Het was de dag van de wielrenners. Je weet als renner, win je vandaag, dan ben je vier jaar lang de kampioen en mag je dus de regenboog trui dragen. Vanaf de Spelen van 1936 (ook wel, de beruchte Adolf Hitler Spelen) wordt er een olympische wegwedstrijd georganiseerd, zoals we die nu nog kennen. Sindsdien wonnen de Nederlandse wegrenners drie medailles: zilver was er voor Gerrit Voorting in Londen 1948 en Erik Dekker in Barcelona 1992. Hennie Kuiper veroverde het goud in München 1972. De genoemde renners waren destijds allen amateur. Dat was de regel, die vroeger nog gold tijdens de Spelen: Je moest als atleet amateur zijn.
Grote winnaars van eerder goud
Het laatste podium was een hele goede. Richard Carapaz (de meeste strijdlustige renner in de afgelopen Tour de France) werd winnaar. Wout van Aert won zilver en Pogacar werd winnaar van het brons. Twee van deze drie renners zijn er vier jaar later niet bij. Pogacar had wel een hele bijzondere reden, want Urska Zigart werd door Slovenië niet uitgekozen om deel te nemen. Dit was voor de beste wielrenner op deze aardbol ook direct een reden om zelf ook niet af te reizen naar Frankrijk. Wat opvalt is dat vele winnaars later een dubieuze rol als mogelijk doping-zondaar hadden. Zo werden de Olympische kampioenen Ulrich (2000), Vinokoerov (2012) en Samuel Sanchez (2008) later betrokken bij verboden goedjes. Welke naam ook opvalt is de Italiaan Fabio Casartelli, die later in de Tour de France van 1995 in de afdaling van de Col de Portet d’Aspet verongelukte. Drie jaar daarvoor won de Italiaan Olympisch goud van de Spelen in 1992.
Eeuwige roem voor Bart Brentjes
In 1896 en van 1920 tot 1992 stonden alleen de disciplines baan- en wegwielrennen op het programma, van 1900 tot 1908 alleen het baanwielrennen en in 1912 alleen wegwielrennen. In 1996 kwam mountainbiken er als derde discipline bij en in 2008 volgde BMX als vierde. De eerste renner die de titel pakte bij het mountainbiken was onze landgenoot Bart Brentjes. Die daar heel veel bekendheid voor terugkreeg en het mountainbiken direct op de kaart zetten.
De grote favoriet
Vandaag was er maar één grote favoriet. En die naam was natuurlijk Matthieu van der Poel. De Nederlander (en zoon van Adrie van der Poel) stond huizenhoog bij de bookmakers op 1. Maar er waren vele kapers op de kust. Zo zijn de Belgen heel sterk vertegenwoordigt met Evenepoel en Van Aert. Wanneer het op een sprint zou aankomen, dan trekken de Belgen ongetwijfeld de kaart van Van Aert. Gevaarlijke concurrent voor de Belg is de Deen Pedersen. Die is in de sprint enorm sterk en dus zullen de Denen graag de toppers in een sprint af willen zetten. Maar als er één grote favoriet is, betekent dat niet altijd dat dat ook de winnaar wordt. Het probleem is dat iedereen zal kijken naar MvP. De Belgen zitten wat dat betreft beter in de keuzes, omdat zij twee kaarten kunnen trekken. Vier jaar geleden was het Evenepoel die voor Van Aert moest rijden, maar voor zijn eigen kansen ging op 60 kilometer van de finish en een fantastische race reed. Niemand die hem weer terug zag. En die kaart kan nu ook weer gekozen worden op een kilometer of 50 van de finish.
Schitterend parcours
Het parcours was enorm mooi. De eerste honderd kilometers (van in totaal 270 kilometer) waren niet mooi. Maar de renners reden eenmaal in Parijs langs de mooiste plekjes die deze fantastische stad herbergt. De renners zullen daar nu eenmaal niet van kunnen genieten. Het is ook een draai-en-keer parcours, waardoor het opletten geblazen was voor de favorieten. In het begin reden er nog exotische renners weg, maar al gauw op 60 kilometer van de finish namen de toprenners de koers over. De klim langs de Moulin Rouche was schitterend. Het deed een beetje denken aan de ronde vorig jaar in Ierland. Op 46 kilometer was daar de eerste (kleine) tik van Van der Poel. Die even in de beklimming aanzette. Wout van Aert sprong direct mee. De twee sloegen direct een gat, waarmee ook meteen werd aangetoond, dat de twee toppers erg sterk waren. Op het hoogste punt (Sacre Coeur) stonden tien rijen dik supporters. Er waren enorm veel mensen op de been, die graag de toppers van het wielrennen graag van dichtbij willen bekijken.
