Een bijdrage van Janna van Zon
Het verkeersmeubilair
De valpartijen van gisteren – waaronder behoorlijk wat prominenten – herhaalde zich vandaag. Zij het met andere renners. Links en recht vlogen zij uit de bocht over een stoeprand van een rotonde. ‘Aan het parcours mankeert helemaal niets maar als je als dolle stieren een stadje binnen rijdt met al die smalle straatjes, dan vraag je om problemen. Het is dat ik atheïst ben, anders zou ik een kruisje slaan.’ aan het woord Tom Dumoulin. ‘Het is best eng hoor!’ De Belgen hebben het over het straatmeubilair dat door de nerveuze renners over het hoofd wordt gezien. ‘Ge moet minstens tien meter vooruit kijken.’ Geen geringe opgave als je vijftig kilometer per uur rijdt. Bij de nabeschouwing wordt aan analist Thijs Zonneveld gevraagd of de valpartijen nu achter de rug zijn. ‘Neen…verklaart hij stellig. ‘Er staat ons nog wat te wachten.’
Ik ben een mens
Gisteren had sprinter Dylan Groenewegen de benen niet. ‘Morgen een nieuwe kans’ lachte hij zijn teleurstelling weg die ook duidelijk op het gezicht van Merijn Zeeman – directeur Lotto Jumbo ploeg – was af te lezen. ‘Natuurlijk gaan wij onderzoeken hoe dat nu kan.’ Dylan was er op papier helemaal klaar voor. De rekenmachines en wetenschappers hadden hun werk gedaan en in theorie kon er weinig fout gaan. Maar de Tour is is veel meer dan wetenschap. De Tour is, grillig, onvoorspelbaar, wreed. De Tour is ook euforie, schoonheid, heldendom. De Tour is een sportevenement dat zijn weerga niet kent. Na afloop de van de etappe is het woord weer aan Dylan Groenewegen…het zat er vandaag opnieuw niet in. De gestelde nogal suggestieve vragen worden beantwoord met: ‘Ik ben geen robot maar een mens!’ Hij heeft er heel hard voor gewerkt dus zal de zege zich deze Tour nog wel uitbetalen, stelt hij nog ter geruststelling vast.
N.B Subweb heeft geen wetenschappers in de volgauto maar oud-renners.
janna van zon
