Sunweb slaat weer toe!

En dat is drie voor Sunweb

Aan het begin van het seizoen deed iedereen (de zogenaamde volgers) een beetje over de “wanorde” bij Sunweb. Dumoulin was overgestapt naar Jumbo/Visma. Oomen stond op het punt zijn oude kopman te volgen. En ook beroepspechvogel en voormalig talent Kelderman stond ook al met één been buiten de Sunweb familie. De ploeg die uiteindelijk naar de Tour zou gaan deed de wielerharten toch ook niet echt harder kloppen.

De enige echte bekende zijn Tiesj Benoot en Nicolas Roche. De andere renners zijn Cees Bol (de sprinter), Arndt, Casper Pedersen en Joris Nieuwenhuis (Joris wie?). De laatste twee renners zijn Hirschi en Soren Kragh Andersen. En laten deze renners nou de smaakmakers van de Tour worden samen met Wout van Aert. 

De Franse tijdrijder

Eerlijk is eerlijk. Sunweb heeft ons allen echt verrast. Als middelmatig team behaalde zij vandaag dus alweer de 3e overwinning. In principe blijft het daarbij tenzij Cees Bol zondag boven zichzelf uitstijgt. Of Hirschi moet zaterdag nog een keer verrassen. Vandaag was het weer een dag voor sprinters. Die zich al rijk hadden gerekend voor een nieuwe massasprint. Het liep toch even net anders met toedoen van Sunweb. In het parcours was één berg(je) van de 4e categorie opgenomen. Niet iets waar de favorieten warm of koud van zouden worden. De Fransman Rémi Cavagna was de eerste vluchter. De Nederlander Dylan van Baerle (Ineos) sloot aan. Toen Guillaume Martin (12e in het klassement) aansloot was er direct reactie uit het peloton. Martin liet zich direct terugzakken. Het was even een komen en gaan en Cavagna bleef in zijn eentje doorgaan. Cavagna is een Frans tijdrijder en vooral die discipline kwam van pas om vooruit te blijven. In het achtervolgende peloton had vooral Lukas Pöstlberger dikke pech. Hij werd in zijn mond gestoken door een bij en moest de strijd staken. Ongelofelijk zuur als je alle bergen hebt getrotseerd en dat een bij je de weg naar Parijs verspert. 

Sunweb kan haar geluk niet op

Intussen bleef Cavagna stug doorgaan. Uiteindelijk zou zijn solotocht 120 kilometer bedragen. Er sloten een aantal renners aan, maar onder leiding van Sunweb werden die snel ingerekend. En toen was daar de definitieve kopgroep. En dat was een kopgroep voor de volgers heel vrolijk van zouden worden. o.a. Naesen, Stuijven, Rowe, Sagan, Bennett, Trentin en de Sunweb renners Arndt en Andersen. Trentin probeerde het, maar zijn concurrenten voor de groene trui Sagan en Bennett haalde hem terug. En dat was het seizoen voor de al eerdere etappewinnaar Soren Kragh Andersen. Met een explosie reed hij weg en bouwde binnen mum van tijd de voorsprong op tot 30 seconden. Dat was uiteindelijk genoeg om de overwinning te grijpen. De tweede etappezege was een feit. En Sunweb’s derde. Het feest kan niet op bij de geteisterde Duits/Nederlandse ploeg, maar na drie weken rijden in Frankrijk ziet de wereld er opeens heel anders uit. Andersen was enorm blij en geef hem eens gelijk. Het komt aanvallers niet vaak toe dat ze twee keer in een grote ronde de winst  pakken. Morgen is de grote finale. De tijdrit naar La Planche des Belles Filles. 

Triathlonstuur

Het is de dag van de 23e juli 1989. De afsluitende tijdrit naar Parijs. De afstand van de tijdrit is 24,5 kilometer. Het weer was mooi en de vooruitzichten waren niet gericht op een sensationeel einde. De voorsprong van de Fransman Laurent “Le Professeur” Fignon waren 50 seconden. 50 seconden over 24,5 seconden. Dat moest toch genoeg zijn. Weinigen die er aan twijfelde dat Lemond het nog zou halen. Daarvoor moest hij dus meer dan 2 seconden per kilometer inlopen. Vlak voor de start was daar het gedoe met de fietsen en de helmen. Waar Fignon zijn tijdritfiets neerzette en aan het wachten was op de start, daar was er rumoer bij de Amerikaan. Lemond had een maas in de regelgeving gevonden. In de triathlon had een nieuw fenomeen zijn intrede gemaakt: het triathlonstuur ofwel het ligstuur. 

Aerodynamica

Voor een aerodynamische houding was dit stuur een absolute vooruitgang. Lemond was slim en had om twee redenen het stuur erop gemonteerd. 1) het stuur zou hem op zeker tijdswinst opleveren en 2) misschien nog wel belangrijker, hij wilde Fignon nerveus maken. En dat laatste lukte. Fignon had zich misrekend. De aerodynamische houding van het stuur en zijn “pispot” (tevens aerodynamische helm) op zijn hoofd gaf de Amerikaan vleugels. Thierry Marie had een hele goede tijd neergezet van 27:30. Een tijd die wellicht de winnende zou kunnen zijn. Maar halverwege was Lemond al gauw de snelste en hij liep seconden voor seconden in. De spanning nam met de minuut toe en al gauw bleek dat Lemond de tijd van Marie zou gaan verpletteren. Fignon kreeg dat mee van zijn ploegleider Guimard (een legendarische ploegleider) en de Fransen zagen de bui al hangen. 

Lemond haalt het

De laatste kilometer

Lemond kwam richting de finish en zijn tijd zou een legendarische worden. Uiteindelijk kwam Lemond binnen in 26:57. Hij reed de 24,5 kilometer met een onwaarschijnlijk gemiddelde van 54.519 km/h. Lemond had de psychologische strijd gewonnen. Fignon voelde dat het op de laatste kilometer aankwam. Het schommelde van net voor en net achter. Dit zou een historische einde van een van de meest besproken Tour de France edities zijn. Fignon kwam achter Lemond met een batterij van motoren aan denderen. Maar je zag aan zijn houding (het schudden van het lichaam) dat hij de strijd aan het verliezen was. Lemond stond zenuwachtig te springen. De spanning was om te snijden. Dit was in de geschiedenis van de Tour nog nooit gebeurd. De laatste kilometer was het verschil 2 seconden in het voordeel van Fignon. Het kwam echt op de laatste kilometer aan. Op 100 meter van de finish was Fignon geslagen…. Lemond won de Tour van 1989. Ongeloof op het gezicht van een ieder. José de Cauwer (Jawel, mijn favoriete Tour commentator van de Belgen) kon zijn geluk niet op. Als ploegleider won hij met het bescheiden ADR de Tour. Lemond sloeg zijn handen voor zijn ogen. Zijn helm en stuur hadden hem net dat beetje toegebracht om de gele trui in de laatste seconden van de Tour over te nemen. Fignon zat geslagen op de grond. Hij was verslagen. Op waarde en op de techniek. Het was voor de Fransen een enorme zwarte dag. Het was het einde van de meeste besproken finales van een Tour.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.