Evenepoel wil voor een herhaling gaan
Vijf renners die een gaatje sloegen na de explosie van Van der Poel. Naast onze landgenoot en Van Aert was dat ook Amerikaan Jorgenson, Fransman Alaphillipe en Let Skujins. Echter deze renners kregen veel aandacht, maar het was nog altijd Ben Healy die op kop reed. De Ier, die voor het sterk rijdende EF Education-EasyPost rijdt. Ook Healy was in de afgelopen Tour de France een van de smaakmakers door zijn onuitputtelijke aanvalsdrang. Ook achter het achtervolgende vijftal hadden de beste renners zich gevestigd. Het was duidelijk dat de Denen de slag hadden gemist, dus onder leiding van de Deen Pedersen werd het gaatje gedicht en kwam het kleine peloton (met Evenepoel) weer bij de vijf. Daarna was het de beurt aan Remco Evenepoel om Healy in te halen. De Belg reed met een indrukwekkende jump weg. Hij kreeg vervolgens een aantal gevaarlijke renners met zich mee. Op 35 kilometer was de situatie als volgt: 1. Helay op 23 seconden gevolgd door een groepje met Küng, Woods, de Franse favoriet Madouas, Wright, Meesterknecht van UAE Politt, Haller en Lutsenko. Deze groep reed tot 13 seconden op Healy. Het was vooral Evenepoel die gas bleef geven. Het was een moordend tempo van de Belg. Een voor een reed de Belg zijn kompanen eraf. Daarachter moest Van Baarle hard werken voor van der Poel. Healy reed met Evenepoel, Haller, Küng en Madouas door.
Unieke prestatie van Evenepoel
Inmiddels was op 28 kilometer van de finish de tempoversnelling van Evenepoel ook Küng en Haller te machtig. Van der Poel probeerde het nog, maar Van Aert verdedigde de positie van Evenepoel. Vooraan kreeg Evenepoel iedereen eraf, behalve Madouas. De Fransman kreeg met zoveel support langs de kant vleugels. De Fransen hadden naast Madouas ook nog Laporte en Alaphillipe van voren. Die laatste probeerde het om bij zijn landgenoot te komen. Maar zijn poging miste de kracht. Evenepoel oogde de sterkste. De mimiek van Madouas om in het spoor van de Belg te kunnen blijven sprak boekdelen. Met nog 20 kilometer te rijden lagen Evenepoel en Madouas nog steeds op kop. Ze hadden 1 minuut voorsprong. Het leek dus tussen de Belg en de Fransman te gaan. Op de voorlaatste klim was daar dan de verwachte jump van Evenepoel. Madouas moest het antwoord schuldig blijven. Het is nog nooit voor gekomen dat een renner twee keer goud op een wielerwegwedstrijd won. De Zwitser Cancellara stond wel meerdere keren op het podium, maar niet twee keer goud. De Belg is 24 jaar en dan heeft hij al twee gouden medailles. Het is een ongelofelijke prestaties van een zeer talentvolle wielrenner. Ooit als voetballer een glanzende carrière in het verschiet (Remco haalde zelfs Belgische jeugdelftallen met voetbal), maar toch op 16-jarige leeftijd definitief voor het wielrennen gekozen. En die beslissing heeft hem enorm veel gebracht. Op 3 augustus 2024 schreef Remco geschiedenis door twee keer achter elkaar Olympisch kampioen te worden. En toen was daar het moment. Een lekke band voor Evenepoel. Vorig jaar was het de val van Van der Poel en nu op 4 kilometer van de finish een lekke band. Gelukkig was de auto van de Belgen dicht achter de Belg. Grote paniek bij Remco. Je zag de wanhoop in zijn ogen. Dat werd vooral veroorzaakt doordat de renners geen oortjes hadden. Dus Remco wist zijn voorsprong ook niet. Het was genoeg. Het gebaar van “het was close” was een mooi gebaar. De Belg wist het. Geschiedenis is gemaakt.
En zo kwam er een einde aan de zegetocht van Evenepoel. Hij won de dubbel en werd ook twee keer achter elkaar de olympische wegwedstrijd. Vorige week won hij de tijdrit op grandioze wijze. Een week later was hij opnieuw de allerbeste! Rijdend over de Seine stapte hij af en maakte een fantastische foto! Geweldig. Madouas werd op meer dan 1 minuut tweede en won dus zilver. Laporte werd derde en maakte het Franse feestje compleet. Twee en drie voor Frankrijk, maar de mooiste kleur behoort toe aan de allerbeste, Remco Evenepoel. Van der Poel kwam pas na 2 minuten over de finish. Het is de Nederlander niet gelukt om zijn faam waar te maken. Waar hij vier jaar geleden in Australië op een politiebureau zat toen de koers werd gereden, was er nu een Belg die iedereen het nakijken gaf.