Het is zover! We zijn aanbeland bij de laatste etappe. Dat houdt ook in dat dit de laatste bijdrage is van ons, Janna van Zon en mijzelf. Drie weken lang hebben wij de lezers van ons stukjes proberen te boeien in onze liefde voor het wielrennen en de Tour de France in het bijzonder. En wat zijn we verwend deze Tour. Spanning was er wellicht minder (tot aan de beslissende tijdrit van vandaag), omdat er één renner was die met kop en schouders bovenuit stak. Tadej Pogacar was getergd door de twee tweede plaatsen in de afgelopen twee jaar. Het krenkte de Sloveen enorm. En ook gister was er weer een staaltje spierballen van Pogacar.
Moet Pogacar kadootjes geven?
Eergister gaf de Sloveen nog aan dat hij gister niet mee zou rijden. Het klusje was geklaard en de vier overwinningen waren prima voor de gele truidrager. De etappe van gister was echter wel op zijn lijf geschreven. Niet alleen omdat hij de bergen goed kent. De bergen van gister lagen hem ook. En eerlijk is eerlijk, Pogacar hield netjes woord. Zijn top ploeg UAE had geen hoog tempo. Maar het was juist Soudal-Quick-Step die Pogacar in de kaart speelde. In een laatste poging om wellicht toch voor plaats twee te gaan bracht de ploeg van Evenepoel Pogacar in de zetel, die hij in principe niet wilde. De discussie die later ontstond was dat Pogacar de overwinning beter aan Vingegaard moest schenken. Ook onze Texaanse doping slikker werd weer wakker. Armstrong vond het beter voor Pogacar om zich nederig op te stellen. Maar de doping heeft de hersencellen bij de Amerikaan flink aangetast, omdat de renners in een competitieve sport zitten. Hoe staat het als Pogacar wel de overwinning aan Vingegaard had gelaten? Dan was de vernedering helemaal compleet geweest. Dus was het in een split second voor Pogacar gister duidelijk en zette hij flink aan voor de sprint, die hij dan ook eenvoudig won van de Deen. En won hij zijn vijfde etappe in deze Tour. Wint hij vandaag ook de tijdrit, dan presteert hij het ongelofelijke door in de Giro zes etappes te winnen en dat in de Tour de France te herhalen. Het zou een ongelofelijke prestatie zijn van de allerbeste renner in het peloton.
Terugblik naar 1989
Vooraf had de koersbouwer Thierry Gouvenou wellicht de finish van de Tour de France 1989 in zijn hoofd. De wellicht allermooiste finish in de geschiedenis van de Tour de France ooit. Het titanengevecht van Laurent Fignon, de leider in het klassement en Amerikaan Greg Lemond. Dat was ook de Tour van de monsterontsnapping van Gert-Jan Theunisse richting de Alpe d’Huez. De 21e etappe in de Tour van 1989 ging van Versailles naar Parijs. Midden op de Champs-Elysees was de finishlijn getrokken. Ik was toen 18. Ik zat met mijn boekje (die had ik met schaatsen en met wielrennen) op mijn schoot. Klaar om de tussentijden voor mezelf op te schrijven. Ik weet nog goed, dat de voorsprong van (de helaas al overleden) Laurent Fignon 50 seconden was. Ik weet de commotie voor de start ook nog wel. Lemond kwam met een ossenkop stuur aan de start en een super snelle helm op. De jury kwam er aan te pas om er een oordeel over te geven. Lemond mocht starten met zijn helm en stuur. En we zullen nooit weten of het daaraan heeft gelegen, maar de geschiedenis is geschreven. Lemond wint op 8 seconden (het kleinste verschil ooit) de Tour de france van 1989. Wellicht had Gouvenou dit scenario ook in zijn hoofd met de opmaak van de etappes. Alleen Pogacar gooide roet in het eten door al ver voor vandaag de Tour te beslissen.
