‘Laat het spektakel maar beginnen’, de commentatoren zaten er helemaal klaar voor. Tom Dumoulin had er ook veel zin in, al zag hij ook tegen deze etappe op. ‘Maar als kijker zou ik hier voor thuis blijven. Het is toch geweldig dat ik er deel van uit mag maken.’ De kasseien spreken tot ieders verbeelding. De renners hebben een haat- liefdesverhouding met deze stenen.
Het is maar goed dat niet alle etappes in de Tour zo verlopen. Wat een ravage, wat een paniek en wat kwam je als kijker veel ogen te kort. Links – rechts – en midden in het peloton vielen renners, braken wielen, sneuvelden banden en was het voor iedereen stof happen. Een leger van vrijwilligers stond aan de kant met reserve wielen om het tijdsverlies zo beperkt mogelijk te houden. De winnaar van deze dag zorgde voor emotionele vreugdetranen. De Duitser Degenkolb – in 2015 betrokken bij een ernstig ongeluk – was afgeschreven als topsporter maar hij verbeet zijn pijn vocht terug want eens …eens wilde hij toch zo graag nog één grote overwinning behalen. Dat was vandaag over de kasseien! Het kon voor hem niet mooier.
Na afloop van de kasseien rit toonde Tom zich ietwat teleurgesteld, hij had gehoopt dat het verschil tussen de klassementsrenners groter zou zijn na vandaag. Maar er viel weinig te ontsnappen. Met de uitval van Richie Porte heeft hij wel een concurrent minder. Ook verloor Uran nogal wat secondes maar de komende week zal het verschil toch gemaakt moeten worden in de Alpen. Drie zware bergetappes wachten de renners…..ik ga er maar eens lekker voor zitten.
Overigens had Tom wel genoten van de kasseien rit. Schrijf hem maar voor volgend jaar op dat als deelnemer aan voorjaar klassieker Parijs – Roubaix.
De Giro Rosa werd een klinkende overwinning voor misschien wel de beste wielrenster van de wereld: Annemiek van Vleuten. Wie heeft niet de beelden op het netvlies staan toen zij tijdens de Olympische Spelen in Rio gekreukeld over een stoeprand lag. Het zag er zo eng uit dat Anna van der Breggen alle zeilen moest bij zetten om door te rijden om zo uiteindelijk de winst voor zich op te eisen. Maar Annemiek vocht terug en hoe…..zij was het plezier in wielrennen niet verloren en ook de angst om te rijden had zij achter zich gelaten. Zij en haar fiets vormden een éénheid. In de Giro Rosa reed zij een imposante tijdrit die met een voorsprong van twee en een halve minuut werd gewonnen. Het overwinnen van de Monte Zoncolan was indrukwekkend en ook de afsluitende rit toonde aan dat Annemiek van Vleuten niet te kloppen is. Met een totale voorsprong 4.12 minuten was de begeerde roze trui voor haar
Bijdrage van Janna van Zon