Hora est… De Franse Kunstwereld kent mooie traditie. Bij iedere toneelvoorstelling komt er een acteur op het podium met een staf waarmee hij drie keer op de grond stampt. Zo wordt het publiek gevraagd even stil te staan bij de prestaties van de acteurs en actrices. En hun eerbied te tonen voor de kunst. De UCI bedacht een variant en vroeg de populaire en veelwinnaar Peter Sagan om deze eervolle opdracht te verrichten. Dat doet hij geheel op eigen wijze maar weet de omstanders toch zover te krijgen dat zij in stilte hun eerbied tonen aan de renners.
Het is een bijzonder begin van een wegwedstrijd die na 6 uur 19 minuten en 34 seconden heroïsch eindigt.
Remco Evenepoel is een klasse apart… wat een talent en wat een geweldige prestatie weet hij toch telkens weer te leveren. Zelfs superlatieven lijken niet de kern te raken van dat wat de Vlaamse Remco Evenepoel vandaag opnieuw heeft laten zien. Verleden week won hij goud bij de tijdrit en nu goud bij de wegwedstrijd.
Zijn overmacht laat hij zien op finish. Na eerst een buiging op de fiets, stapt hij af en dwars op de finishlijn staat hij daar helemaal alleen samen met zijn fiets. Hij spreidt zijn armen wijduit en straalt een kracht uit die ontroert maar ook heel veel bewondering en respect oproept.
Pas na een minuut komt de Fransman Valentin Madouas uitgewoond maar dolgelukkig als tweede binnen. Na een sprint is het de tweede Fransman Christoph Laporte – die na herstel van een vreselijke val – het brons weet binnen te halen.
Het interview na de grote zege met de ouders va Remco is er één om in te lijsten.
Liefdevol en realistisch weten zij hun zoon te beschrijven, de nuchterheid naast het besef van een nooit te vergeten prestatie. Remco is wat ouder en veel wijzer geworden maar wel iemand die met twee benen op de grond blijft staan. ‘Hij kan goed omgaan met zijn populariteit.’ Dat gaat hem nog verder brengen. Nog verder??? Een pas 24 jarige die bijna alles wint wat er te winnen valt en dat ook nog eens doet op een manier die sensationeel is.
In de ochtend is hij nog even naar een honkbalwedstrijd gaan kijken dat verzet even de geest.
Even paniek
Maar vijf kilometer voor de streep een lekke band krijgen, het klinkt als een nachtmerrie! Niet weten hoe groot je voorsprong is – want vandaag wordt er zonder oortjes gereden en moeten de renners hun intuïtie aanspreken – het zorgt voor paniek, de adrenaline komt zijn oren uit. Gelukkig is de voorsprong zo groot, de ploegwagen in de buurt, de reservefiets vliegensvlug gepakt en krijgt de Superheld van deze dag snel te horen dat hij vooral rustig moet blijven omdat hij nog genoeg voorsprong heeft.
Dan volgt de ontlading en het komische gebaar van een wuivende hand; oei…oei..oei maar wel met een lach van oor tot oor. En je weet dat de renner weer alles onder controle heeft. Gewoon weer door en tempo maken.
Een aangedane en blije Belgische Bondscoach Sven Vanthourenhout toont na afloop zijn bewondering voor de hele ploeg. ‘Ik ben fier op deze mannen.’
De Exoten
Het gaat zoals is voorspeld … de Exoten uit Thailand, Rwanda, Uganda, Mauritius krijgen een voorsprong van ruim 14 minuten. Het peloton houdt zich gedeisd en er wordt veel gelachen. Zij hebben immers nog 273 kilometer voor de boeg.
Voor de commentatoren is er alle tijd voor voor een praatje met Peter Sagan die zich vereerd voelt om door de UCI te zijn uitgenodigd om vandaag het startsignaal van de wegwedstrijd te geven. ‘Moeilijk te zeggen wie er vandaag gaat winnen. Er wordt veel van Remco verwacht maar iedereen zal naar hem kijken. Dus zou het ook zomaar een outsider kunnen worden.’ Remco deelt op 77 kilometer van de streep zijn eerste plaagstootje uit, heeft al snel door dat het nog niet dé tijd is, hij probeert het opnieuw op 67 kilometer, maar hij voelt dat hij nog steeds moet wachten.
Op 38 kilometer voor de streep is het raak! Er is nog 15 kilometer te rijden wanneer Evenepoel zich weet los te maken van de 25 jarige Franse Valentin Madouas.
Vol bewondering zal Mathieu van de Poel – die zich samen met Wout van Aert een aantal malen goed laat zien – nuchter vaststellen dat Remco op een geweldige wijze iedereen op precies het juiste moment heeft weten te verrassen. Mathieu probeert het, laat de kijker een paar maal op het puntje van de stoel zitten maar het is vandaag niet voor hem. ‘Remco is de terechte winnaar.’ Wat zijn eigen prestatie betreft; ‘De dag van vandaag moet nog maar even landen.’ Tijdens de wedstrijd wordt er door een commentator opgemerkt dat de kaaklijn van Mathieu wel heel strak staat. Wat dit dan betekent, wil zijn collega weten ‘Tja… het kan zijn dat hij voelt dat het vandaag niet voor hem is maar het kan ook dat hij heel erg gefocust is.’ Hiermee maakt hij de onvoorspelbaarheid van de wielersport duidelijk.
Het spel van de medailles
Op 25 kilometer van de finish begint het spel om de medailles ‘Wat is het toch een prachtige sport’, roepen de Vlamingen in koor. Er is een boeiend duel tussen Van der Poel en van Aert, de renners geven elkaar geen centimeter ruimte. Zij herhalen hun uitval nog een keer maar het levert niet het succes waarop wordt gehoopt. Zij weten zich niet te bevrijden van hun concurrenten. Madouas lijkt zelfs nog even bevreesd te moeten zijn voor zijn zilveren medaille. Laporte, Jorgenson, Küng, halen van alles uit de kast maar de jonge Fransman houdt stand. Ook de Italiaanse renner Viviani rijdt zich eerdere malen goed in de kijker maar een medaille zit er voor hem niet in.
Wie weet heeft hij a.s. donderdag – waar hij voor Italië uitkomt bij het baan wielrennen – meer succes.
Remco Evenepoel verdient alle maar dan ook alle lof en aandacht. Hulde voor datgene hij vandaag heeft laten zien en gepresteerd.
Doch ook het beulswerk van de Vlaamse Tiesj Benoot en dat van de Nederlandse Dylan van Baerle zal heel veel kijkers zeer bekoord hebben.