Pogacar sloopt nog een keer iedereen
Het parkoers voor de tijdrit was een mooie. De rit ging vanuit Monaco richting finishplaats Nice. De mooie schepen lagen zich net als bij de Formule 1 wedstrijd van Monaco naast het parkoers. In totaal moesten de renners een afstand van 33,7 kilometer overbruggen. Na 3,9 kilometer ging het omhoog voor een beklimming van La Turbie (die gecategoriseerd was als 2e categorie) om vervolgens in dalende lijn richting Nice te gaan. Halverwege was Harold Tejada de snelste op het parkoers. Vooraf had men vooral schrik voor de eventuele regen en onweer die kon vallen. Halverwege was het al duidelijk dat Wout van Aert niet voor de winst in deze etappe zou gaan. De Belg was meer bezig met de Olympische Spelen en was daarvoor in training. Althans daar leek het sterk op als je naar de Belg van Visma/Lease-a-Bike (VLB) keek onderweg. De meeste renners vonden het wel goed. Arme Jorgenson. De Amerikaan van VLB ging onderuit, maar kon wel weer op de fiets stappen. Nog steeds was er hetzelfde leidende drietal in het tussenklassement: Tejada (Astana), Martinez en de Belg Campenaerts. Wat opviel bij de drie toppers van deze Tour was dat alle drie de renners volle bak van start gingen. Die spaarde zich zeker niet. Op het eerste tussenpunt was Pogacar de snelste van de top drie. Hij was 7 seconden sneller dan Vingegaard en 26 seconden sneller dan Evenepoel. De toon was door de Sloveen gezet. Wellicht dat hij in de beklimming tijdwinst probeerde te pakken als buffer voor de (gevaarlijke) afdaling. Het was mooi om de verschillende stijlen van de drie te vergelijken. Evenepoel was schokschouderend de beklimming aan het bevechten. Vingegaard was 26 seconden sneller dan Evenepoel bij meetpunt 2 op de Col D’Eze. Pogacar kwam aan gedenderd en was bijna 25 seconden sneller dan Vingegaard. Nu kwam de afdaling en het stuk van de echte tijdrijders. Vingegaard speelde in de afdaling met het lot, maar bleef gelukkig op de fiets. Inmiddels was de Canadees Gee de snelste. Jorgenson was ondanks zijn val de snelste. Ook Pogacar had een moeilijke manoeuvre. De eerste drie reden er echt voor. Inmiddels sprak de GPS in het voordeel voor Pogacar. De Sloveen was opnieuw bezig om huis te houden. Het grens bijna aan het onmogelijke inmddels. Bij het derde meetpunt was Pogacar meer dan 1 minuut sneller dan Vingegaard. Er staat echt geen maat op de Sloveen. Evenepoel was duidelijk sneller dan Jorgenson. Wat een schitterend moment was het teken van Pogacar door 2 kilometer voor de finish drie vingers op zijn rug op te steken. Je moet er maar opkomen als je 60 kilometer/per uur rijdt. Vingegaard was 10 seconden sneller dan Evenepoel. Maar het wachten was op de Tourwinnaar en zesde etappe winnaar, Pogacar!! Pogacar won de slot tijdrit met 1 minuut en 2 seconden op Vingegaard. De beelden aan de finish waren fantastisch. De hele UAE ploeg was in het geel gestoken. Pogacar wint na de Giro (met zes etappe overwinningen) nu ook de Tour (met zes etappe overwinningen). En hij wint en passant drie ritten op rij. De laatste die dat behaalde was Mario Cippolini. Het regent records voor de Sloveen. En het is hem volledig gegund. Hij was de beste. De tranen van Evenepoel waren ook heel mooi. Evenepoel heeft een geweldige Tour gereden. Het podium is compleet. De Tour de France van 2024 gaat de geschiedenisboeken in.
Aan dit moois komt helaas een einde
En hiermee zijn we aan het einde gekomen van de Tour de France 2024. Namens mijzelf en vooral mijn partner-in-crime Janna van Zon wil ik jullie bedanken voor het lezen en alle leuke reacties. Het blijft een feest voor ons om over de mooiste sportwedstrijd van het jaar te schrijven. Voor ons is dit toch een van de mooiste periodes van het jaar. Drie weken lang de Tour de France met radio Tour. Ik ga het enorm missen. Deze drie weken zijn ook voorbij gevlogen. Dat komt zeker ook door het spektakel dat we kregen voorgeschoteld. Als belangrijkste wapenfeit is wel de overmacht van Pogacar in deze Tour. Vooraf had niemand (behalve Mou) voorspeld dat de Sloveen zo goed zou zijn. Tadej heeft deze Tour de France 2024 gemaakt vanaf het begin. Hij maakte de koers. Hij viel aan en bleef gaan. Verder viel het rijden van Philipsen en Girmay (beide drie overwinningen) op. De aanvalsdriften van Carapaz (in de laatste anderhalve week) en Abrahamsen (in de eerste week) was schitterend om te zien en zij hebben beide deze Tour ook mede kleur gegeven. Het was een heerlijke Tour, die ik niet zo gauw zou vergeten.
Met dank aan Janna!
Ik wil tot slot vooral Janna van Zon bedanken voor de heerlijke stukjes die zij schreef. Ze blijft mijn voorbeeld in het schrijven.