Helden..... • Baaij & van Zon

Ergernis
Ik heb mij mateloos gestoord aan het vreselijke gedrag van Neymar tijdens het afgelopen WK. Ronald Waterreus (niet echt mijn vriend) van de NOS heeft altijd één stokpaardje, namelijk dat voetballers jankertjes zijn in vergelijking met wielrenners. In deze tour zijn er weer legio van voorbeelden wat een ontzettend doorzettingsvermogen en karakter bepaalde wielrenners hebben. Ik zag Dylan Groenewegen gister letterlijk en figuurlijk ploeteren. Ik vrees voor vandaag, maar helemaal voor de dag van morgen voor de sympathieke Amsterdammer. Hij zal het geluk met zicht mee moet hebben. Maar als er een aantal ploegen (ik denk Movistar) echt het gaspedaal indrukken bergop, dan gaan er veel meer sneuvelen dan de tweevoudig winnaar van een touretappe in deze ronde.

Mollema kwam zondag hard ten val, had ontzettende pijn in zijn rug. Maar stoppen?! Nee, dat komt niet in de vocabulaire van de renner van Trek-Segafredo voor. Bouke strekt zijn rug, verbijt de pijn en gaat in zijn karakteristieke houding verder bergop. Terwijl een paar weken geleden Neymar maar door bleef gaan met rollen over het veld. Het was bij het gênante af voor wellicht een van de beste voetballers van dit moment. Het zal je vader of echtgenoot zijn, dan helpt het geld wat de vallende ster verdient, niet eens. Dat staat dan niet in verhouding. Als ik zijn vader was, zou ik toch echt even iets in zijn oor fluisteren, namelijk dat hij heel snel moet kappen met “deze shit” (een legendarische uitspraak van een directeur van een grote voetbalclub). Waar Neymar lekker ligt te rollen, moeten de wielrenners die hard in aanraking met het asfalt zijn gekomen, de pijn verbijten en in onmenselijke omstandigheden verder gaan. Een diepe buiging naar deze helden op de fiets, wat overblijft is het ronduit aanstellerige gedrag van enkele voetballers. Ergernis is wat overblijft.

Helden
Neymar was een held geweest, als hij was gevloerd en direct was opgestaan. Zijn tegenstander glimlachend had aangekeken met een blik van “jij maakt mij niets!”. En vervolgens de verdiende vrije trap in de kruising had geschoten. Ooit heb ik een van mijn wielerhelden Bernard Hinault zien lijden. En dan met de hoofdletter L. Wij schrijven het jaar 1980 (het bewuste jaar van onze Joop). De toenmalige 25-jarige Fransman en tweevoudig tourwinnaar Bernard Hinault maakte zijn favorietenrol in de eerste week meer dan waar. Hinault won de proloog en vervolgens de vierde en vijfde etappe, respectievelijk een individuele tijdrit en een parcours dat deels over de kasseien van de wielerklassieker Parijs-Roubaix liep. Dat was deels dezelfde etappe als afgelopen zondag. Later bleek dat Hinault teveel van zijn toch al niet beste knie had gevergd. Wie de rijstijl van Hinault nog kent, trapte de Breton met de bijnaam “de Das” steevast een zwaar verzet. Zo zwaar dat hem dat de Tour van 1980 kostte. Echter, Hinault hield het zelfs nog 6 etappes vol en moest toen gedesillusioneerd afstappen. Dat deed hij overigens wel in de gele trui. Geluk bij een ongeluk was dat Joop Zoetemelk vervolgens na Jan Jansen de Nederlandse Tourwinnaar werd.

Echter drie jaar later was een soortgelijk geval. In 1983 wist de toen nog vrij onbekende Pascal Simon in de negende etappe van de Tour de gele trui te veroveren. De dag daarna komt hij ten val en breekt zijn schouderblad. Simon rijdt nog zes dagen verder en moet dan ook tot groot verdriet van het Franse publiek de zege laten aan Laurent Fignon. En wat te denken van onze eigen Laurens ten Dam. Ten Dam reed in de Tour van 2011 en kwam Ten Dam ten val in de veertiende etappe. Laurens sloeg over de kop in de afdaling van de Col d’Agnes. Ondanks een aantal verwondingen wist hij de Tour op puur karakter uit te rijden: zwaar gehavend aan neus, handen en rug finishte hij net binnen de tijdslimiet. Echter het beeld van het aangezicht van Lau zorgen voor afschuw bij de volgers en kijkers in de Tour. Dit is onmenselijk. Maar Lau wil van geen wijken weten en dendert maar door. Diepe buiging en respect is wat Lau krijgt en hiermee verdient hij ook zijn enorme populariteit.

Verschil
Grote vraag is dan ook; ligt de pijngrens van een wielrenner hoger dan bij een voetballer? Dat blijft lastig vergelijken. Voetbal is een explosieve sport, waarin veel interval zit. Wielrenner is een sport van conditie en de lange adem. Maar vooral wielrenners zijn gewend om zichzelf echt pijn te doen. Bij voetbal kan je met een geblesseerde knie niet meer explosief aan het spel meedoen. Dylan Groenewegen had met zijn knieklachten echt geen 10 sprints kunnen trekken op een kunstgrasveld. Dan was hij ook uitgevallen. Echter, ik ben wel van mening dat een voetballer eerder de handdoek in de ring gooit dan een wielrenner. Wielrenners zijn gewend zichzelf pijn te doen. Ik verdenk sommige ervan (Laurens ten Dam en Gert-Jan Theunisse in het bijzonder) dat zij de pijn ook echt nodig hebben/hadden om optimaal te presteren. Ritchie Port voelde aan zijn schouder en wist dat het onbegonnen werk was. Dylan Groenewegen vloekte een paar keer heel hard, liep als een aangeschoten gans in het rondte, maar besloot wel gewoon op de fiets te stappen. Neymar echter spant wel de kroon. Zo erg dat hij alleen maar belachelijk is gemaakt en terecht. De vele filmpjes bewijzen dat vele bewonderaars hun afschuw uitspraken over het Braziliaanse enfant-terrible.

Onmenselijk beeld van wellicht de hardste renner in het peloton!