Dit was zonder meer de dag van de valpartijen. Is de Tour saai? Nee, absoluut. Is de Tour soms gevaarlijk? Ja, Absoluut en zeker waar. De dag begon echter met de valpartij die niemand heeft gezien, behalve de schrijver van deze blog zelf en een Poolse hardloopster…
Toen ik gisterochtend wegreed had Danielle al een slecht gevoel. Helaas werd dat gevoel de waarheid. Ik reed al een tijdje hard. Het weer was er ook naar en het ging gewoon vanzelf. Dat gevoel heb ik al een aantal weken (heeft waarschijnlijk met mijn nieuwe fiets te maken). Ik rijd ook gewoon echt makkelijk en wellicht gaat het dan ook soms te makkelijk. In het Kotterbos aangekomen reed ik over een wildrooster dwars door het midden. Opeens dacht ik snel weer de zijkant van de weg op te zoeken. Toen was daar opeens het moment…. ik raakte de grip totaal kwijt. Het leek net of mijn fiets zelf een richting op ging, die mijn hoofd en benen absoluut niet wilde. In een reflex kneep ik in mijn rem. Ik voelde de zwaartekracht naar links bewegen en ik maakte een tegengestelde beweging naar rechts. In een flits besef ik dat het gras ook rechts is. Mijn rechter zijkant van mijn lichaam raakt dan het asfalt hard, ik voel een scheut in mijn elleboog en schouder en besef dat mijn hoofd dan ook nog komt. Mijn lichaam duikt snel neer naar beneden en dan komt mijn hoofd snel in aanraking met het gras. Daar lig je dan wezenloos om je heen te kijken. De Poolse hardloopster komt dichterbij en vraagt: “are joe ghurt” (is geen spelfout, dat is wat ze vroeg). Ik reageerde, dat ik okay was. Maar mijn lichaam vertelde iets anders. Een fietsend echtpaar stopt en loopt snel op mij af. Ik kom langzaam overeind. Ik hoor dat er tegen mij wordt gezegd, dat ik ontzettend hard voorbij reed, een minuut daarvoor. Dat klopte, ik reed best hard (tik de 35 km/ph makkelijk aan). Ik besef mij dan dat ik ontzettend veel geluk heb gehad. Mijn fiets leeft nog en ikzelf gelukkig ook nog. Was ik een paar meter in het midden gaan rijden was het leed waarschijnlijk veel erger. Thuis aangekomen verteld Danielle dat zij haar gevoel ook aan mijn moeder had doorgegeven. Ik ben geschrokken, maar besef ook dat dit het gevaar is van recreatief fietsen. De oorzaak overigens van de valpartij was dat mijn achterwiel losschoot.
In de Tour is het echter anders. Daar moeten de renners voor hun brood gaan fietsen. De risico’s zijn vele malen hoger. De commercie, de sponsors en de supporters eisen prestaties van hun werknemers en helden. De Tour moet spectaculair zijn. De bergen moeten steil zijn en de afdalingen moeten ook spectaculair zijn. In deze Tour viel het tot op heden mee, maar de etappe van vandaag was er weer zo een. Vroeg in de middag hoorde ik van Janna dat Robert Gesink er op dat moment al uit was. De beelden van Mori die gillend (ja, echt gillend) op het asfalt ligt te schreeuwen gaan door merg en been. Ik zie Gesink met een pijn vertrokken gezicht aan de kant van de weg staan. Deze beelden zijn dan nog net niet geweest of ik zie opeens Geraint Thomas op de grond liggen. Ook hij is er in een afdaling hard onderuit gegaan. Aan de manier waarop hij reageert, weet je dat hij het vervolg van de Tour kan vergeten. De Tour is hard en wacht op niemand. Ook deze Tour kent zijn slachtoffers. Het begon al met dag 1 met Valverde en nu is de eerste drager van de gele trui er ook al uit. Wat er dan nog meer volgt, maakt het alleen maar erger. Contador gaat neer, omdat een andere renner tegen zijn fiets rijdt. De val van Alberto lijkt in slow-motion te gaan. Het eerste gevoel wat mij bekruipt is dat de carrière voorbij is. Alberto lijkt in de verste verte niet meer op de grote renner die hij ooit was. Nog steeds kan hij fantastisch fietsen, maar het is niet meer het niveau van Froome, Quintana of Porte. Deze naam in mijn hoofd te hebben zet het ergste beeld tot dan toe in. Porte maakt in de afdaling van de laatste beklimming een stuurfout en rijdt de onverharde gedeelte van de weg op. Je ziet hem willen corrigeren, maar raakt bij het terug willen sturen naar de weg uit balans en glijdt richting de bergwand. Daar wordt hij keihard aangereden door de hard aankomende Daniel Martin. De klap is vreselijk om te zien en Porte blijft stil liggen. Even later zie je de beelden waarin de ongelukkige Porte in de ziekenauto wordt gedragen. Weer besef ik mijzelf dat ik vanochtend ontzettend veel geluk heb gehad. Gesink, Mori, Thomas en Porte hadden dat vandaag niet. Zij vielen hard, heel hard en moesten de strijd staken. En zijn een illusie en ontzettend veel pijn rijker. Maar daar kijken ze vandaag niet naar uit.
De etappe werd overigens gewonnen door Rigoberto Uran. Al jaren een goede renner uit Colombia, die bekend werd van de Olympische spelen in London. Zie de (betaalde) finish van de wegwedstrijd. Hij won de sprint op een fiets (waarschijnlijk zijn redding) die alleen een grote en een kleine versnelling had. Ook hier moest er een fotofinish aan te pas komen. Tweede werd de fantastisch rijdende Warren Barquil, die gister ook al een halve heldendaad opvoerde. Zijn troostprijs was vandaag de bollentrui. Grote winnaar was toch weer Froome, die iedere aanval nog kan pareren. Maar iets zegt mij dat hij niet meer zo goed is. Maar dat is meer een gevoel. De komende dagen zal duidelijk maken of mijn gevoel op waarheid is gebaseerd. Echter, zijn tegenstanders vallen op dit moment met bosjes tegelijk uit. Deels door valpartijen en deels door het gewoon niet kunnen bolwerken (Quintana en Contador).
Vandaag is een rustdag. Een welverdiende rustdag. Het tempo waarin ze de laatste dagen reden, was zo ontzettend hard, dat een renner (hoe goed getraind dan ook) echt van moet herstellen. Het is hen dan ook meer dan gegund. Ik hoop ook dat Majka hersteld. Die was ook gevallen, maar zag er echt slecht uit. Ook hij is vele kneuzingen rijker en kan bovenstaand viertal zomaar eens gaan vergezellen. De Tour is hard, dat bewijst de dag van vandaag eens te meer. Morgen gelukkig geen valpartijen. Vandaag is belangrijk wie het beste hersteld. En dan gaan wij morgen weer vrolijk verder. Maar gelukkig liepen deze valpartijen nog enigszins goed af. De naam Fabio Casertelli zegt iedere wielrenliefhebber nog altijd wat. Op 18 juli 1995 liep het voor de zeer talentvolle Italiaanse wielrenner heel slecht af. Iedereen die op de fiets zit (prof, amateur of recreatief wielrenner) kijk altijd goed uit en wees alert voor de gevaren. Risico nemen is soms een slechte keuze.
Go pro samenvatting van de negende etappe
De fotofinish van de negende etappe
Voorbeeld van zo maar een valpartij: Val Voigt in de Tour van 2009
ister