Echte emotie..... • Baaij & van Zon

Mijn mooiste sportmoment wat betreft echte emotie
De emotie in de sport is iets wat altijd blijft hangen. Het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt in de sport, was op het bijveldje ergens in Almere. In een wedstrijd van de mini’s had mijn zoontje in de ochtend tegen mij gezegd, dat als hij zou scoren, dat hij dat voor opa zou doen. Iedereen die mij kent, weet dat ik redelijk koel ben. Ook op het moment dat hij dat zei, was ik nog koel. Mijn vader was kort daarvoor overleden. Dus de emoties waren in de familie nog heel veel aanwezig (en nog steeds). In de eerste helft kreeg hij een bal voor zijn voeten, hij maakte een actie en schoot de bal (eerlijk waar) stijf in de kruis. Normaal zou hij als een vliegtuig (hij lijkt echt op zijn vader!) wegvliegen. Nu zakte hij door zijn knieën en zat op zijn hurken. En stak hij zijn armpjes in de lucht naar de hemel. Papa stond langs de kant en kreeg het opeens benauwd. Echt emotie is wat een mens raakt en in dit geval was het emotie wat zijn vader raakte. Nadat hij van zijn knieën omhoog ging, keek hij naar de zijkant. Alsof hij wilde zeggen: “zie je wel, Papa, deze had ik beloofd voor Opa!”. Papa werd geraakt door echte emotie.

15 mei 2011
We schrijven 15 mei 2011. Bij iedere Ajacied staat deze datum in het geheugen gebeiteld. Ajax moest winnen van Twente om kampioen te worden. Het was inmiddels 7 jaar geleden dat dat voor het laatst was gebeurd. Iedere thuiswedstrijd was ik in de Johan Cruijff Arena geweest samen met mijn broertje en andere Ajax-vrienden. Maar juist deze wedstrijd moest ik missen. De wedstrijd van het jaar. Ik was namelijk opnieuw (voor de 4e keer in drie jaar) geopereerd. Mijn broertje ging wel en ik zat thuis op de bank alleen. Mijn vrouw ging een heel lang rondje lopen in het park met de hond. Mijn vrouw kent mij en ziet al gauw aan mij als er echte emotie en spanning in mijn lijf aanwezig is. Ik ben zelden zo nerveus geweest voor een wedstrijd. Maar na het fluitsignaal en de waanzinnige ontlading barstte ik in tranen uit. Nou gebeurt dat heel weinig. Maar toen hield ik het niet meer droog. En net als mij zoveel anderen. Deze ontlading maakte echte emotie los. deze datum zal altijd in ons geheugen blijven gegrift. Een mooiere Ajax-dag zal er niet meer komen en dat werd vooral veroorzaakt door echte emoties. Ik weet nog dat mijn broertje na afloop bij mij thuis langs kwam. Het moment dat we elkaar in de armen vielen was wat de sport mooi maakt.

Echte emotie in de sport
Net zoals de WK finale van 1982. Deze werd in Spanje gehouden. En Duitsland werd omstreden finalist, omdat in de halve finale tegen Frankrijk de Duitse keeper Schumacher de franse verdediger torpedeerde en bijna invalide schopte. Iedereen zag het, behalve de Nederlandse scheidsrechter Charles Corver. Deze beslissing zal zijn leven lang blijven achtervolgen. In de finale lag de druk bij de Duisters. Maar de Italianen wilde zo graag winnen. Het eerste doelpunt werd gemaakt door de Italiaanse middenvelder Marco Tardelli. En het weglopen en juichen zal iedere voetballiefhebber wel eens hebben gezien. Het in extase wegrennen en echte emotie tonen na het doelpunt. Zelden zo iemand vol emotie gezien. Net als de Japanse schansspringer op de Winterspelen van Nagano. Het huilen van de schansspringer Harada was zo mooi. Dat het op een gegeven moment eigenlijk gênant werd. Dat iemand zo diep geraakt kon huilen. Nee, dat was zelden vertoond. Maar het huilen was oprecht. Net als een huilende Gerrie Knetemann na de Amstel Gold Race van 1985. Gerrie werd opgevangen door Mart Smeets. En wat volgde was een gesprek op een hoog emotioneel niveau. Gerrie was een jaar daarvoor zwaar geblesseerd geraakt. Hij reed met zijn fiets bovenop een bestelbusje. Wat volgde was een maandenlange revalidatie. Geen ploeg wilde de Kneet nog een kans geven, behalve het piepkleine Skil (nu uitgegroeid als het machtige Sunweb) ploegje. Echter, de Kneet deed het en flikte het. De emotie die bij de praatgrage Amsterdammer loskwam, kwam echt uit zijn tenen.

15 juli 2018
Ook vandaag was weer een staaltje van echte emotie te zien. Nee, niet van Djokovic of van de fransen die het WK wonnen. Ook daar zat uiteraard echte emotie in, maar het mooiste sportmoment van vandaag was de prestatie van John Degenkolb. Al heel lang ben ik een fan van de sympathieke Duitser. Nee, niet alleen omdat hij ook bij Sunweb heeft gereden. Nee, John was tot een paar jaar geleden een van de allerbeste eendags wielrenners. Een beetje te vergelijken met Johan Museeuw. Alleen dan zonder heel veel doping! Echter op 19 januari 2016 werd Degenkolb, samen met zijn ploegmaten Ramon Sinkeldam, Max Walscheid, Warren Barguil, Chad Haga en Frederik Ludvigsson aangereden tijdens de winterstage in Calpe. Degenkolb was zo zwaar geblesseerd dat hij bijna zijn linkerwijsvinger verloor. Verder kreeg hij ook nog hechtingen aan dijen, onderarm en lip. Hierdoor zag hij bijna het volledige wielerjaar aan zich voorbij gaan. Hij kwam hierdoor nooit meer op (zijn hele hoge) niveau terug. Tot aan vandaag…. Zijn commentaar aan de meet was om kippenvel van te krijgen. John liet zijn emoties op de vrije loop en liet echte tranen zien. Van vreugde en emotie. En eerlijk gezegd, niets is mooier in de sport dan echte emotie….