Amai!! Gelukkig kan de Tour liefhebber, die ik ben even een dagje bijkomen. Vandaag staat er namelijk een nieuw verwacht sprintduel op het programma. Maar de dag van gister was natuurlijk de dag van de overmacht van UAE. In de geschiedenis van het wielrennen hebben we natuurlijk tal van ploegen, die zo oppermachtig waren, gehad die een Tour volledig domineerde. De afgelopen twee jaar hebben we natuurlijk genoten van de Jumbo/Visma ploeg. Maar de overmacht die de UAE ploeg liet zien in de etappe naar de top van de Galibier was indrukwekkend. Met een absolute uitblinker in de Portugees Joao Pedro Goncalves Almeida. De 25-jarige meesterknecht had zich de eerste dagen van de Tour gespaard, maar reed gister in zijn eentje alle favorieten aan gort. Het was ronduit indrukwekkend om te zien, tot wat voor beulswerk de Portugees in staat was. In mijn rijke herinnering van de Tour de France ben ik dat niet vaak tegengekomen.
Mapei is het UAE van de jaren 90
De Mapei ploeg was een Italiaans-Belgische ploeg die in het peloton rondreed van 1993 tot 2002. De ploeg had de bijnaam, ‘squadra azzura’ wat staat voor de Blauwe Armada. Het motto van de ploeg was 10 jaar lang: “Vincere insieme”, wat “samen winnen”. Na 2002 ging Mapei verder onder de vlag van Quick-Step, de huidige ploeg van wellicht wel een van de beste ploegleiders ooit, Patrick Lefevere. De grote man achter de ploeg was in die tijd Giorgi Squinzi, die de ploeg met harde hand regeerde. De ploeg bestond vaak voor een groot deel uit Italianen en Belgen. Maar dan wel de beste van beide landen. Bekendste namen waren Johan Museeuw, Andrea Tafi, Gianni Bugno en Frank Vandenbroucke. 8 jaar zijn ze de beste ploeg van het peloton en ook in de Tour laten ze zich met regelmaat gelden. In 1997 behalen ze in één seizoen 95 overwinningen. Een aantal wat wellicht iet vaak meer wordt verbroken.
La Vie Claire en Tapie zorgen voor Frans succes
Dan die andere ploeg die de Tour de France domineerde. Voortgekomen uit de Renault ploeg en onder bezielende leiding van Cyril Guimard gaf miljardair Bernard Tapie het sein om een ploeg te formeren, die ongeëvenaard zou zijn. Daarbij niet alleen kijkend naar Franse wielrenners, maar juist ook een bron aanboren in de grote Engelstalige landen, zoals Amerika en Groot-Brittannië. De ploeg was tevens ontzettend herkenbaar aan de shirts. Nog steeds is het een cult itemstuk om met het shirt van de Franse topploeg te rijden. Het bekende Mondriaan uiterlijk was ontzettend zichtbaar, iets wat heden ten dagen wenselijk is vanwege overheersing van de kleur blauw nu in de Tour. De jaren 1985 en 1986 waren de topjaren van de ploeg. In dat jaar wonnen zij de Tour de France met respectievelijk Bernard Hinault en Amerikaan Greg Lemond. Maar het waren niet alleen die twee die hun sporen in de geschiedenis van de Tour de France hebben verdient. Ook renners als Laurent Jalabert, Kim Andersen, Steve Bauer, Tony Rominger en Bjarne Riis waren toen al toonaangevende renners of zouden dat kort daarna worden. Deze ploeg staat net als de hieronder beschreven ploeg voor eeuwig op mijn netvlies gebrand. Ook vooral omdat mijn grote held uit de jaren 80 in die ploeg reed. Ik kan wel zeggen, dat Bernard Hinault de reden was voor mijn grote interesse in het wielrennen, wat later over ging in fascinatie door de Spanjaard Miquel Indurain.
