Afgelopen week was een week met een traan van verdriet. Het begon vorige week met de vele uitvallen (en valpartijen in de Tour) en vooral de vreselijke situatie rondom Abdelhak Nouri. De ernst van de situatie rond de kleine en zeer talentvolle technicus van Ajax werd deze week duidelijker en maakte de gebeurtenis in Zillertal tot een gitzwarte dag! Maar vandaag kwam daar opeens een traan van vreugde bij! Reden: Bauke Mollema!!
Gister was al geweldig om te zien. En eindigde ontzettend spectaculair. Bij de finish was ik blij voor Barquil, maar geschokt door het feit dat Aru tijd had verloren. En zo kwam de gele trui weer terecht bij de Britse Keniaan. Die was er zelf ook verbaast over. Dan de rit van vandaag. Achteraf werd duidelijk dat een aantal renners deze rit omcirkeld hadden als favoriet. Een van deze renners was Bauke Mollema. Opmerkelijk van Mollema is dat hij geboren werd in het Hoge Noorden, Groningen welteverstaan. Geen berg was daar te zien (of het moet de brug van Aduarderdiep zijn), maar wel de wind en regen op weg naar de middelbare school. Iedere dag reed de jeugdige Mollema zijn eigen Tour van Zuidhorn naar Groningen. 12 kilometer heen en 12 kilometer terug. Wielrennen kwam pas later in beeld bij de kleine Mollema, toen hij eind jaren 90 fanatiek de Tour de France begon te volgen. De brug over het Aduarderdiep, inmiddels omgedoopt tot de Mollema Bult was de zet in de rug voor de liefde van het klimmen. Mollema had echt een voorliefde voor klimmen, dankzij die brug in het Hoge Noorden. Dus absoluut geen Cauberg in de buurt, maar alleen maar die bult. Zijn jongensdroom ging in vervulling toen hij in 2007 deel ging uit maken van de Rabobank ploeg. Dat jaar won hij direct de Tour de l’Avenir, de ‘kleine’ Tour de France voor jonge renners. In de jaren daarna bleek ook bij de profs zijn aanleg voor klimmen en klassementen. De 4e plaats in de Vuelta van 2011 kan daarbij gezien worden als mijn definitieve doorbraak, gevolgd door verschillende topklasseringen in de Tour de France. De echte stap als overwinnaar van een grote ronde kwam echter maar niet. Hij kon maar niet die laatste stap maken. Of hij had de pech dat er gewoon beteren waren. Tot de dag van vandaag. Bauke was echt top. Ik denk zelf dat dit de beste Mollema is die ik tot nu toe had gezien. Hij sleurde in de laatste 100 kilometer maar aan de kop van de voorste groep. Ik was bang dat hij met zijn krachten aan het smijten was, maar niets was minder waar. Bauke was vandaag echt gewoon de beste. En de ritoverwinning was meer dan verdient. Ik heb genoten van Bauke die de traan van verdriet veranderde in de traan van absolute vreugde. Bauke bedankt, je was groots!!
Morgen is er een rustdag. De dag (gelet op de laatste jaren) van de transfers. We horen vaak de overgangen van sommige rijders. Het gerucht blijft maar dat Kittel weggaat bij de succesploeg van Quickstep. Waarom zou je als renner de beste ploeg achterlaten? Sky is top in de Tour, maar Quickstep is overheersend in alle niet-meerdaagse wedstrijden. Let vooral op de volgende Vuelta op de nieuwe topsprinter van Quickstep, Gaviria! Die pakte in de Giro van Dumoulin al een karrevracht aan overwininningen. Dan terugkomend op de vraag van zoeven, waarom zou Kittel de beste ploeg verlaten? Geld is daarbij een belangrijke drijfveer. Ooit heb ik echt verdriet gehad van het uiteen vallen van een topploeg. Dat was de Ploeg Post, de befaamde TI-Raleigh. Raleigh was de bekende Engelse fietsenfabriek, die heil zagen in het plan van Peter Post om de beste ploeg te formeren in 1974. Jarenlang was Raleigh de Quickstep ploeg van de jaren 80. Beroemde namen als Knetemann, Raas, Priem, Kuiper, Zoetemelk, Van der Velde, Oosterbosch etc. De ploeg was oppermachtig, niets kon de mannen van Post stoppen. Toen de spanningen tussen de totaal verschillende persoonlijkheden van Jan Raas en Peter Post in het voorjaar van 1983 zo hoog opliepen dat Raas zijn vertrek uit de ploeg aankondigde, wist iedereen dat een gouden tijdperk ten einde liep. Raas vond dat Post (‘Zijn tactisch vermogen vond ik niets’, zegt hij in het boek over hem) te veel de eer van de triomfen naar zich toetrok. Maar vermoedelijk botsten vooral een Amsterdams (de uitgesproken Post) en een Zeeuws (de wat stugge Raas) karakter. De Raleigh-ploeg ging bijna voorspelbaar ten onder aan de factoren waaraan vrijwel elke succesvolle sportploeg uiteindelijk ten onder gaat: botsende ego’s, de wet van de remmende voorsprong, een coach die het overwicht verliest en de vernietigende effecten van succes. In 1984 ging Peter Post verder met de Panasonic-ploeg en begon Raas met het Kwantum-team (o.a. met mijn grote favoriet Maarten Ducrot). Zo mooi als bij TI-Raleigh werd het nooit meer. Overigens kon het sportieve succes de ondergang van de Raleighfabriek niet voorkomen. Wat overbleef was een legendarische ploeg die in de boeken nog steeds tot de verbeelding spreekt.
Als ik Kittel was zou ik nog maar even nadenken. Al geloof ik dat Quickstep met Gaviria achter de hand, het geen ramp zou vinden. Dan hoop ik alleen maar dat Kittel teruggaat naar Sunweb (zijn oude ploeg), maar het geld van Katuscha zal vele malen beter zijn.
Samenvatting van de zegetocht van Mollema
De legendarische Peter Post
De beste Nederlandse wielerploeg aller tijden