Vandaag was de eerste dag waar ik echt naar uit keek bij de toureditie van 2018. Waarom? De ploegentijdrit staat op het programma. Vroeger (in mijn geval heel lang geleden) zat ik als kleine jongen ’s middags op de bank. Al mijn vriendjes waren aan het voetballen, maar kleine Jeroen zat voor de buis. Ik zat mij te vergapen aan de stijl van de “Post-trein”. Vorig jaar heb ik hier al een stukje over geschreven. Maar de weemoed naar vroeger blijft mij soms parten spelen. De TI-Raleigh trein van ploegleider Peter Post was de allerbeste. Deze mannen uit de bekende Post-trein konden allemaal heel hard rijden. Ik ging dan helemaal op in de krachten smijtende Bert Oosterbosch, Gerrie Knetemann, Jan Raas, Roy Schuiten en vele anderen. De ploegentijdrit was alleen aan de allerbeste besteed. Je moest pijn willen en kunnen lijden om een gemiddelde van 50 kilometer per uur te willen rijden. De Post-trein kon dat als de beste. Vandaag stond er weer een nieuwe editie klaar en team Sky was tot de tanden gewapend aan de start verschenen.
Maar je hebt op een dag als vandaag altijd verrassingen. Deze dag en daarmee de uiteindelijke uitslag zat er vol mee. Was het de uiteindelijk gele trui van Greg van Avermaet? Nee, Greg is een hardrijder in een hele goede tijdritploeg. BMC weet wat het is om een ploegentijdrit te winnen. Is het dan het verlies van tourfavorieten Mollema, Bardet, Kruijswijk en de kleppers van Movistar? Nee, alle genoemde renners rijden in een relatief slechte tijdrit ploeg. Reden? Te weinig renners om hen heen die echt pijn willen lijden. En pijn lijden moet je. Toch, Wout?! Is het dan toch het relatief weinige verlies wat Sunweb (Lees, mijn grote favoriet Tom D.)? Nee, Sunweb mist weliswaar de onfortuinlijke Kelderman, maar ze hebben 8 renners die heel veel pijn willen lijden. En dat betaalt zich uit. Nee, de verrassing voor mij was de hele kleine winst van Froome. De beschimpte witte Keniaan had deze rit cursief omcirkelt. Voor de val op de eerste dag had de snuivende Engelsman zijn zinnen op deze etappe gezet. Zijn ploeg zat vol met tijdrijders. Zelfs zo erg dat er vier tijdritkampioenen van verschillende landen aan de start stonden. Hier moest de eerste klap voor onze fietsende apotheker hard aankomen bij de concurrentie. De tweede (hele goede) Nederlander van de ploeg moest net voor de tour wijken voor Luke Row. Row? Was dat niet de renner die scheen- en kuitbeen brak bij een vrijgezellenfeest? Ja, dat is die Luke Row. Totaal geen ritme, maar door de kleine dictator Brailsford verkozen boven Dylan van Baarle. Na een kilometer of 15 vloog de eerste renner er al af bij de trein van Sky. Eén keer raden wie dat was?! Ja, correct, Luke had het al gezien. Hij was niet goed genoeg. En toen werd het gezicht van de witte Keniaan nog witter. Want 5 kilometer daarna vloog ook Wout Poels er heel hard af. En toen had onze “altijd onschuldige” Chris nog maar 6 man over. Chris ging zichzelf dan maar op de kop nestelen. Eerlijk is eerlijk, Chris was goed (het schijnt dat in de buurt van de karavaan de pufjes niet meer aan te slepen waren). Chris reed zoals men zegt, de straatstenen uit het parcours. Maar aan de finish lachte Tom D. in zijn vuistje. Al die moeite van Sky om hier de eerste slag te slaan en dan was het nog niet lang niet genoeg. Als een kleine jongen juichte ik stilletjes. Want de prijzen worden aan het einde verdeelt (dat heeft de afgelopen Giro maar weer geleerd). Maar de eerste klap is altijd een daalder waard. Dat zei Peter Post (weet u nog? van de trein) ook altijd. Het blijft toch schitterend zo’n ploegentijdrit. Ik kijk nu al uit naar de individuele tijdrit. Die heeft Tom namelijk ook cursief omcirkelt. Chris weet nu al, dat hij daar flessen met neusspray nodig heeft.
Dan als laatste voor vandaag; Maarten Ducrot. De man is zo ongelofelijk saai en warrig, dat het onbegrijpelijk is dat de man nog de koers verslaat. Waarom in hemelsnaam vraag je je toch steeds af? Maarten zit daar als een marktkoopman vijf kwartier in een uur vol te praten. Vaak raakt het kant noch wal wat onze Maarten in zijn microfoon brabbelt. Legendarische uitspraak van vandaag van onze warrige krullenbol (tweeledig) was: “dan is één plus één, drie!”. U leest het goed, onze intellectueel met het vogelverschrikkerskapsel vond dat hij een statement moest maken en kwam met deze uitspraak om te benadrukken dat hij gelijk had in een stelling. Het vervelende van Maarten is dat je snel het geluid van de tv uit wilt doen en de radio (radio Tour de France) maar aan doet. Of nog beter, je kunt beter overschakelen naar de Belgen van Sporza. Daar zwaaien Michel Wuijts (geweldige commentator) en Jose de Cauwer (oud-ploegleider en een schat aan ervaring) de scepter. Deze twee Belgen zijn een genot om te volgen. Het is fijn om te horen (in vergelijking bij de knabbel en babbel van de NOS) en het blijft ook boeien. Hun stemgeluid is ook fijn om naar te luisteren. Bij Maarten denk je aan iemand, als je zelf slaapproblemen hebt. Maarten zou je het liefst na drie uur commentaar door de tv willen trekken. Daar kan Maarten ook niets aan doen. Hij kan er alleen geen ene hout van. Als u denkt, “Jeroen is niet zo’n fan van Maarten”, dan heeft u helemaal gelijk. Ik heb een hekel aan Maarten en Herbert Dijkstra. Ik verlang naar Mart Smeets en Jean Nelissen. Ook die hadden het ouwehoeren tot kunst verheven, maar daar zat tenminste nog een boeiend verhaal vaak in. Het meest boeiende wat Ducrot en Dijkstra kunnen vertellen is dat zij stoppen met het commentariëren. Geen mooiere dag voor mij als wielerliefhebber.
De Tour is begonnen. En ik geniet met volle teugen. Van Sagan, de onoverwinnelijke. Van Tom, de koele kikker en van Laurens ten Dam, de barbecueënde wielrenner. Deze Tour zal een hele mooie worden. Waarom? Omdat net als bij het WK voetbal iedere dag verrassingen zullen zijn. Het is de Tour van “niets is wat het lijkt”! En voor mij als wielerliefhebber zijn dat de mooiste…
De post trein in vervlogen tijden
De onoverwinnelijke!
Veel te snel overleden, maar wat een klepper was hij!
De dodelijk saaie Ducrot!