Een van de redenen waarom ik afscheid heb genomen van de galerie was het deelnemen aan beurzen. Voor de kunstenaars een must maar voor mij als standhouder een straf. De hele dag dat lawaai om mij heen, die onrust, dagen achtereen in een vreemde omgeving alert moeten zijn. Ik vond het vreselijk! Hoe succesvol deze beurzen – financieel- ook waren.
Ik moet daar telkens aan denken wanneer ik de renners zie zwoegen.
Kon ik tenminste zo af en toe nog even zitten zij denderen voort langs toeterende auto’s, schreeuwend publiek, idioten die die geen enkel besef hebben hoe stom ze zijn, de meest uiteenlopende weersomstandigheden, de levensgevaarlijke wegobstakels,
altijd uitkijken geen moment kunnen verzaken, vlaggen die voor je ogen wapperen,
de helikopters boven je hoofd, de dopingcontrole, de pers met vaak onzinnige vragen. De val partijen hetzij zelf of van een mederenner. Hoe sterk moet je zijn.
Wanneer ik in de ogen van de lezer soms overdrijf over mijn bewondering voor de renners dan weet u nu hoe dat komt.
janna