Hoewel ik naar de Tour kijk met een vrij neutrale blik. Gewoon omdat ik het spel, en alles wat daarbij komt kijken zo machtig mooi vind, smaakt ineens kilometer voor het einde mij het drankje lang zo lekker niet meer. Tom Dumoulin staat met pech op wel het meest ongelegen moment van deze etappe. Hij had deze etappe opgeschreven, zag kansen om zijn voorsprong op de andere klassementsrenners te consolideren of liefst nog te vergroten. Maar daar staat hij machteloos en wat duurt het lang voor hij weer op de fiets zit. Hij duikt achter de auto in de hoop het voortjagende peloton nog te kunnen bereiken. Waarschijnlijk tegen beter in maar zo mag een klassementsrenner niet denken. Die moet gaan voor wat hij waard is. Wanneer ik hem zo zie voortrazen denk ik in een flits: Direct gaan zij hem hier nog voor strafsecondes voor geven. En helaas…..dat blijkt ook zo. Naast de 52 seconden na de winnaar over de streep te komen zijn er ook nog de 20 strafseconden. Van plaats zeven naar plaats negentien duikelen. Wat een gruwelijke pech!
En wat zei de commentator na afloop van de etappe?…. ‘Wij schakelen over om Tom Dumoulin aan het woord te laten.’ En ik voeg mij af: Is die man misschien gek geworden? Mag deze tot op het bot teleurgestelde renner alsjeblieft even tot zich zelf komen? Wat hadden zij hem dan willen vragen: ‘Hoe is het nu met je?’
Dat brengt mij op het volgende: Het steeds maar weer stellen van vragen waarvan een renner toch zo langzamerhand moet denken: ‘Kunnen die journalisten nu nooit eens iets origineels bedenken?’ Zo af en toe komt dat ook wel naar buiten.
‘De renners zijn zo aanraakbaar’, wordt er altijd gezegd. Gelukkig nu nog wel en laat dat tot in lengte van jaren zo blijven! Maar kom op heren journalisten bedenk eens van te voren een goed verhaal waar een renner op kan inspelen.
Wanneer een Marc Cavendish – toegegeven niet de gemakkelijkste in omgang een journalist van repliek dient dan wordt dat gezien als narrig arrogant. Ik vond het eerlijk gezegd nogal terecht zoals hij reageerde. Aan de gespeelde onschuld van de journalist had de Brit geen boodschap. En dan Sagan vanmiddag…hij had zijn riedeltje wel klaar en eindige met; ‘OK?’ Geweldig wat een bijzondere man en renner. Wat geeft hij een kleur aan de wielrennerij. Zoals ook Tom dat doet en Nikkie, Laurens, Peter, Dylan, en nog zo wat renners van de nieuwe lichting. Ik kijk met zoveel plezier naar hun manier van rijden en prestaties. Hun lol die zij hebben in de sport.
Ik kijk de Tour met een neutrale blik met de gedachte: Laat de sterkste, slimste van de dag winnen. Maar toch…..helemaal neutraal. Neen!
Want waarom krijgt de Astana Ploeg niet de strafseconden, terwijl het hele team hijgend achter een ploegwagen probeert de kopman terug te brengen naar voor in het peloton. Hetgeen net als bij Tom duidelijk in beeld is gebracht. Het is meten met twee maten. Onrecht en inconsequentie hoort niet thuis in de topsport.
Was er deze dag ook iets leuks te melden? Toch wel: Annemiek van Vleuten behaalde vandaag een dubbelslag bij de Giro Rosa. Met ruim twee minuten voorsprong won zij de tijdrit en het leverde haar ook de roze trui op.
Een bijdrage van Janna van Zon