Tijdrit 25.3 kilometer.
Aan de vooravond van de tijdrit wordt er bij de avondetappe een aardig filmpje getoond waar Tom Dumoulin laat zien dat hij het tijdrit rijden niet verleerd is. Het zit ‘m niet zozeer in het tempo maar wel in zijn houding. Zijn commentaar is van dien aard dat je nieuwsgierig naar de volgende dag. Maar het roept ook iets van nostalgie op. Zoals Tom op de fiets zat, dát was waar je als kijker verliefd op werd.
Het is allemaal geschiedenis geworden, gelukkig is Tom niet verloren voor de wielersport, hij heeft nu een andere rol die hem op het lijf geschreven lijkt.
Hoe hij in staat is om op een ontspannen wijze het publiek mee te nemen naar – zoals in dit filmpje – de top van een pittige klim, is leerzaam en ook nog eens grappig.
Mogelijk is het een aardig gespeeld “voorval” dat wanneer er een niets vermoedende wielrenner hem voorbij tracht te rijden er even iets van het “gif” naar boven komt wat je als prof renner wel moet hebben als je wilt winnen. “Ja dag” wordt er quasi verontwaardig geroepen en met een paar serieuze trappen verdwijnt de “uitdager” geheel naar de achtergrond.
Wat Dumoulin als analist zo siert is zijn expertise, het delen van eigen ervaring.
Hij weet wat er zich allemaal afspeelt binnen een peloton, hoe ingewikkeld dat soms kan zijn. Dat verklaart ook zijn empathie voor de renners. Hij kan relativeren maar tegelijkertijd weet hij ook de vinger op zere plek te leggen en steekt dan zijn mening niet onder stoelen of banken.
De diskwalificatie van Jasper Philipse is een “genadeklap” is niet alleen voor de renner is kwestie maar ook voor zijn ploegmaten. Maar de jury kon niet anders dan deze terechte beslissing nemen. Ploegleider Roodhooft vindt in principe dat er niets aan de hand was maar legt zich neer bij het besluit van de jury. De begeerde groene trui die binnen handbereik leek, is nu ver weg dat is de realiteit. Maar top sport is topsport en dat betekent dat je tegenslagen moet kunnen verwerken en zoeken naar nieuwe kansen. Met een Mathieu van der Poel binnen de gelederen zal er nog zeker een dag komen dat er wel weer gejuicht kan worden. Dat klinkt allemaal zoals het hoort maar het venijn blijkt dan toch in de staart te zitten door de volgende opmerking. ‘Ik hoop wel dat de UCI niet te veel gaat luisteren naar een bekende concurrent. Nee… er wordt geen naam genoemd maar de hint is duidelijk. Want de bedoelde bekende renner heeft er juist voor gezorgd dat Philipsen geen vreselijk ongeluk kon veroorzaken, door zijn benen stil te houden.
Natuurlijk waren de journalisten er als de kippen bij om naar zijn mening te vragen en deze was geheel correct. Netjes en beschaafd.
Voor mij betekent de start van de Tour het begin van mijn “vakantie” . Ik krijg kaartjes, mails en apps van vrienden, die weten dat ik drie weken “buiten bereik” ben. Noodzakelijke afspraken en vergaderingen worden in de ochtenden gepland of op de dagen dat de Tour een rustdag kent. Het Museum is even voor drie weken niet te bezoeken. Thuis met alle comfort en schoonheid om mij heen reis ik in met de renners mee.
Eigenlijk zijn mijn schrijfsels interviews op afstand. Ik luister naar dat wat ik hoor en schrijf dat op om het na afloop van elke etappe te verwerken tot een kleine verhaaltje, waarvan ik natuurlijk hoop dat de lezers het leuk vinden om te lezen.
Vrijdag 5 juli moest ik uit mijn “Tourbubbel” stappen hetgeen best heel ingewikkeld voelde voor mij. Maar het kon gewoon niet anders. Ik heb dus niets mee gekregen van de winst van Remco Evenepoel, niet dat Roglic liet zien dat je hem nog zeker niet moet afschrijven, Pogacar deed wat hij moest doen en Vingegaard een fantastische tijdrit reed maar net iets te kort kwam. De Tour blijft nog spannend.
Vanaf vandaag zit ik weer aan de buis gekluisterd.