De Tourkaravaan trok vandaag naar de ‘Nederlandse’ stad Pau. Het parkoers is glooiend en heuvelachtig. Voor de sprinters met enige klimmersbenen; Van Aert, Girmay en Philipsen moet dit appeltje, eitje zijn. Die worden er niet afgereden. Tenzij er weer een ouderwetse monsterontsnapping is. Ik schreef van de week al over de ontsnapping waarmee Chiappucci beroemd is geworden. Het was de start van een mooie carriere. Als ik heel diep graaf herrinner ik mij als klein jongetje en (toen al) enorme fan van de Tour één ontsnapping. Die van Teun van Vliet en Henri Manders in 1985 en de grootste ontsnapping ooit in de Tour van Thierry Marie.
Monsterontsnapping Thierry Marie
Het was de 6e touretappe van de Tour 1991. De rit ging van Arras naar de Franse havenplaats Le Havre. De rit ging over 259 kilometer. Het was die dag snikheet. Door de wind langs de kust was het alsof de renners met een föhn boven hun hoofd rondreden. Er was echter één renner die daar maling aan had: (korte) tijdrijder Thierry Marie. Bij de eerste tussensprint ging Djamolidine Abdoujaparov er met de punten vandoor. Kort daarna ging Marie er vandoor. Om nooit meer in het zicht van het peloton terug te komen. Gekkenwerk dachten de volgers van de Tour. Het record in de Tour van Albert Bourlon zal hij niet halen. Bourlon reed in 1947 253 kilometer op kop. De Tourfavorieten Breukink en Lemond vinden het best. In het geel rijden (en verdedigen) vinden zij veel te vroeg. Dat kost alleen maar kracht. Dus mocht Marie wegrijden om pas bij de finish met de bloemen door zijn collega’s weer in het zicht te komen. Het was een memorabele dag. Maar zo’n ontsnapping komt nu bijna niet meer voor.
Teun van Vliet was een groot renner
Voor Teun van Vliet had ik een zwak. Ik vond het een aandoenlijke renner. En ik had er ook wel wat mee. Hij werkte altijd hard, klaagde nooit, maar had wel het hart op de tong. Kleine Teun werd geboren in Vlaardingen. Nou niet echt een omgeving waar een profwielrenner tot wasdom kan komen. Geen heuvels, maar wel veel open stukken en wind. En laat dat nou juist de kracht zijn van Teun. Van Vliet was profwielrenner van 1984 tot en met 1990. Wat kort zou je denken. Maar dat kwam door een chronische ziekte waar hij aan leed. Van Vliet leed aan een chronische darmontsteking. Hij moest hiervoor geopereerd worden en kreeg een stoma. In 1991 werd het lot nog erger voor Van Vliet, toen hij getroffen werd door een hersentumor. Deze bleek in 2006 kwaadaardig, maar door een wonder heeft hij dit overwonnen en is hij vrij van kanker. Van Vliet werd in zijn carrière bekend om twee koersen: 1) de touretappe in 1985 waar hij de rit verloor van Henri Manders. Van Vliet was de gehele dag in de aanval met Manders, die van Jan Raas (ploegleider superconfex) niet mee mocht rijden. Manders won de sprint en Van Vliet was in alle staten. 2) wellicht nog mooier was de overwinning van Hennie Kuiper in Milaan-San Remo in ook dat jaar 1985. Kuiper en Van Vliet waren ploeggenoten bij Veranderlux-Dries (schitterende ploeg naam) en reden met z’n tweeën weg van iedereen. Het werd een lange vlucht, waarbij Van Vliet Kuiper (waar de sleet al om kwam te zitten) liet winnen.
Philipsen is de beste!
En wat voor etappe was het vandaag weer. Er gebeurde dan toch weer van alles. Van Aert was hersteld van zijn valpartij en was goed. Vroeg in de koers reden de topmannen van het klassement weg. Maar zij kregen geen ruimte. Inmiddels kwam ook de uitval van Roglic binnen over de koersradio. Roglic dus naar huis. Maar hij niet alleen. Het volgende Covid slachtoffer is bekend en dat doet de UAE trein pijn. Ayuso die een hele goede eerste week reed (en 9e stond in het klassement) moest ook opgeven. En zo werd het alsnog een vreemde en wederom geen saaie dag. Toch was er weer een valpartij net voor de finish. Van Gils zakte uit de sprint en nam daarbij Capiot (Arkea) mee. En er vielen nog meer renners. Gelukkig geen favorieten, maar ook onze Nederlander Cees Bol (Astana) viel lelijk. Het is nog maar de vraag of Capiot en Bol morgen die hele zware etappe met twee bergen van de Buitencategorie kunnen rijden. Maar zoals gezegd, Philipsen ging vroeg aan. Nu was het niet Girmay die als een duveltje uit een doosje kwam, maar was de eer aan Van Aert. Echter de renner van Visma/Lease-a-Bike redde het net niet en kwam een halve fietslengte tekort. En zo was daar de tweede overwinning van “de vlam van Ham”. En dat zorgde tot grote vreugde bij de geplaagde ploeg van Roodhooft, waar Van der Poel wel actief was maar nog steeds de benen niet heeft om voor eigen kansen te gaan. Maar dat zal Alpecin een zorg zijn, zolang er maar gewonnen word. Morgen de rit naar de Tourmalet met een uitgebreide toelichting van mijzelf, omdat ik de berg afgelopen week al heb gereden.