Het is alweer een tijd geleden dat een Nederlander een rit won in de Tour. Weet je de laatste nog? Nee, echt niet…!? ik zal het je voorzeggen… het is op zich nog best dichtbij, want vorig jaar was Tom Dumoulin de winnaar van zelfs twee etappes, de 9e en de 13e etappe. Voor het gevoel was het langer geleden. In de jaren 80 en 90 waren we vaker succesvol. Zoals, Peter Winnen, drie keer (in 1981, 1982 en 1983).
Als je mij vraagt, wat vond je de mooiste overwinning van een Nederlander, dan is dat lastig te zeggen. Ik heb vorig jaar genoten van de eerste ritoverwinning van Tom Dumoulin in de stromende regen op weg naar Andorre Arcalis. Ik heb genoten van de winst van Peter Winnen naar Alpe d’Huez. En van de overwinning van Adri van der Poel in Pau. Maar wellicht de allermooiste was die van Gert-Jan Theunisse in 1989.
We schrijven de dag van 19 juli in het jaar 1989. De rit voert de renners naar de Nederlandse Alp, zoals hij toen nog werd genoemd. Of wel L’Alpe d’Huez. Matthieu Hermans en Jelle Nijdam hebben in deze Tour al een etappe gewonnen. De blonde Engel (bijnaam) heeft zijn zinnen gezet op de rit naar de Alp. Theunisse had verder als doel om de bollentrui mee te nemen naar Nederland. De rit naar de Alp was 168 kilometer lang. Theunisse ging al zeer vroeg weg en dat werd door de kenners bestempeld als zelfmoord. De blonde Engel was echter niet te stuiten. In totaal heeft hij 130 kilometer op kop gereden. En dan vooral bergop. Het was de Koninginnerit in de Tour van 1989. Theunisse bleef maar gaan. Wat de achtervolgers (Lemond, Fignon, Delgado en Lejaretta) ook probeerde ze kregen de Blonde Engel niet te pakken. Het was dan ook één grote zegetocht van de man die reed voor de PDM ploeg van Gisbers. De rit werd door Theunisse gewonnen en vanwege alle bergen die hij als eerste steeds passeerde, kreeg hij zijn tweede beloning in de vorm van de bolletjestrui. Theunisse had al zijn criticasters de mond gesnoerd.
Rondom Theunisse heeft echter altijd een geur van doping gehangen. In 1988 (een jaar voor zijn zegetocht) werd hij positief bevonden in de Tour, twee jaar later werd hij positief bevonden in de Waalse Pijl en de Ronde van het Baskenland. Daarmee was de ellende helaas niet voorbij, want in 1997 liep hij een gedeeltelijke dwarslaesie op bij een ongeluk. In 2014 kreeg Theunisse ernstige hartproblemen. Door de jarenlange beoefening van duursporten was zijn hart ernstig vergroot en kon het lichaam de toevoer van bloed naar zijn hart niet meer aan. Hij kreeg diverse hartinfarcten en werd uiteindelijk met spoed opgenomen op de intensive care in een ziekenhuis op Mallorca. Daar kreeg hij een speciaal voor hem aangepaste defibrillator toegebracht, die hij zelf de machine noemde, en kreeg hij rust voorgeschreven. Door de afname van spiermassa speelden zijn rugproblemen, waaronder verlammingsverschijnselen, opnieuw op. Er werden twee hernia’s, versleten wervels en tussenwervelschijven en osteoporose geconstateerd, waarna hij een risicovolle rugoperatie moest ondergaan, waarbij er een ruggenmergtransplantatie plaatsvond. Maar Theunisse bleef tot aan de dag van vandaag altijd positief. Hij was een voorbeeld voor vele jongetjes, die net als hij wilde gaan fietsen. Tegenwoordig is Theunisse vader van twee kinderen en coach van motorcrosser Bas Vaessen.
Bij mij op netvlies blijft nog altijd die historische en onvergetelijke rit naar Alpe d’Huez. Die wapperende manen onder zijn witte petje. Dat grote oersterke lijf met die benen als staalkabels. Theunisse blijft toch altijd in het hoofd met die ene rit in 1989…
Deze film is verplichte kost voor de liefhebber. De zegetocht van de “Blonde Engel” naar Alpe d’Huez
Documentaire over Gert-Jan Theunisse (bron Omroep Brabant)