TI/Raleigh is de grondlegger van dominantie voor UAE
Als je dominantie in de Tour de France zegt, dan kan je niet om één team heen. De TI/Raleigh zet in 1980 een record neer die in lengte van dagen nooit meer verbeterd zal worden. De ploeg wint in het jaar dat Joop Zoetemelk de Tour de France wint 11 etappes. De ploeg is op dat moment in handen van oud-renner Peter Post. De ploeg stond in die jaren bekend om de bijnaam: “de Posttrein”. De succesformule zat hem o.a. in de samenstelling van de ploeg. Iedere renner die reed in de Tour in de rood/zwart/gele brigade had de potentie en de vrijheid om te winnen. En heel eerlijk, voor die tijd hadden ze geweldige Nederlandse wielrenners. Wie kent Gerrie Knetemann, Jan Raas, Joop Zoetemelk, Hennie Kuiper, Henk Lubberding, Johan van der Velde en vele anderen, niet? De grote wielericonen uit de geschiedenis van het moderne wielrennen hebben vrijwel allemaal gereden voor Post. De ploeg viel in 1983 uiteen en ging verder als Panasonic. Jan Raas die grote ruzie had met Post, begon een eigen ploeg, Kwantum Hallen. In 10 jaar tijd won de ploeg meer dan 1000 (!!) wedstrijden. De frames van de fietsen werden grotendeels met de hand gemaakt. De ploeg blonk vooral uit in de ploegentijdrit. De discipline die de ploeg tot in de puntjes beheerste. De ijzeren discipline die Post van zijn ploeg eiste, werd nagenoeg altijd in een klinkende overwinning terugbetaald. Er zal in de toekomst van de Tour de France nooit meer een ploeg zijn, die zo’n overmacht heeft op de rest van het peloton en nagenoeg alle disciplines van het wielrenner beheerst. Je ziet nu vaak ploegen, die zich richten op de sprints, dagzeges of tourzege. Een combinatie van de drie zal in deze tijd gewoonweg niet mogelijk zijn.
Een rit voor de sprinters?
Vandaag is dan na de lastige etappes van de afgelopen dagen voorbestemd aan de sprinters. Of aan de aanvallers in het peloton. Als er een grote groep wegglipt, die niet al teveel tijd pakt gedurende etappe, dan is de kans groot dat de sprinters wederom om de zege gaan strijden. Het peloton startte in Saint-Jean-de-Maurienne, waar Fransman Bardet (de eerste gele truidrager in deze Tour) in 2015 al eens won. Het zou een stunt zijn, als hem (of opnieuw een Fransman) opnieuw lukt. De breekpunt in deze etappe is in de laatste kilometers. Net voor de sprint loopt de weg licht naar rechts. Het zal een groot aandachtspunt zijn van de lead-outs die hun sprinters zo goed mogelijk weg willen zetten.
Geschiedenis geschreven door de “Legend from Man”
Buiten de vraag wie de Tour zou gaan winnen, was er nog een grote vraag die voor deze Tour de France van toepassing was. Met de nadruk op was, want er is opnieuw historie geschreven. Mark Cavendish (Astana) deelde het record aantal touroverwinningen met de grootste wielrenner aller tijden, Eddy Merckx. Cavendish wilde graag vorig jaar al zijn 35 overwinning boeken, maar toen viel Cavendish ongelukkig op zijn schouder. Sinds 2005 is Cavendish onderdeel van het profpeloton. In de beginjaren van zijn carrière werd Cavendish ook nog drie keer wereldkampioen op de baan. The Manx Missile liet al vroeg zien, dat het een ongelofelijk talent is. Hij reeg de overwinningen aan elkaar. Welllicht onderdeel van het mooiste en beste duo sprint-lead-out met Mark Renshaw schreef Cavendish veel overwinningen op zijn conto. Wat uiteindelijk vandaag resulteerde in het alleenrecht op touroverwinningen aller tijden met 35 zeges. Het was mooi om te zien, dat Cavendish op weg naar het podium een erehaag kreeg van het peloton, want hij moest na zijn zege teruglopen. Je zag ook gewoon dat vele renners het hem gunnen, ook al was hij vele jaren een onuitstaanbaar mannetje. Maar hij heeft daar nu helemaal alle recht toe, want 35 touroverwinningen is een ongelofelijk record. Saillant detail was het moment Cavendish juichend over de finish kwam zijn ketting eraf liep. Het lot was hem in de afgelopen jaren eindelijk goed gezind. Ander historisch moment was de eerste groene trui voor Biniam Girmay. Ook dat was nog nooit eerder voorgekomen. Achter Cavendish werd Philipsen op waarde geklopt.