dumoulin viel ongelukkig na een hele rare move van Kiatkowski. Nee, het was nog niet de dag van de gele brigade. Wat verder opviel was het attente en vooral stille rijden van Quintana, Bernal, Carapaz en Mas. Maar ook moeten we de youngsters Formolo en vooral Pogacar vooral niet uit het oog verliezen. De laatste is vooral voor Bernal en Roglic een levensgevaarlijke renner en hij steekt ook nog eens in een hele beste vorm. Van de Nederlanders maakten Dumoulin en Mollema geen fouten. Tom had wat last van zijn polsen, maar dat was zeker niet noemenswaardig vond de sympathieke Limburger.

Gelukkig de Tour is (toch) weer begonnen! En ik geniet er met volle teugen van. Ik hoop dat u hetzelfde gevoel heeft en anders weet ik zeker dat dat gevoel ook snel bij u zal komen.

De val van Hoogerland

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.